Główną bohaterką „Kanionu śmierci” jest Frankie Elkin, trzeźwa alkoholiczka, która nieodpłatnie zajmuje się poszukiwaniem osób zaginionych. Dlaczego? Sama odpowiada: żeby „uleczyć cudze rany, bo nie radzę sobie z własnymi” [s. 42]. Odnalazła już szesnaście osób. Niestety wśród nich tylko jedną żywą. Teraz pragnie znaleźć Timothy’ego O’Daya, który zniknął pięć lat wcześniej, podczas biwaku organizowanego z czwórką przyjaciół w ramach wieczoru kawalerskiego. Wysoki, dobrze zbudowany, silny, wysportowany, uzbrojony i doświadczony w górskich wędrówkach mężczyzna przepadł dosłownie bez żadnego śladu. Jego matka jest umierająca, a jej ostatnim życzeniem jest pożegnać się z synem. Jego ojciec nigdy się nie poddał i co roku organizuje misje poszukiwawcze. Do udziału w takim przedsięwzięciu wprasza się Frankie. Już wkrótce zaczyna mieć przeczucia, że nie wszyscy wrócą żywi z wyprawy do Kanionu Diabła.

„Kanion śmierci” to świetny thriller. Przede wszystkim widać, że autorka doskonale wie, o czym pisze. Choć sam Kanion Diabła jest miejscem fikcyjnym, opis wyprawy i tła przyrodniczego jest bardzo realistyczny. Bohaterowie są wyraziści i o każdym z nich dowiadujemy się istotnych informacji w swoim czasie. Co faktycznie stało się z Timothym, wyjaśniono dopiero przy końcu książki – pozwala to utrzymać napięcie i zainteresowanie czytelników. Przyznam się, że historia mnie mocno wciągnęła, a niektóre wątki zaskoczyły. Nie jest to typowy kryminał z policjantami bądź detektywem amatorem i metodycznym śledztwem. Przyglądamy się natomiast grupie ludzi, którzy chcą poznać prawdę. Nie łudzą się, że Tim żyje, ale pragną się pożegnać i zamknąć sprawę.

Frankie Elkin da się lubić, mimo że charakter ma niełatwy i jest osobą po przejściach. Jest w pewnym sensie minimalistką – mówi o sobie: „Pozbyłam się wszelkich materialnych dóbr, bo czułam, że mnie zniewalają. Teraz nie posiadam żadnej rzeczy, na której utratę nie mogłabym sobie pozwolić, bo nie chcę zginąć pewnego dnia, próbując obronić coś, o co nigdy właściwie nie powinnam się troszczyć” [s. 19]. Kobieta jeździ w różne miejsca i pomaga ludziom zakończyć sprawy… Wydawałoby się, że to niewiele, ale wprost przeciwnie: to bardzo duża pomoc.

Chętnie przeczytałabym kolejną powieść o tej bohaterce. Tymczasem polecam wam dzieło Lisy Gardner – dobre na każdą pogodę.

Aleksandra Dolęga