„Duch Czasu” to książka niepospolita. Z racji miejsca i czasu akcji jest to powieść zaliczana do fantastyki. Z drugiej strony, za sprawą poruszanej tematyki, obscenicznych scen, prowokacyjnych wypowiedzi w sprawach będących tabu, jest książka Jabłońskiego skierowana do czytelnika inteligentnego, dorosłego, otwarcie patrzącego na świat.
Autor z wielką wprawą i erudycją żongluje faktami z historii ludzkości, często w sposób obrazoburczy. Dla niego świat jest ciągiem koszmarnych, groteskowych szaleństw dokonywanych przez obłąkanych ludzi, kierowanych najniższymi instynktami: chciwością, okrucieństwem, żądzą i nienawiścią do wszystkiego, co inne.
Chrześcijaństwo jest w „Duchu Czasu” wynikiem działania tajnych rzymskich służb, odkrycie Ameryki i wyprawy konkwistadorów pierwszym ludobójstwem na masową skalę, a Polska jawi się jako kolebka pijaństw i maniakalnych powstańców.