Pewnego wieczoru Ingrid powiedziała do Caitlin: „gdzie ty, tam i ja”. Ale nazajutrz ta obietnica okazała się nieaktualna. Po samobójstwie Ingrid, Caitlin czuje się sparaliżowana, nie potrafi odnaleźć się w nowym życiu. W życiu pozbawionym sztuki, śmiechu, muzyki i radości, które dzieliła z najbliższą sobie osobą. Jednak Ingrid coś po sobie zostawiła – za pomocą słów i rysunków udokumentowała w swoim dzienniku bolesne pożegnanie. Caitlin odbywa podróż po ostatnich dniach przyjaciółki i powoli przepracowuje niewypowiedzianą stratę.

Przyznam, że miałam wiele obaw, jak autorka poradzi sobie z tak trudnym tematem, pisząc mimo wszystko w konwencji powieści młodzieżowej. Na szczęście już po kilku rozdziałach te obawy zostały w pełni rozwiane. Jest to niezwykle adekwatna, napisana z ogromną dozą empatii i szacunku dla każdej ze stron tego dramatycznego zdarzenia powieść. Autorka nadaje postaciom głębię, obdarza je współczuciem, jednocześnie nie gloryfikując ich relacji, która miała wiele wzlotów i upadków, oraz nie opowiadając się po żadnej ze stron. Przedstawienie poczucia winy i gonitwy myśli Caitlin jest niesamowicie adekwatne w kwestii przepracowywania straty, a wątek fotografii dodaje nam kolejne warstwy znaczeniowe dla tego wewnętrznego konfliktu postaci.

Wszyscy zadają sobie pytania rozpoczynające się od: „dlaczego?”. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego nikt nic nie zauważył? Dlaczego nikt jej nie pomógł? Każdy na swój sposób stara się racjonalizować tę sytuację i szukać powodów, argumentów. Rzecz w tym, że te argumenty nie zawsze da się znaleźć. Autorka nie daje nam gotowych odpowiedzi i chyba właśnie za to najbardziej doceniam tę powieść. Obszar zdrowia psychicznego to nie równanie matematyczne do rozwiązania. Mnogość czynników składających się na stan umysłu danej osoby to nie coś, co można w łatwy sposób uzasadnić lub odnieść do prototypowych sytuacji. Wyjaśnienie samobójstwa Ingrid listą powodów byłoby istotną niesprawiedliwością dla wszystkich osób zmagających się z depresją lub innymi zaburzeniami psychicznymi. Fakt, że autorka nie dała się złapać w tę pułapkę, która spełniłaby potrzebę domknięcia wielu czytelników, pokazuje, z jak dużym zrozumieniem tematu podeszła ona do stworzenia tej historii.

Pełna ciemności i pustki, a jednak niosąca nadzieję – właśnie tak kilkoma słowami określiłabym tę powieść. Droga, jaką przechodzimy razem z Caitlin, to jej podróż w kierunku godzenia się ze stratą, rozpoczynania nowego etapu, nauki życia na nowo pomimo naznaczenia tragicznym wydarzeniem.

Warto pamiętać, że książka porusza bardzo trudne tematy, momentami przedstawia je w sposób bardzo dosadny i obrazowy, dlatego decyzję o sięgnięciu po nią warto poprzedzić refleksją.

Dominika Wojtera