Tym razem książka podzielona jest na pięć części: Więdnięcie, Opadanie, Zapuszczanie korzeni, Wschodzenie oraz Rozkwitanie. W każdym z tych elementów, nawiązujących do rozwoju kwiatów, znajdziemy wiersze, zdania, manifesty, rysunki oraz krótką prozę, które tematycznie nawiązują do danego tytułu. I tak w Więdnięciu czytamy o trudnych emocjach związanych z rozstaniem, porzuceniem: smutek, żal, gniew, złość, poczucie pustki, beznadziejności oraz strach o przyszłość. Opadanie mówi o kobiecości, ale tej ciemnej stronie: braku akceptacji siebie i swojego ciała, autoagresja, szukanie aprobaty u innych, dojrzewanie, czyli trudny proces zmiany dziewczynki w kobietę (i w kwestii fizycznej, jak i psychicznej) oraz traktowanie kobiety jako obiekt seksualny czy gwałt. Zapuszczanie korzeni traktuje o imigracji, problemach z tolerancją, nauką życia w odmiennej kulturze, problemach, jakie spotyka imigrant w kraju, do którego się sprowadził lub uciekł oraz o losie kobiet z ojczyzny rodziców Rupi. Wschodzenie to rozdział poświęcony miłości, ale tej dojrzałej, namacalnej, rzeczywistej, a nie romantycznej, jak z filmów, wierszy czy powieści. Rozkwitanie to moja ulubiona część „Słońca i jej kwiatów”, ponieważ stanowi hołd autorki dla kobiet, których działanie, praca oraz życie pozwoliły jej i wcześniejszym pokoleniom decydować do sobie i swoim życiu oraz być dumną z własnego pochodzenia. Oprócz tego Rupi Kaur skupia się na akceptacji siebie, swojego ciała, przeszłości, na pokochaniu siebie i stawieniu oporu tym, którzy tworzą nierealistyczne kanony piękna lub próbują wmówić, że jest się brzydką, głupią czy niewartą czyjeś miłości.

„Słońce i jej kwiaty”, w porównaniu z „Mlekiem i miodem”, jest o wiele bardziej rozbudowanym tomikiem. Znajdziemy w nim o wiele więcej utworów, rysunków oraz manifestów światopoglądu, życia oraz osobowości Rupi. Autorka pisze bardzo konkretnie, nie bawi się w ozdobniki i metafory, tylko skupia się na tym, CO chce powiedzieć, a nie JAK. To najbardziej cenię w tych utworach – nie trzeba nad nimi siedzieć bardzo długo, aby zrozumieć, co autorka miała na myśli, tylko od razu widzimy ich sens, przesłanie, które do nas trafiają. Rupi Kaur nie boi się wyrażać swoich opinii na tematy uznawane kiedyś za tabu, a dziś wręcz krzyczące z pierwszych stron gazet, czyli imigrantów, gwałt, feminizm czy pozycja kobiet w kulturze wschodu. Bardzo dużo utworów i pojedynczych zdań mają charakter osobisty, jakbyśmy czytali prywatny dziennik autorki. Jestem w podobnym wieku, co Rupi, i były strony, na których odnajdywałam podobieństwa do swoich doświadczeń, poglądów i emocji, dlatego też lektura „Słońca i jej kwiatów” była dla mnie bardzo emocjonująca, wciągająca, a przede wszystkim osobista. Podobnie jak przy poprzednim tomiku, inaczej nie mogłam czytać całości, bez odnoszenia się do swojej historii. I w tym tkwi siła twórczości Rupi Kaur – nawet jeśli teraz nie jesteś w stanie zrozumieć emocji i sytuacji opisanych w niektórych utworach, to za jakiś czas na pewno dojdzie do ciebie ich sens i przesłanie.

Nie jest możliwe czytanie „Słońca i jej kwiatów” obiektywnie, bez kontaktu z samą sobą i własnymi emocjami oraz przeżyciami. Jak już pisałam, tomiki Rupi Kaur są bardzo osobiste, pełne szczegółów z życia autorki, ale ich wyjątkowość właśnie w tym wszystkim tkwi. Może to autoterapia, może to chęć zaistnienia, czy pokazania światu, jak wygląda życie kobiety we współczesnym świecie (zwłaszcza jeśli jest pochodzenia innego niż europejski), ale mimo wszystko będę cały czas czekała na kolejne tomiki Rupi Kaur. Bo one przemawiają do mnie, i to bardzo mocno. I w innych czytelnikach (zwłaszcza kobiet) pewnie też.

Anna Wolak

* Cytat pochodzi z recenzowanego tomiku