W drugiej części komiksu poznajemy dalsze przygody bohaterów „Wiedźmuna”. Pozwolę więc sobie wspomnieć w kilku słowach postaci z pierwszego tomu. Oprócz wychowanego w Kaer Frauer Gierwalda spotykamy marzącego o napisaniu przeboju na miarę „Daj, ać ja pobruszę” trubadura Bławatka, czarodziejki Dżenifer i Diss oraz przybywającą z równoległego świata w poszukiwaniu dawno zaginionego taty małą Kirę.

Naszych bohaterów wiele dzieli, łączy zaś jeden problem. Brakuje aurergium, tajemniczego minerału, dającego natchnienie poetom, pozwalającego czarować magikom i umożliwiającego podróże między różnymi wymiarami. W kopalniach, gdzie niegdyś wydobywano ów cenny pierwiastek, wyczerpały się złoża. Wspólny cel łączy, pora więc zebrać drużynę.

Tomasz Samojlik tworzy świat na opak, gdzie urocze potwory nikomu nie wadzą, a przy okazji dbają o środowisko naturalne. Naszego starego znajomego Gierwalda, komunikującego się z przełożonymi za pomocą gumowej kaczuszki, otępia zaś zawieszony na szyi medalion. Te słowa chyba wystarczą, aby uświadomić czytelnikowi, że „Wiedźmun” to nie tylko świetna zabawa, ale też komiks z przesłaniem.

Nawiązań do popkultury w opowieści pełno, nie ograniczają się one tylko do najbardziej znanej polskiej powieści fantasy. Oczywiście dzieci, które sięgną po komiks, nie będą w stanie odczytać większości z nich, lecz nie powinno to być przeszkodą. „Wiedźmun” może być źródłem znakomitej rozrywki dla młodszych i starszych.

Jaki jest więc problem z serią, która wywarła na mnie tak dobre wrażenie? Zarówno pierwsza, jak i druga część komiksu kończy się za szybko, pozostawiając po sobie uczucie niedosytu. Nadal tkwimy w środku akcji, a nasza ciekawość nie zostanie zaspokojona do czasu wyjścia trzeciego tomu. Liczę tylko na to, iż owo oczekiwanie nie będzie trwało zbyt długo.

Ewa Szymczak