Niedługo po tym, jak Jagoda Wilczek, specjalistka od klątw, oddała przysługę jednej z bogatszych magicznych rodzin w Warszawie i zdjęła pradawne przekleństwo z najmłodszej latorośli, zostaje wezwana na konsultację w podejrzanie podobnej sprawie. Jednak tym razem nikt się o znalezioną przypadkiem ofiarę nie upomina. Tajemnicza NN – pilnie strzeżony sekret magicznej policji – niebawem staje się przyczyną serii bardzo niefortunnych zdarzeń. Jak się okazuje, rodzina Wilczków siedzi w tej sprawie po uszy. I tylko Jagoda może powstrzymać poszukującą zemsty wiekową czarodziejkę.

Tym, co pozytywnie wyróżnia „Kołysankę dla czarownicy” na tle innych urban fantasy, to narracja trzecioosobowa. Co prawda, akcję śledzimy tylko z punktu widzenia głównej bohaterki, jednak taki zabieg stylistyczny daje spore pole do popisu. Być może w kolejnych tomach autorka to wykorzysta i poprowadzi narrację również z perspektywy innych postaci. Drugoplanowi bohaterowie to złoto: postrzelona młodsza siostra, wuj prowadzący półlegalne interesy, przerażająca nestorka rodu Wilczków, początkująca wiedźma klątw z bardzo bogatego domu, zasadniczy i zdystansowany szef magicznej policji. Jest z kogo wybierać!

Wielką zaletą powieści jest rodzina Jagody. Przede wszystkim sam fakt jej istnienia. Główna bohaterka nie jest samotną wyspą i choć nieco dystansuje się od swoich krewnych, jednak nie zerwała kontaktu całkowicie. Nadal jest członkiem rodziny, do którego dzwoni się w nagłych wypadkach, a z siostrą spotyka się na cotygodniowych obiadach. Autorka w kilku miejscach sugeruje jakieś poważne zaszłości, miejmy nadzieję, że w kontynuacjach rozwinie ten temat.

Akcja częściowo rozgrywa się w Warszawie, jednak w ogóle tego nie widać. I to jedyny zarzut, jaki mam do tej książki. Skoro autorka zdecydowała się na umieszczenie fabuły w realnym mieście, mogłaby to wykorzystać. O ile ciekawiej byłoby śledzić losy bohaterów, towarzysząc im w konkretnych miejscach, na nazwanych ulicach. A tak dostajemy tylko ogólniki – park, osiedle, strzeżony parking… Szkoda, klimat książki sporo na tym traci.

Mimo powyższego „Kołysanka dla czarownicy” okazała się dokładnie tym, na co czekałam. Rozwija świat zarysowany w „Śnie nocy miejskiej”, zgrabnie żongluje motywem Śpiącej Królewny i ma niezmiernie interesującą główną bohaterkę. Mogę tylko ponarzekać, że powieść nie jest dłuższa. Liczę jednak na kontynuację, a skądinąd wiadomo, że jest już gotowa. Tak więc, szanowny Wydawco, niniejszym uprasza się o przystąpienie do drukowania!

Ewa Jemioł