Grace ma w życiu jeden cel: zemścić się na człowieku, który uwiódł jej matkę, a po paru miesiącach porzucił – ciężarną i bez środków do życia. Gdy dziewczyna dowiaduje się, że facet ma forsy jak lodu oraz idealną rodzinę, postanawia ich wszystkich usunąć, a następnie zgłosić roszczenie do pozostawionego majątku. Z zimną krwią planuje i morduje członków zacnej rodziny Artemisów, udanie pozorując nieszczęśliwe wypadki. Wszystko idzie zaskakująco gładko aż do momentu, gdy zostaje oskarżona o zabójstwo, którego akurat nie popełniła.

Autorka stworzyła wspaniałą antybohaterkę. Grace jest bardzo niesympatyczną osobą i nie chciałabym spotkać jej w prawdziwym życiu, mimo to z ciekawością śledziłam tę historię i szczerze jej kibicowałam. Patrząc z perspektywy dziewczyny, miała wszelkie powody, by się mścić. Członkowie jej rodziny zostali przedstawieni jako wyjątkowo paskudne typy. Sama Grace niewiele im ustępuje, choć oczywiście uważa, że jest od nich lepsza. Ogólnie ma przekonanie, że ludzie generalnie są głupi, małostkowi i nudni. Patrząc na drugoplanowych bohaterów książki, ma się wrażenie, że największą wadą jest naiwność. Dziedziczka fortuny nie sprawdza pochodzenia przesyłek z kosmetykami do testowania, jej matka korzysta z niesprawdzonego i nieszyfrowanego systemu inteligentnego domu, stryj, mający dość nietypowe upodobania seksualne, bez wahania pozwala się związać osobie, którą spotkał dwa razy w życiu. Trudno im współczuć, wręcz chciałoby się powiedzieć, że zasłużyli na swój los, skoro byli aż tak nieostrożni.

Jasne, powieść jest stronnicza, ponieważ to Grace jest jedyną narratorką i całą rodzinę Artemisów poznajemy z jej punktu widzenia, poprzez pryzmat krzywdy, którą jej wyrządzili. Nie ma mowy o obiektywizmie, mimo że dziewczyna jest przekonana, że spełnia dobry uczynek, uwalniając świat od tych oszustów i pasożytów. W jej opowieści Artemisowie są ucieleśnieniem najgorszych cech bogaczy: megalomanii, bezczelności, przekonania o bezkarności i zwyczajnego chamstwa.

Książka ustami Grace stawia ciekawe diagnozy, wyciąga z ludzi to, co najpaskudniejsze, i jest na wskroś cyniczna. To przyjemna odmiana po tych wszystkich feel good books, które czytam na co dzień. Niektóre fragmenty są długie i nużące, jednak moim zdaniem stanowią niezbędny element psychologicznej kreacji głównej bohaterki. Grace ma taka być – egocentryczna megalomanka traktująca ludzi przedmiotowo i myśląca o nich z pogardą. To nie jest mścicielka o złotym sercu, działająca w wyższym celu, ale antybohaterka mająca wzbudzać sprzeczne uczucia w czytelniku. Jestem pod ogromnym wrażeniem pracy, którą autorka musiała włożyć w tę powieść – to sztuka napisać taką postać jak Grace i złożyć na jej barki całą historię.

Wiarygodność akcji pominę. Podczas czytania nie skupiałam się na tym, czy takie lub inne wydarzenie miałoby szansę zaistnieć w rzeczywistości. Moim zdaniem książka od początku do końca zawiesza jakiekolwiek prawdopodobieństwo. Litości, nikt nie sięga po taką powieść, bo oczekuje realizmu i prawdy. Tego się spodziewacie? Nie ten adres. Poszukajcie czegoś z gatunku true crime.

Ewa Jemioł