Na pewno nie jest to biografia sensu stricto. W „Cacku” od chronologii ważniejsza jest magia chwili, ulotne wspomnienia pochowane w zakamarkach pamięci. Treść jest przyjemnie chaotyczna, pełna dygresji i czasowych przeskoków, co tylko dodaje jej swoistego uroku. Bo ta opowieść – o dzieciństwie, przypadającym na czas wojny, stracie rodziców, dorastaniu, czasach studenckich, karierze, mężach i gosposiach, przygarnietych zwierzakach, podróżach bliskich i dalekich – parafrazując słowa piosenki, snuje się sama. Uzupełniają ją rozmaite parafernalia: fotografie archiwalne i całkiem współczesne, prywatne i te bardziej znane, przedruki listów, czasopism oraz autorskie i zapewne pyszne, przepisy kulinarne.

Ta filigranowa osóbka pełna werwy całym swoim żywotem udowadnia, że można z każdego nieszczęścia wyjść mocniejszym, bez użalania sie nad sobą. Z książki wyłania się obraz osoby prostolinijnej, bezwzglednie oddanej słabszym, kochającej zwierzęta, pomagającej poszkodowanym przez los z potrzeby serca a nie dlatego, że tak trzeba. Artystka o swoich przejściach i dramatycznych wydarzeniach pisze bez zadęcia i egzaltacji, za to z ogromnym poczuciem humoru. Niepowodzenia, dość liczne zresztą, nie odebrały jej radości życia, może nawet nauczyly czerpania z niego pełnymi garściami i optymizmu, dzięki któremu potrafi cieszyć się z drobiazgów. Na pewno pomaga jej w tym duży dystans do siebie, autoironia i śmiech. Lubię się śmiać, bo śmiech to benzyna życia** - podsumowuje. Tego powinniśmy się od niej uczyć, takiego montypythonowskiego „always look on the bright side of life”.

Na pierwszy plan wysuwa sie w „Cacku” mała, przekorna dziewczynka, którą nigdy być nie przestała, mimo upływających lat. Ale Krystyna Sienkiewicz opowiada w książce nie tylko o sobie. Wspomina Kabaret Starszych Panów, Kabaret pod Egidą Jana Pietrzaka, Olgę Lipińską, nieżyjących już artystów i przyjaciół. Tworzy świat niepowtarzalny, oryginalny, niebywale kolorowy. Dzieli się z czytelnikami tak zwanymi mądrościami życiowymi – nie zawsze na poważnie, często w żartobliwy sposób. Pozwala zajrzeć za kulisy przedstawień, ale i życia po prostu. Sporo miejsca zajmuje w jej książce jedna z licznych pasji: zbieractwo różnorakich starych przedmiotów, które ozdabiaja jej bajkowy świat. Aktora, prawdziwy człowiek (a raczej kobieta) renesansu sama od lat tworzy różne bibeloty: anioły z masy solnej czy obrazy przedstawiające koty.

Tym, co niewątpliwie urzeka, jest jej niesamowita wyobraźnia. Agnieszka Osiecka określiła to tak: Wyobraźnia Krystyny jest poetycka, stąd wielość suszonych kwiatów, zgrzebne firanki w haftowane motyle, ciemne łoża przywleczone gdzieś z odległej wioski… Wyobraźnia Krystyny jest nieco złośliwa i przekorna (...)**. Widać siłę tej imaginacji w sposobie, w jakim odgrywała swoje role (zarówno te sceniczne, jak i życiowe), również w urządzeniu wymarzonego domu, który przypomina bajkowe królestwo - zupełnie jak w piosence Hanny Banaszak.

Książka Sienkiewicz to rzeczywiście cacko – solidna oprawa z kolorową wyklejką –przypomina zeszyt do scrapbookingu, na stronach latają koronkowe motyle, pojawiają się ozdobne inicjały i dekoracyja grafika. I mnóstwo kolorów, wzmacniających optymistyczny przekaz, reprodukcji, bajecznych prac artystki. Ulubiony poeta artystki, Julian Tuwim, mawiał: „Żyj tak, żeby, gdy cię zabraknie, ludziom było nudno”. Bez Krystyny Sienkiewicz i jej magicznego świata z pewnością będzie.

* Fragment utworu Hanny Banaszak "W moim magicznym domu."
** Cytaty pochodzą z recenzowanej książki.