Akcja „Wisielczej góry” Pauliny Hendel rozpoczyna się pod szubienicą, gdzie Anka i Antek żegnają się z życiem, otoczeni przez zamaskowane postacie. Kolejne rozdziały wyjaśniają, jak tu trafili. Jak sześciomiesięczny pobyt u ciotek w nudnym, zacofanym miasteczku zmienił się w walkę z demonami, których istnienia nigdy nawet nie podejrzewali? Ale w Grobowicach słowiańskie wierzenia pozostają żywe, a co gorsza ludzie okazują się niekiedy gorsi nawet od demonów rodem z koszmarów.

„Wisielcza góra” łączy wątki fantastyczne, obyczajowe i kryminalne. Anka i Antek mierzą się z problemami, które trudno udźwignąć nastolatkom: rozbita rodzina, rozłąka z ojcem i groźba rozłąki z młodszą siostrą, nowe, dziwne miejsce, w którym nie wiadomo, komu można do końca zaufać. Przyzwyczajeni do miejskiego życia nie potrafią się odnaleźć w mieście zagubionym wśród drzew, zastygłym w przeszłości, zamieszkałym przez ludzi co najmniej ekscentrycznych. Dzień po dniu rodzeństwo odkrywa kolejne tajemnice miejsca, gdzie na strychu można spotkać domownika, na łąkach diabelskie ślepia, a w lasach stwory z pogańskich wierzeń. Czy to one stoją za serią morderstw w Grobowicach? Czy rodzeństwu i ich nowym przyjaciołom uda się rozwiązać zagadkę, zanim staną pod pętlą szubienicy?

Paulina Hendel pozwala nam przypomnieć sobie świat, który odchodzi w zapomnienie, czerpiąc ze słowiańskiego bestiariusza i z bogatego zbioru ludowych przesądów. W jej powieściach ten świat odżywa na nowo, we współczesnym kontekście. „Wisielcza góra” to dość mroczna historia o walce z odwiecznym złem, ale też o tradycyjnych wartościach, takich jak rodzina i przyjaźń. Bohaterowie wzbudzają zarówno sympatię, jak i irytację, a akcja toczy się w równym rytmie i do końca trzyma w napięciu. Książka z pewnością przypadnie do gustu fanom poprzednich serii autorki: „Żniwiarz” i „Zapomniana księga”.

Agnieszka Kruk