Juliette, główna bohaterka książki, uwielbia literaturę. To jej pasja, ale na codzień ma mało czasu, aby ją rozwijać: pracuje w agencji nieruchomości, do której codziennie dojeżdża metrem. Aby umilić sobie czas, obserwuje innych pasażerów, zwłaszcza tych, którzy zagłębili się w lekturze. Wyobraża sobie wtedy ich możliwe życie, pasje, tajemnice... Pewnego dnia postanawia wysiąść parę stacji wcześniej, aby dojść do pracy na piechotę. Dzięki temu poznaje niezwykłego człowieka, którego zajęcie okazuje się mieć dużo wspólnego z książkami. I to spotkanie odmienia monotonne życie Juliette...

„Dziewczyna, która czytała w metrze” ma jeden konkretny cel – wywołanie uśmiechu na twarzy czytelnika. Jednak nie chodzi o rozbawienie odbiorcy, ale sprawienie, żeby na moment oderwał się od rzeczywistości i poznał historię o tym, że życie pozytywnie zaskakuje, zwłaszcza gdy trafi się na odpowiednią osobę lub książkę. Juliette od razu zdobywa sympatię – to bohaterka idealna do takiej powieści: na początku jest zagubiona, oddana rutynie, jaką sama sobie narzuciła, potem następuje w niej zmiana, która prowadzi ją ku lepszemu. I to dzięki literaturze, jej największej pasji.

Książkę tę można przeczytać nawet w kilka godzin, ale za to jaki to jest czas! Przyjemny, odprężający, pozytywnie nastrajający do rzeczywistości, własnej pasji, ludzi, nawet do samego siebie. I jest tu naprawdę pokazane, że książka odmienia życie – choć jest to fikcja literacka, to ma w sobie dużo realizmu.

Ci, którzy również uwielbiają czytać, poznawać nowe historie, nowych bohaterów, od razu polubią „Dziewczynę, która czytała w metrze”. Nie chodzi mi o motyw przewodni, ale o to, że na końcu znajduje się lista pozycji, które przywoływane są w powieści albo we fragmentach, opisach fabuły. Od razu powiększy się lista pozycji, które będzie się chciało przeczytać. Jak widzicie, można upiec dwie pieczenie na jednym ogniu – przekonać się o mocy literatury i poznać nowe tytuły.

Anna Wolak