François Villon (1431-1463), właściwe nazwisko F. de Montcorbier, nazwany został królem włóczęgów, poetą spod szubienicy. Jego życie było niezwykłe – studiując w Paryżu, początkowo zamierzał zostać duchownym, rychło jednak wybrał zupełnie inną drogę: związał się z ludźmi „odrzuconymi”, włóczęgami, złodziejami, kobietami lekkich obyczajów. Oskarżony o kradzieże, a nawet o morderstwo, kilkakrotnie był więziony, w końcu skazany na śmierć. Odznaczał się wielkim umiłowaniem życia i przenikliwością obserwacji. Pisał z talentem drobne utwory, do literatury wszedł jako autor Wielkiego Testamentu. Już tytuł wskazuje, że była to próba pożegnania życia, a formę narzuciły ówczesne średniowieczne obyczaje. Tyle, że zamiast legacji i podziału zgromadzonych dóbr, Villon "podsumował" uroki i grozę własnych doświadczeń. To włóczęga, cudem uratowany spod szubienicy (zniknął wtedy w tajemniczy sposób z Paryża i słuch o nim zaginął), zaledwie trzydziestolatek, umiał oddać smak przeżyć. Żegnał młodość słowami: „Odeszła ba, ni to piechotą, ni konno: pomkła jak zając; Tak nagle uleciała oto; Nic w darze mi nie ostawiając”. Te słowa XV-wiecznego poety o wiele epok wyprzedzały literaturę średniowieczną. Z taką siłą liryczną będzie mówił o ludzkich cierpieniach w literaturze polskiej sto lat później Jan Kochanowski.