Godami życia Dygasiński zamykał swoją twórczość. Ten utwór pisany pod koniec życia pisarza to dowód silnej ewolucji jego stylu od czasu, gdy zajmował się nowelami i krótkimi opowiadaniami. Zmianie uległa nie tylko forma, ale także treść - fabuła z wyraźnie zarysowanymi wątkami ustąpiła swobodnym rozważaniom o zabarwieniu filozoficznym.

Język utworu i jego walory liryczne zbliżają Gody życia do określenia ich jako poemat prozą. Opisy przyrody w dolinie Prądnika, gdzie Dygasiński umieścił akcję, zaskakują swoją barwnością i poetyckością. Obserwujemy naturę taką samą jak dzisiaj, chociaż autor pokazuje ją na tle czasów pogańskich, cofając się kilkanaście wieków wstecz. Ten zabieg służy podkreśleniu podstawowej tezy, której zwolennikiem był pisarz, tezy o przyrodzie, która jest okresowo zmienna, ale zawsze tożsama. W Godach życia ramą kompozycyjną utworu są więc pory roku, które wyznaczają cykl istnienia przyrody, ale jest to cykl zamknięty, przyroda niezmiennie powraca do stanu wyjścia.

Świat to jednak coś więcej niż cykl pór roku. Jest on także wynikiem działania sił pradawnych, których odbicie znaleźć można słowiańskich wierzeniach.