„O tym, jak przyroda uczy nas szczęścia” – tak brzmi zapowiedź książki Corbetta, która stanowi osobisty zapis wydarzeń związanych ze stratą jego ukochanej matki. Na tle rodzinnych wydarzeń Charlie otwiera przed nami fascynujący świat ptaków, jakiego prawdopodobnie nie znamy. Uniwersalny problem oraz emocje, których doświadcza autor, powodują, że lektura tej powieści nieoczekiwanie może stać się terapeutycznym doświadczeniem.

Zapis indywidualnych doświadczeń

Żałoba to proces, który pomaga otrząsnąć się po stracie bliskiej osoby, a jej poszczególne etapy pozwalają pogodzić się ze stratą i przetrwać ten trudny czas. Każdy z nas przechodzi ten moment na swój własny sposób. Jednak co w sytuacji, kiedy nie potrafimy ukoić żalu i zamiast poczuć ulgę, stopniowo pogrążamy się w jeszcze większej rozpaczy? Takiej sytuacji doświadczył autor, przeżywając chorobę i śmierć swojej ukochanej matki. Na łamach książki dzieli się z czytelnikami swoimi przeżyciami z tego okresu. Stopniowo zanurzamy się w życiu autora, towarzysząc mu w procesie odchodzenia matki i przeżywaniu żałoby.

Jak wyznaje nam autor, pochodzi on z rodziny, w której nie rozmawiało się o trudnych sprawach. W konsekwencji w dorosłym życiu tłumi w sobie żal i gniew związane z odejściem rodzica. Nie pomagają litry ginu z tonikiem, nie pomaga rzucenie się w wir pracy… Charlie doświadcza głębokich stanów lękowych, które zaprowadzą go w czarną otchłań depresji. W tym najciemniejszym okresie swojego życia z nieoczekiwaną pomocą przyjdą… ptaki. Obserwacja tych zwierząt ożywi na nowo miłość do ich śpiewu i pomoże mu ponownie odnaleźć miejsce na ziemi. Z osobistych zapisków autora wypływa praktyczna nauka, jak możemy lepiej radzić sobie ze stresem, niepewnością i niepokojem, które towarzyszą nam w codziennym życiu. Autor poprzez wnikliwą obserwację dwunastu charakterystycznych gatunków ptaków odkrywa przed nami potężną siłę natury, jaką jest moc uzdrawiania.

Dawno zapomniany przyjaciel

Chyba wielu z nas uczciwie przyzna, że z trudem przychodzi mu odróżnienie kruka od wrony czy skowronka od pospolitego wróbla. Już dawno uznaliśmy wiedzę o ptakach za zupełnie nieprzydatną i konsekwentnie ignorujemy obecność tych zwierząt w naszym życiu. Corbett, strona po stronie, uświadamia nam, że natura jest jak dawno zapomniany przyjaciel, którego nie widywaliśmy od dziesiątek lat. My, ludzie, i otaczająca nas dzika przyroda staliśmy się sobie obcy, choć razem uczestniczymy w wielkim bankiecie, jakim jest życie na Ziemi. Spójrzmy prawdzie w oczy: łatwiej i przyjemniej oglądać na BBC sobotni program Davida Attenborough wędrującego po dżungli na Madagaskarze, siedząc na wygodnej kanapie, niż wyjść z domu i nawiązać więź z okolicznym szwadronem ćwierkających na drodze wróbli. Tymczasem, jak przekonuje na swoim przykładzie autor, okoliczna przyroda ma również wiele do zaoferowania, a jej stopniowe poznawanie może być równie fascynujące, co wycieczka do egzotycznego kraju.

Piękno tkwi w szczegółach i w przypadku historii Corbetta tym szczegółem jest życie i śpiew ptaków. Opowiadając o ponownym nawiązaniu kontaktu z naturą, Charlie zwraca nam przede wszystkim uwagę na fakt, z którym po głębszej analizie z pewnością zgodzi się wielu czytelników. Okazuje się, że w pewnych przypadkach niezwykle łatwo przychodzi nam ignorowanie i lekceważenie najbliższych nam ludzi. Rzecz ma się podobnie, jeśli chodzi o naturę – na co dzień nie zauważamy jej piękna i niezwykłej siły. Zapomnieliśmy, jak wiele natura ma nam do zaoferowania. Na szczęście w porę przypomniał sobie o tym autor, a obserwacje ptaków wniosły w jego życie pożądany spokój i stały się pewnego rodzaju pasją, co opisuje w dość zabawny sposób.

Głosem Paula McCartneya

Charlie Corbett bardzo szczegółowo opisuje proces nauki rozpoznawania ptaków i ich śpiewu. Okazuje się, że misja poznawania ptasich głosów to nie lada wyzwanie, wymagające szczególnej uwagi i wrażliwości. Początki są trudne. Jak tłumaczy, słuchacze zazwyczaj są oszołomieni mnogością i różnorodnością docierających dźwięków. Autor porównuje tę naukę do rozpoczynania lektury obszernej książki, której przeczytanie wydaje się niewykonalne. Gdy jednak skończy się pierwszy rozdział, lektura staje się nagle wciągająca i trudno ją przerwać. Tak samo jest ze śpiewem ptaków. Kiedy ogarniemy już odgłosy trzech czy czterech gatunków, zdobywamy solidny fundament dla dalszej nauki, a przyswajanie głosów kolejnych ptasich artystów staje się przyjemną zabawą. Każdy spacer to fascynująca i niepowtarzalna przygoda.

Książka „12 ptaków ratujących życie”(Tłum. Krzysztof Środa, Wydawnictwo Linia), zawierająca osobistą relację Corbetta, jest wartościową i potrzebną lekturą z przynajmniej kilku powodów. Przede wszystkim autor nie koloryzuje rzeczywistości. Jest do bólu szczery i autentyczny, a pisanie potraktował jako wyjątkowo prywatną podróż, wypełnioną zarówno wzruszającymi, jak i humorystycznymi momentami. I – co najważniejsze – niesie przekonanie, że przyroda to niewyczerpalne źródło ukojenia. Powrót w jej otwarte ramiona może być najlepszym rozwiązaniem, gdy życie nas nie oszczędza. Gratulacje, panie Corbett!

O autorze

Charlie Corbett – brytyjski pisarz i dziennikarz. Pochodzi z rodziny rolniczej, dzieciństwo spędził na farmach w North Wessex Downs oraz na wyspie Mull. Po studiach historycznych na Uniwersytecie w Edynburgu odwrócił się od swoich rolniczych korzeni i przez następne 20 lat pisał o biznesie i finansach. Ale w głębi serca pozostał chłopcem ze wsi.

Książka „12 ptaków ratujących życie” jest dostępna w sprzedaży.