Donaldson, jak sam przyznał, chciał zobaczyć, co się stanie, jeśli zamiesza w tradycyjnej triadzie archetypów z opowieści przygodowych. Wymyślił złoczyńcę, wepchnął w jego ręce ofiarę, której przyszedł z pomocą wybawca. Na przestrzeni książki role postaci powoli zaczynają się zmieniać: złoczyńca staje się ofiarą, wybawcę spowija mrok, a poszkodowana odkrywa w sobie siłę.

Całą trójkę napędzają wyjątkowo silne emocje. Kiedy miotają się po statkach spoceni, tchórzliwi, obolali, nieprzytomni z żądzy, można odnieść wrażenie, że za chwilę przekroczą granicę mokrego szaleństwa, które spienionymi falami zaleje ich umysły. Lekturze cały czas towarzyszą jęki i skowyty ludzi na skraju przerażenia. Nie znaczy to, że w „Skokach” występują śliniący się schizofrenicy odbijający się bezwładnie od metalowych ścian. Wszystko co najistotniejsze dzieje się w psychice bohaterów, którą Donaldson obnaża eksplodującymi pasją zdaniami.

Sposób w jaki rozwija się saga przypomina nieco „Mroczną wieżę”. Przyglądając się z bliska serii Stephena Kinga, widać, że pierwszy tom zrodził się z potrzeby szybkiego wypchnięcia na świat płodu palącego natchnienia. „Roland” ma wszelkie cechy dziecka stworzonego z wizji. Dopiero po uznaniu ojcostwa, King zaczął upychać wnętrzności i dosztukowywać kończyny do gaworzącego kadłubka. Podobnie jest u Donaldsona. „Skok w konflikt” pływa zawieszony w próżni, jakby był spisywany z rozpływającego się snu z troskliwością żarzącej się wyobraźni. Autor pozawiązywał parę wątków, zasugerował istnienie czegoś większego, nie ustrzegł się kilku wpadek, ale dopiero w drugiej części jasno widać, że opowiedziana zachrypniętym głosem barowa historia zamieni się w epicką opowieść na kilka tomów. Ciekawszą niż rozmaite szarsze czernie ciemni; barwniejszą niż gniewne grona tronów. Mocna rzecz.

Rafał Łukasik