Nie jest to typowa książka tego autora. Jasne, rozpoznawałam styl pisania, a nawet podobny sposób snucia całej historii, jednak tym razem kataloński autor podjął się eksperymentu. Nie przywykłam do czytania jego książek na jeden chaps, bo zazwyczaj były to na tyle obszerne historie, że zajmowały naprawdę sporo stron. „Spaleni w ogniu” to natomiast maleństwo, które prawdopodobnie zajmie wam jeden wieczór. Czy to znaczy, że książka jest zła i odradzam jej czytanie? Absolutnie nie. Po prostu stali fani tego autora, którzy prawdopodobnie spodziewają się drugiego „Wyznaję” lub „Głosów Pamano”, muszą podejść do tej historii z otwartą głową.

Ismael to samotnie mieszkający mężczyzna. Jego dzieciństwo zdecydowanie nie należało do najszczęśliwszych – jego matka zmarła na raka, gdy chłopiec był jeszcze mały, z kolei ojciec, przygnieciony ciężarem żałoby, został zamknięty w zakładzie psychiatrycznym. Wychowując się w rodzinie zastępczej, zakochał się w literaturze, która będzie towarzyszyć mu do końca życia. Po tym, jak na jego drodze stają przyjaciółka z dzieciństwa i kolega ze studiów, jego życie całkowicie się zmienia. Po wypadku samochodowym całkowicie traci pamięć. Cabré, prowadząc czytelnika przez kolejne dni walki o utracone wspomnienia, opisuje również historię małego dzika, który ma filozoficzne zacięcie, przez co wyróżnia się na tle innych zwierząt.

Nie polecałabym tej książki na początek przygody z autorem. To, co Cabré dopracował do perfekcji, czyli niezwykle płynne przechodzenie z jednej historii do drugiej, może niezaznajomionych z tym nowych czytelników lekko odstraszyć. Jest to niesamowita historia o tym, jak z pozoru najsłabsze osobniki mogą osiągnąć najwięcej, a jedna zła decyzja potrafi zrównać z ziemią dobrze ułożone życie. Cabré snuje swoją opowieść niczym wprawny bajarz. Kataloński mistrz w zupełnie innej formie.

Kinga Kolenda