Anna Kiedrzynek tym razem wychodzi poza szpitalne mury. Jak wygląda życie z diagnozą, która wywraca cały świat do góry nogami? Czy można przymknąć na nią oko? Jak reaguje otoczenie, gdy okazuje się, że w twojej głowie istnieją jeszcze te inne? Bo o to właśnie się rozchodzi, czy po wyjściu za szpitalne bramy, zostaje jeszcze jakaś przestrzeń do bycia sobą. Bez choroby.

Tak jak zaczęłam na początku, czytałam w zeszłym roku „Głośnik w głowie” i siłą rzeczy nie jestem w stanie nie porównać obu tych reportaży, bo to nasuwa się samo. I niestety według mnie Pawłowska-Krać poradziła sobie z tym tematem lepiej. Tutaj mamy za dużo chaosu, historie przeplatają się ze sobą w jakimś losowym kluczu, a czytelnik sam nie wie, o kim teraz czyta. Ciężko zapamiętywać losowo rzucane przez autorkę informacje i oddzielać jej własne zdanie od przedstawianych faktów, które nie powinny być w żaden sposób zabarwione opinią dziennikarki. Może właśnie przez tę chaotyczność i bardzo skondensowaną formę – bo książka nie ma nawet dwustu pięćdziesięciu stron – tekst wydał mi się bardzo powierzchowny. Zupełnie jakby jedynie prześlizgiwała się po temacie zamiast dokładnie się w niego wgłębić. Kiedrzynek poruszyła mnóstwo ciekawych tematów, które jak tylko zaczęła opisywać, zaraz zamknęła. A to właśnie w tych małych historiach krył się największy potencjał.

Z ciężkim sercem skończyłam lekturę. Bo ewidentnie był potencjał w tym reportażu, a ostatecznie po dłuższym czasie nie jestem w stanie przywołać niczego innego oprócz poczucia rozczarowania. A szkoda, bo temat jest na tyle ważny i często spychany na margines, że naprawdę warto go ciągle poruszać i odświeżać.

Kinga Kolenda