Autor podejmuje się rozmowy z ludźmi, którzy nagminnie łamią przepisy drogowe, uczestniczą w nielegalnych wyścigach ulicami miast niczym w serii filmów „Szybcy i wściekli”, z ich ofiarami i członkami rodzin, którzy musieli odebrać telefon rujnujący im życie. Józefiak prezentuje czytelnikowi prawdziwy przekrój polskiego społeczeństwa. Jednocześnie nie kreując się na świętego – sam na początku przyznaje, że i jemu zdarza się przekroczyć prędkość. I może to podkreślenie, że nie ma wśród nas niewinnych, jest też w tym reportażu jednym z najważniejszych punktów.

Czy mogę się do czegoś przyczepić jako czytelnik? Niestety tak. Ponieważ jest to zbiór tekstów wcześniej publikowanych w innych miejscach, czytający może odnieść wrażenie, że niektóre informacje są mu podawane kilka razy. I o ile pewnie tego nie widać, gdy dawkuje się lekturę, to w moim przypadku gdy przeczytałam „Wszyscy tak jeżdżą” praktycznie na raz, ten aspekt wybijał się dość wyraźnie. Brakowało mi też zwrócenia uwagi na inne rzeczy, które jestem w stanie zaobserwować również jako kierowca, mianowicie jak przestarzały jest sposób uczenia młodych kierowców, zupełnie nieprzystosowujący ich do jazdy. Jak skomplikowana stała się sytuacja na ścieżkach rowerowych po nagłym skoku popularności hulajnóg elektrycznych.

Czy przez te mankamenty książka mocno traci? Nie, to lektura, która drażni i irytuje. Ma też wywołać w czytelniku lekkie wyrzuty sumienia i wstrząsnąć nim na tyle, że włoży sobie tę książkę pod pedał gazu, żeby tak mocno go nie wciskać. Autor pozostawia czytelnika w miejscu, gdzie on powinien rozliczyć się sam ze sobą. A niektóre obrazy z tej książki wrzynają się w mózg i zostają tam naprawdę na długo. Jest to z pewnością jeden z tych reportaży, który powinien przeczytać każdy.

Kinga Kolenda