Sadie ciężko pracuje w branży finansowej, bo marzy o awansie. Wydaje jej się, że spełnienie tego pragnienia jest na wyciągnięcie ręki, jednak przewrotny los nieoczekiwanie daje jej solidnego kopniaka. Wymarzone stanowisko otrzymuje – bynajmniej nie z uwagi na kompetencje – zięć szefa, a nasza bohaterka komentuje to w niewybredny sposób. Konsekwencją nieprzemyślanego zachowania jest zwolnienie. Sadie dochodzi do wniosku, że nawet jeśli szybko znajdzie nową pracę, to nie stać jej na dotychczasowe mieszkanie. Musi znaleźć współlokatora. Splot zdarzeń styka ją z Jackiem, właścicielem kamienicy, której część mężczyzna zamierza komuś wynająć za niewspółmiernie małą kwotę. Dziewczyna postanawia też zmienić coś w swoim życiu – kocha rośliny i ma do nich rękę. Rozpoczyna się zatem rewolucja w egzystencji Sadie – przeprowadzka, dorywcza praca w barze w weekendy i mozolne rozkręcanie własnego biznesu florystycznego na co dzień.

Z początku Jack jawi się w oczach naszej bohaterki jako nudny dziwak. Nietrudno się jednak domyślić, że między współlokatorami coś zaiskrzy. Oczywiście tak się dzieje, ale obydwoje są dość skomplikowanymi osobami. Do zalet Sadie z pewnością należą pracowitość i bezpośredniość (choć ta ostatnia cecha nie zawsze przynosi dobre skutki). Jeśli jednak myślicie, że to dobrze ułożona panienka, to jesteście w błędzie. Sadie potrafi sporo wypić i rzuca mięsem jak stary marynarz. Zdecydowanie ma ponadto zaniżone poczucie własnej wartości. Ale ma też grono oddanych przyjaciół, którzy potrafią ją ustawić do pionu, a kiedy trzeba, zakasują rękawy i biorą się do pracy ramię w ramię ze świeżo upieczoną przedsiębiorczynią. Jack z kolei jest bardzo intrygującą postacią, która – łatwo na to wpaść – skrywa jakąś tajemnicę. Czy tych dwoje ma szansę na prawdziwe uczucie? Mam nadzieję, że przekonacie się o tym sami, sięgając po książkę Falon Ballard.

Narracja jest w tej powieści pierwszoosobowa – wydarzenia poznajemy z perspektywy Sadie. Nie zauważyłam żadnych dłużyzn. Minusami – z mojego punktu widzenia – są nadmiar wulgaryzmów i zbędne sceny erotyczne. Chyba znacznie lepiej wypadłyby subtelne niedopowiedzenia niż dokładne opisy czynności seksualnych (przywodziły mi na myśl takie z tanich harlequinów). Poza tym jednak „Umowa na miłość” ma wiele walorów – z pewnością nie jest nudna i całkiem dobrze się ją czyta. To słodko-gorzka opowieść o przyjaźni, samotności, pożądaniu i próbie uporania się z niewesołą przeszłością, gdzie optymizm i pesymizm przeplatają się wzajemnie. Która z tych postaw wygra? Po prostu sprawdźcie.

Aleksandra Dolęga

---------

* Tytuł recenzji został zaczerpnięty z tekstu piosenki „Czy te oczy mogą kłamać?” autorstwa Agnieszki Osieckiej.