W podziemiach turystycznego kompleksu bohaterom powieści przyjdzie zmierzyć się z zupełną zmianą rzeczywistości. Pisarz, wciągając do opowieści dobrze znany temat wirusa COVID–19, wykreował świetną i ciekawą fabułę, łącząc ją z teorią wieloświatów. Bo oto grupa bohaterów znajdująca się pod ziemią w roli turystów nieoczekiwanie doświadcza anomalii i wychodzi na powierzchnię w zupełnie innej rzeczywistości. To zdarzenie zmienia wszystko w ich życiu.

Od tego czasu zaczyna się zagadkowe szukanie odpowiedzi. Mróz sączy elementy opowieści małymi strużkami, jednak nie ma tu chaosu. Wszystko zostało świetnie zaplanowane i czytelnik kartka po kartce może śledzić rozwój zdarzeń.

Główne postacie opowieści zostały szczegółowo rozpisane, co nadało głębię każdemu z bohaterów, którzy – czy chcą, czy nie – rozpoczynają podróż w głąb zdarzeń. Czegoś szukają? A może przed czymś uciekają? Jedno i drugie pytanie jest tu istotne i ważne. Każdy z bohaterów ma tu swoją historię do odegrania i nie znalazł się w tej powieści przypadkiem. Mróz umiejętnie pociąga za sznurki, budując napięcie i dając czytelnikowi niezły kawał przygody.

W książce jest wiele smaczków, odniesień do współczesności i przeszłości. Pisarz ukazuje różne drogi i możliwości, sam interpretuje zastaną rzeczywistość, a zarazem otwiera szerokie pole manewru do własnych interpretacji.

Wirus w powieści jest ważnym ogniwem, on nadaje sens wędrówkom bohaterów. Zdawałoby się, że temat wirusa może męczyć i odstraszać, bo przecież mamy już dość tego tematu, jednak tutaj umiejętnie i z sensem został wkomponowany w całość opowiadanej historii.

Wybierzcie się w tę podróż razem z Mrozem i jego bohaterami, bo jest co zwiedzać i czego doświadczać. „Projekt Riese” to kolejna powieść pisarza, która obok „Chóru zapomnianych głosów” ucieka się do świata z gatunku sci-fi. Jednak nie ma tu statków kosmicznych ani przestrzeni pełnej gwiazd. Cała akcja toczy się na ziemi – albo raczej na ziemiach.

Czytając „Projekt Riese”, na myśl przychodzi kilkutomowa historia „Długa Ziemia” Stephena Baxtera i Terry’ego Pratchetta, gdzie bohaterowie przeskakiwali z ziemi na ziemię. U Mroza pomysł jest podobny, jednak założenia zupełnie inne – i bardzo dobrze!

Powieść wydaje się skomponowana od początku do końca. Wszystko się tu łączy i spaja, zostawiając świetne zakończenie. Autor przyznaje, że powieść powstawała etapami, jednak widać, że wyszło jej to na dobre. Tekst jest przemyślany, a pisarz bawi się historią Polski, kreując nowe światy i wciągając w tę zabawę czytelnika.

Uważajcie więc, jak będziecie zwiedzać podziemia Gór Sowich, żebyście przypadkiem nie odkryli nowej Polski.

Grzegorz Śmiałek