Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od kilku godzin po głowie obija mi się tytuł powyższej książki. Zaczynając ten post nadal nie wiem, co chciałabym tu przekazać. Skończywszy czytać prolog, książka stała się dla mnie kompletnie niezrozumiała. Często się gubiłam i wracałam do tyłu okładki, następnie czytałam ją byle czytać, ale w pewnym momencie nastąpił przełom. Może nie ciągnęło mnie do niej tak, by nic innego poza czytaniem nie miało znaczenia, ale byłam ciekawa, jak potoczy się dalej fabuła. Tajemnice posiadłości były dobrze ukryte, na tyle, że nie byłam w stanie przewidzieć rozwiązania. Co prawda jestem trochę zawiedziona, ale na dobrą sprawę nie wiem czym. Być może jest to efekt rozmyślań Aurelie, która nie potrafiła się sprzeciwić, wyrazić głośno własnego zdania, a bardziej chodziła i rozmyślała o swoich krokach, które były inne w myślach, a inne w rzeczywistości. Takie senne marzenia nastolatki. To strasznie myliło, bo jednak książka miała opowiadać o Lady Jayne, która była jej matką. I tak poniekąd było, jednak jak dla mnie za mało starań ze strony bohaterki zostało wykonane i o wiele za późno. Mimo wszystko książka mi się podobała, ale wolałabym, by było w niej więcej dedukcji. Czy polecam? Tak, to delikatny romans, idealny na pachnącą kwiatami wiosnę, bez scen łóżkowych, z balami, intrygami i tajemnicami, a na deser.. zabójcą (nie tylko miłości).