Po „Chirurgu” nadszedł czas na „Skalpel”. Do Jane Rizzoli powraca jej największy koszmar. Wezwana na miejsce zbrodni w Bostonie staje ponownie naprzeciwko koszmaru, który już nigdy nie miał się powtórzyć. W końcu złapała Chirurga, siedział zamknięty w więzieniu. A jednak. Ile bestii jest na wolności? Wezwana do sprawy Rizzoli dostrzega pewne podobieństwa do złapanego przestępcy, ale też znaczne różnice. Czy to możliwe, że tak szybko znalazł się kolejny mężczyzna gotowy przejąć pałeczkę po mistrzu makabry? Czy Chirurg faktycznie odsiaduje wyrok i nie jest już zagrożeniem dla Rizzoli?

Pytania się mnożą, a Gerritsen w końcu wprowadza na plan drugą z bohaterek. Maura Isles tym razem będzie towarzyszyć detektyw przy rozwiązywaniu spraw. I chociaż ta dalej chowa się w cieniu, gdzieś na drugim planie, to mam nadzieję, że już niedługo będę miała okazję poznać ją bliżej. Sama zaś Rizzoli wciąż jest sobą, ale po przejściach. Czasami irytująca, pewna siebie, walcząca o swoją pozycję i niebywale zgryźliwa. Czasami mam jej dosyć, ale w sumie im dłużej o tym myślę, tym bardziej nie wyobrażam sobie, żeby jakakolwiek inna bohaterka była w stanie uciągnąć tę akcję.

„Skalpel” w porównaniu do „Chirurga” rozwija się zdecydowanie wolniej. Krążymy po omacku razem z detektyw, nie wiedząc, czy za rogiem ukrywa się jeden potwór, czy jest ich więcej. Ale Tess Gerritsen robi to doskonale. Utrzymuje napięcie do samego końca, jednocześnie nie przekraczając tej granicy, za którą zaczyna to odrzucać czytelnika. Znacie to uczucie, gdy do końca książki zostaje naprawdę niewiele stron i nic się jeszcze nie rozwiązało? Zaczynacie się stresować, czy autorka podoła rozwiązaniu akcji na tak małej przestrzeni, wkrada się lęk. Ja po raz pierwszy od wielu lat poczułam ten strach. Czy Gerritsen podołała? Biorąc pod uwagę to, że już zabieram się za trzeci tom, to raczej tak.

Kinga Kolenda