„Kuszenie” niestety nie wypada lepiej od dość średniej „Pokuty”. Po książkach autorki bestsellerowej serii o wampirach czytelnicy z pewnością spodziewają się większej dawki wrażeń. Tymczasem seria jest zaledwie przeciętna – akcja nie zaskakuje, nie biegnie też szczególnie szybko. Pod tym względem dwie części, na które dzieli się fabuła: spotkanie Tony’ego z synem i misja, którą wykonuje w Rzymie wydają się wyjątkowo nierówne. Pierwsza z nich rozciąga się ponad miarę, druga podaje informacje w bardzo przyspieszonym tempie, skupiając się nie na zagadce kryminalnej, która siłą rzeczy powinna intrygować czytelnika najbardziej, ale na teologicznych wątpliwościach Tony’ego i dysputach, które prowadzi z demonami i aniołami.

Sama zagadka kryminalna wypada niestety wtórnie – Rice nawet przez chwilę nie stara się zwieść czytelnika, rozwiązanie podając niemal na tacy. Bardziej interesujący jest zdecydowanie wątek dotyczący ducha straszącego w posiadłości, pozostaje on jednak na dalszym planie.

Co więc tworzy plan pierwszy? Zdecydowanie religia. Autorka z gorliwością neofity stara się przesycić powieść możliwie największą liczbą wątków metafizycznych, rozważań nad ludzką i anielską naturą. Stale obecny jest w utworze motyw winy i kary – główny bohater jest przecież byłym seryjnym mordercą. Rice wkłada w jego usta długie tyrady dotyczące przebaczenia, każe Toby’emu nieustannie rozmyślać nad kwestiami eschatologicznymi, dyskutować na ten temat z Malachiaszem i Shmaryą – Aniołem Stróżem oraz demonem Ankanocem. Nie brakuje patetycznych opisów objawień i wizji.

Patos jest zresztą zdecydowanie najsłabszym punktem nowej twórczości Rice. W serii wampirycznej udało jej się go uniknąć, tu niestety jest niemal wszechobecny. Dialogi między bohaterami brzmią zdecydowanie sztucznie, co jest szczególnie wyczuwalne w części rzymskiej – zabrakło jakiejkolwiek stylizacji językowej, która mogłaby je uprawdopodobnić. Szwankuje również całe tło historyczne, które jest po prostu niedopracowane – gdyby nie kilka detali, nie sposób byłoby domyślić się, że akcja rozgrywa się w czasach renesansu.

Niestety, seria anielska w niczym nie dorównuje wampirycznej – tamta oferowała czytelnikowi rozrywkę na przyzwoitym poziomie, ta tymczasem próbuje metafizyczne rozważania i moralizatorstwo opakować w prostą i niezbyt atrakcyjną historię.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz