Wiktoria, bohaterka książki przez zupełny przypadek znajduje w komputerze zdjęcie, które rozwala jej dotychczasowe życie. Bez słowa wyjaśnienia pakuje walizkę i wyjeżdża do Chorwacji. To właśnie tam spędzała wakacje z rodzicami, miejsce to kojarzy się jej z dzieciństwem, a tym razem ma posłużyć nie tylko odpoczynkowi, ale również rozrachunkowi z przeszłością i teraźniejszością. 

W Dubrowniku Wiktoria bardzo szybko aklimatyzuje się. Nawiązuje nowe znajomości, dzięki którym łatwiej jest jej odnaleźć samą siebie. Historie nowych znajomych, powoli odkrywane, pozwalają bohaterce dokonać rozrachunku z własnym życiem. Powraca do swojej przeszłości szukając błędów i próbując je zrozumieć i zaakceptować. Dotychczasowe jej życie było biernym poddaniem się biegowi codzienności, natomiast sama ucieczka i to, co ją spotyka w Chorwacji jest nowym doświadczeniem, które bardzo wzmacnia Wiktorie i otwiera oczy.

Praca w schronisku dla psów, poznanie właścicielki, znajomość z Andrzejem to wszystko bardzo fajnie autorka zawiązuje w całość, dając obraz kobiety, która rozkwita na oczach czytelnika, zmienia się, przeobraża pozbywając się kolców z przeszłości. Dojrzewa emocjonalnie i mentalnie udowadniając, że problemy owszem ranią, ale przede wszystkim wzmacniają i dają poczucie siły.

Izabela Sowa zaskoczyła mnie „Azylem”. Prostotą języka, mało rozwiniętą akcją, spokojem a przede wszystkim samym klimatem, jaki potrafiła stworzyć. Opowieść bardzo szybko wciąga i niestety zbyt szybko się kończy. Nie mniej jednak jestem bardzo mile zaskoczona i z czystym sumieniem mogę książkę polecić na pojedynczy wieczór przy filiżance herbaty. 

Iwona Migowska