Dziewięcioletnia Mafalda stopniowo traci wzrok przez chorobę Stargardta. Wie, że będzie musiała pożegnać się z wieloma rzeczami, które dotąd uwielbiała robić. Z pomocą bliskich jej osób musi nauczyć się żyć, nie widząc, a także odnaleźć to, co jest dla niej najcenniejsze.

Powieść porusza poważne i trudne tematy, szczególnie jak na literaturę dziecięcą. I nie chodzi tylko o utratę wzroku głównej bohaterki. Pojawiają się też inne choroby, ból z powodu utraty bliskich osób. Może się wydawać, że taki natłok ciężkich wątków to trochę za wiele dla młodego czytelnika. No cóż, raczej nie jest to książka dla młodszych dzieci. Można ją określić jako pozycję dla starszych dzieci i młodzieży, a myślę, że i dorośli wyciągną z lektury coś wartościowego. Dzięki poruszanym tematom powieść nie jest infantylna, a dla młodszych odbiorców może być cenną lekcją wrażliwości i wyrozumiałości. Warto tu nadmienić, że autorka powieści, Paola Peretti, sama cierpi na chorobę Stargardta, musiała się więc zmierzyć z problemami, które opisuje na kartach książki.

Mafalda jest nie tylko główną bohaterką powieści, ale też jej narratorką. Poznajemy całą historię z jej perspektywy. Dzięki temu ciężkie tematy nie przytłaczają, są prezentowane z dziecięcą prostotą. Z jednej strony narracja jest lekka, dziewczynka interpretuje wydarzenia w swój własny sposób, niewinny, charakterystyczny dla dziecka. Z drugiej, wielokrotnie może przypomnieć nam, dorosłym, że dzieci rozumieją o wiele więcej, niż nam się wydaje, tylko inaczej, i warto traktować je poważnie. To chyba najważniejsze, co z tej powieści może wyciągnąć dorosły czytelnik.

W „Między mną a czereśnią” mieszają się różne emocje. Historia czasem smuci, wzrusza, innym razem bawi. Ostateczny wydźwięk jest jednak pogodny i optymistyczny. To historia pełna ciepła i dziecięcej prostoty, bezpośredniości, czasem naiwności. Powieść jest krótka, czyta się ją w mig, ale niesie ze sobą ważne wartości, jest mądra, uwrażliwiająca. Czytelnik w każdym wieku znajdzie w niej coś dla siebie.

Agnieszka Budna