Ostatnie dzieło Dietricha von Hildebranda, niemal jego testament. Książka pisana z prorockim gniewem, żarem i bólem. Jest gwałtownym protestem przeciw postępowaniu teologów oraz niektórych hierarchów, którzy, zdaniem autora, niszczą nadprzyrodzony charakter nauki katolickiej. Jest też wielką obroną tradycyjnej liturgii. Pewne sądy autora mogą budzić wątpliwości dzisiejszego Czytelnika, niekiedy trudno się będzie z nimi zgodzić. Tym niemniej dzieło to należy poznać. By zrozumieć, jak głęboki musiał być na Zachodzie wstrząs spowodowany nadużyciami, jakich dopuścili się interpretując Sobór Watykański II modernistyczni teologowie. Książka ta pozwala odpowiedzieć, dlaczego Hildebrand, uważany przez Piusa XII za Doktora Kościoła XX wieku, pisał siedem lat po Soborze o "piątej kolumnie" biskupów, niszczącej Kościół.