Fragment książki:
Pewnego dnia komitet zażądał od niego dokładnego sprawozdania o stanie dworców wiedeńskich. Ferdynad nie mógł się nie podjąć tego zadania, które go zresztą bardzo interesowało. Jako pierwszy cel badań obrał sobie Dworzec Południowy, dokąd udał się po obiedzie.
O tej porze nie widać było prawie zupełnie osób cywilnych na peronach. Pociągów osobowych nie wypuszczano już, gdyż nieustannie nadjeżdżały z, frontu oddziały pobitej armji. Szalejąca soldateska wypełniała halę zamętem głosów i ziemisto-zgniłym zapachem okopów. Nigdzie nie widać było oficera. Kto rządził dworcem, niepodobna było stwierdzić. Tuzin urzędników stacyjnych powiększało chaos, starając się zaprowadzić porządek. Inni przyglądali się obojętnie zamętowi.
Najgorzej wychodził na tem pewien wielki transport rannych. Kierownik jego, stary zrozpaczony lekarz, musiał telefonicznie pertraktować z dwudziestoma szpitalami, zanim jeden z nich zdecydował się przyjąć niepożądanych gości, którzy dzisiaj prawdopodobnie nie byli już wcale przynależni do Austrji. Na nagich noszach albo na zgniłej słomie leżały w brudnych wagonach ofiary ostatnich działań wojennych. Rany jątrzyły się i paliły nieinaczej, jak w pierwszych dniach wojny, kiedy każdego rannego witano jako bohatera i pielęgnowano. Teraz pociąg z rannymi stał już w hali dworcowej od siódmej rano, a chorzy prócz rzadkiej zupki nie dostali jeszcze posiłku.