Co bardziej gorliwy czytelnik zauważy, że „SeeIT” pełnymi garściami czerpie z klasyków powieści antyutopijnych – Orwella, Huxleya i Zajdla. Punkt wyjścia niekoniecznie jest zatem interesujący, co wcale nie musi być minusem. Liczba motywów literackich jest ograniczona, żyjemy w czasach, w których trudno zaserwować coś świeżego i oryginalnego. Pisarze starają się więc tak podać czytelnikowi zawartość książki, aby go trochę oszukać efektem nowości. Tylko że „SeeIT” nawet nie sili się na oryginalność. Światem/państwem rządzi tyran, a przyjaciel planuje zdradę. Po drugiej stronie barykady jest słabo zorganizowany ruch oporu, niemający żadnych struktur, walczący z potężną machiną rządową, jednak dzięki cudownemu dziecku (wybrańcowi) ma szansę na ostateczny sukces. Ta sztampowość i jednowymiarowość momentami jest przytłaczająca dla czytelnika, który chce i wręcz domaga się dobrego SF. Zakończenie to zaś nieskończone pasmo szczęśliwych przypadków (szczęśliwych dla ruchu oporu, a nie dla tyrana), przez co odbiór całości jest jeszcze gorszy.

Kolejnym problemem jest język powieści. Zdania są krótkie i proste. Łatwo przyswajalne. Nie wiem, czy w książce znalazłem choć jedną metaforę. Z tego, co pamiętam ze studiów, to pozytywiści dążyli do tego, aby z języka wyplenić dwuznaczności. Byli zdania, że powoduje to trudności we wzajemnym zrozumieniu, co z kolei przekłada się na liczne problemy komunikacyjne. Jak dobrze wiemy, postulat ten nie zyskał wielkiego zrozumienia. I dobrze, dzięki temu mogę porównać „SeeIT” do uczącego się latać ptaszka. Widzę, że mocno macha skrzydełkami, jednak nie wiedzieć czemu ziemia jest coraz bliżej.

Jestem w stanie naprawdę wiele zrozumieć. Chciałem, aby książka mi się spodobała. Jestem bardzo wyrozumiałym czytelnikiem, jednak każdy ma granice tolerancji. Zachęcam autorkę do większej odwagi. Warto zaufać czytelnikom, śmielej snując swoje wizje i pomysły. Wiem, że książka ma się przede wszystkim sprzedać, ale trzeba się czasem zastanowić, czy jest sens pisać o czymś po raz kolejny. W tym przypadku widać, że nie.

Michał Wnuk