Bywają wampiry, a nawet wilkołaki, ale czarownice zawsze jakoś były spychane na bok. Oprócz Harry’ego Pottera ciężko mi wskazać książkę o tej tematyce, która była naprawdę dobra. Dlatego miałam też dość wysokie oczekiwania wobec tej książki. Zwłaszcza że autorka ma na swoim koncie sporo pozycji, które za granicą spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem. A jak dodatkowo dowiedziałam się, że Maniscalco w swojej powieści łączy wątki magiczne i kulinarne (rodzina głównej bohaterki prowadzi włoską restaurację), to nie miałam już żadnych wątpliwości – ta książka została napisana specjalnie dla mnie.

Emilia i Vittoria to czarownice streghe i bliźniaczki. Jednym uchem słuchają przestróg seniorki rodu, drugim chłoną kolejne zaklęcia. Od dziecka wychowywane były w strachu przed demonami, a zwłaszcza przed Książętami Piekieł, którzy mogą schodzić na ziemię i polować na dusze czarownic. Im starsze są dziewczyny, tym mniejszą uwagę zwracają na legendy opowiadane przez babcię. Ich uwagę przyciągają plotki z miasta i oczywiście chłopcy. Do pewnego momentu. W mieście zaczął grasować morderca, a jego ofiarami padają tylko streghe. Trzecią ofiarą jest Vittoria. Wtedy jej siostra Emilia postanawia zrobić wszystko, aby nie tylko dowiedzieć się, kto zabił jej siostrę, ale także ją pomścić. Plan nie obejmował tylko przywołania Pana Gniewu, ale cóż… zdarza się.

Kerri Maniscalco nie daje czytelnikowi złapać oddechu, po krótkim wprowadzeniu zaczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki. Tej książki nie da się odłożyć, akcja leci na łeb na szyję, a czytelnik coraz szybciej przerzuca kartki, żeby nadążyć za bohaterami. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że dla niektórych akcja może nie wystarczyć. Na przykład ja zdecydowanie bardziej wolałabym odciąć połowę wydarzeń, żeby lepiej poznać działanie magii streghe i same bohaterki. Im więcej czasu mija od lektury, tym mniej cech jestem w stanie im nadać. Wiem jednak, że to może akurat przeszkadzać bardzo niewielu czytelnikom. Bo jednego autorce nie mogę odmówić – bardzo dobrego pióra. To nie tylko dzięki szybkiemu tempu przez tę książkę się płynie, to też ogromna zasługa naprawdę lekkiego i przyjemnego sposobu pisania. Wady, które wcześniej wymieniłam, zauważyłam w swojej głowie dopiero po zakończeniu lektury, a właściwie na chwilę przed napisaniem tej recenzji.

Czy sięgnę po następny tom? Pewnie tak, była to naprawdę przyjemna i niezobowiązująca lektura na jeden wieczór. Jeśli miałabym ją komuś polecić, to zdecydowanie młodszemu czytelnikowi ode mnie (teraz to poczułam się staro). Uważam, że fani historii młodzieżowych i YA naprawdę zachwycą się tą pozycją.

Kinga Kolenda