„Pokrzywa i kość” T. Kingfisher to mroczny retelling baśni, w którym zamiast magicznych różdżek, złotych koron i naiwnej miłości do księcia mamy pokrzywy i kości, przemoc i poczucie bezużyteczności, ciężką pracę i żądzę zemsty. Poznajemy Marrę w jamie pełnej kości, z dłońmi poranionymi od drutu, aby następnie dowiedzieć się, jak się znalazła w tej sytuacji i dokąd ma ją to zaprowadzić. Co ważne, Marra nie jest jak zwykle w tego typu powieściach naiwną nastolatką, ale trzydziestoletnią kobietą. Wprawdzie wychowanie w pałacu i klasztorze nie nauczyło ją wiele o życiu, ale jest gotowa nadrobić te zaległości, aby ocalić chociaż jedną ze swoich sióstr.

Mimo mrocznych motywów i poruszania poważnego tematu, jakim jest przemoc małżeńska, książce nie brak też lekkości i humoru. Jak na księżniczkę Marra ma bardzo zdrowe, autoironiczne podejście do siebie i swoich niedoskonałości. Drugą obok humoru mocną stroną powieści są stworzone przez autorkę postacie towarzyszące głównej bohaterce: ponura cmentarna pożegnucha i jej demoniczna kura, pies złożony z kości, dwie matki chrzestne i wojownik ze skłonnościami samobójczymi… Z taką ekipą nie mamy szans nudzić się w czasie lektury. Więcej niż zadowalająco wypada też język powieści: klimatyczny, niekiedy refleksyjny, kiedy indziej ironiczny. Akcja nie ma może jakichś spektakularnych zwrotów, ale prowadzi przez ciekawe, oryginalne miejsca i zmusza bohaterów do pokonywania różnych przeciwności i przeszkód. Zastanawiam się tylko, dlaczego kiedy bohaterka dochodzi do wniosku, że jej cel jest niemożliwy do osiągnięcia, aby go osiągnąć, podejmuje się… trzech niemożliwych zadań? Ale widać taka już jest natura i logika baśni.

„Pokrzywa i kość” to znakomity retelling, przerabiający znane motywy, ale też wprowadzający nowe pomysły i rozwiązania. Opowiada o kobiecie, która mimo świadomości, jak mało znaczy w otaczającym ją świecie, nie poddaje się i szuka rozwiązania, nie stroniąc od bólu i wyrzeczeń.

Agnieszka Kruk