Podobnie jak w znakomitej „Pokrzywie i kości”, również w „Cierniu” T. Kingfisher świetnie się bawi, reinterpretując motywy znane nam z baśni. Jest tu uśpiona królewna, której lepiej nie budzić, wróżka zmieniająca się w żabę, nieudany czar i rycerz, wprawdzie dzielny, ale – jak sam przyznaje – nie najlepszy. W te baśniowe klimaty autorka wplata nieco mroczniejsze motywy: podrzutki i odmieńce, gierki między magicznymi istotami a śmiertelnikami, wodnice i potwory. Dzięki przewrotnym pomysłom autorki płaska bajka o Śpiącej Królewnie nabiera nowego blasku, nowej głębi. Kłuje cierniami i spływa krwią, a mimo to nie brak w niej ciepła i humoru.

„Cierń” ma niewiele ponad 150 stron, więc to raczej długie opowiadanie lub nowela niż powieść. Mimo krótkiej formy fabuła nie wydaje się uproszczona. Akcja przedstawia aktualne wydarzenia i retrospekcje, przenosząc nas między światem śmiertelników a magicznym królestwem. Urzeka w niej przede wszystkim to, że nie jest oczywista: mówi o zaletach bycia żabą i o wadach bycia wróżką chrzestną, o klątwach, które mają służyć dobru, i o tym, że nie warto ratować kogoś na siłę. Ropuszka to nietypowa bohaterka: skromna, nieśmiała, odpowiedzialna. Nie tęskni za królewskimi komnatami i pięknymi szatami, zamiast tego ceni dotyk chłodnego błota na skórze. Nie trzeba jej ratować – to ona bierze na siebie obowiązek ratowania innych, choć przerasta on jej skromne siły. To o wiele ciekawsza i bardziej wartościowa perspektywa niż ta prezentowana w klasycznych baśniach.

Agnieszka Kruk