Po „Królestwie spokoju” nie nastawiałam się na literackie niewiadomo-co. Poprzedni zbiór opowiadań czytało mi się zdecydowanie za długo, a same opowiadania niekiedy mnie wręcz nudziły. Czy przestraszyły? Nie pamiętam, a skoro nie pamiętam, to chyba nie bardzo. „Czas zamykania” jest pod wieloma względami inny. Przede wszystkim utwory w nim zawarte są przeróżne gatunkowo, a także dużo lepsze od poprzednich. Choć zawiódł mnie fakt, że ostatnie, a zarazem tytułowe opowiadanie jest tym samym, które już pojawiło się w poprzednim zbiorze. Jednak pomijając ten fakt, „Czas zamykania” to historie ciekawe i niekiedy wciągające, skłaniające zarówno do uśmiechu, jak i chwili refleksji, pozwalające się zadumać nad losem bohaterów i poznać ich z różnych stron.

Najnowszy zbiór opowiadań Ketchuma to na pewno mocniejsze uderzenie od poprzedniego. Dosadniejsze i chyba bardziej wnikające w psychikę bohaterów, a także w charakter relacji międzyludzkich. Dodatkowo, każde z nich opatrzone jest na koniec krótką „notką od Autora”, która często wyjaśnia skąd pomysł na opowiadanie i jak ma się ono do rzeczywistości. Miłym zaskoczeniem było kilka opowiadań zupełnie odbiegających od stylistyki horroru, grozy i mroku. Takim opowiadaniem jest na przykład urzekające „Na słowo honoru”, które choć dalekie od straszenia czytelnika, ma dla niego w zamian aurę tajemnicy, a być może także i magii...

Sporo jest tu o więzi między człowiekiem a zwierzęciem, Sporo o ogólnie pojętej bliskości między istotami żywymi, jest tu także trochę seksu. Choć ten, w wykonaniu Ketchuma (oczywiście pod względem literackim, o innym nic nie wiem) nie jest najlepszy. Jeśli chodzi bowiem o opowiadania ślizgające się po tematyce erotycznej, to autor „Jedynego dziecka” nie radzi sobie chyba zbyt dobrze. Widać, że chce, że coś go ciągnie do tej tematyki, ale słychać w tych historiach jakąś przesadę i niezgrabność.

Dużym plusem zarówno „Królestwa spokoju”, jak „Czasu zamykania” jest natomiast realizm i swojskość bohaterów. Wiemy, że Ci, o których czytamy u Ketchuma to mogli być znajomi naszych znajomych, nasi znajomi, a może nawet i my. Nawet jeśli nie dajemy wiary wydarzeniom, w których biorą udział, same postaci są rzeczywiste i namacalne, mogłyby żyć tu i teraz, a my mogliśmy o kilka sekund minąć się z sytuacją, której doświadczyli.

Jednak moim ulubionym opowiadaniem z tego zbioru jest zdecydowanie „Warczeć, syczeć, pluć, kroczyć”, którego bohaterem i narratorem nie jest żaden człowiek. Ketchum znakomicie poradził sobie w tej odmiennej stylizacji, rozbawiając mnie, a jednocześnie wzbudzając dziwny, nieokreślony niepokój. Aroganckie i buntownicze, zabawne i oryginalne. Tak, do tego opowiadania zdecydowanie będę chciała wrócić. A jeśli ktoś powie, że opowiadanie mu się nie podoba, mogę nawet warczeć, syczeć, pluć, kroczyć. Któż mi zabroni identyfikować się z bohaterem, no któż? Opowiadania dobre. Książkę móc przeczytać, cieszyć się nią. Recenzje pisać krótką, bo opowiadania różne. Nie chcieć streszczać każdej historii. Jack Ketchum ciekawy pisarz, zróżnicowany. To dobrze. Czytać go, bawić się, myśleć, zamykać. Pisarz wydać kolejne opowiadania? Ja czytać. Wynosić naukę z lektury. Ciężką, stosowną do treści. Nauka dobra. Wy musieć wiedzieć, pamiętać, przestrzegać: pewnych rzeczy nie robić się kotu.

Umrzeć - tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,
także nie ta, co kładła.*

*W. Szymborska: Kot w pustym mieszkaniu

Sylwia Sekret