Nienasycenie

Ja wybierając los swój, wybrałem szaleństwo. Autocharakterystyka. Witraż popękany, metafizyczne lustro witkacowskich odbić, z których żadne, samo w sobie, nie odbija prawdy o autorze. Na szczęście - rozbite lustro świetnie nadaje się do pokazywania bebechów świata.

Ja wybierając los swój, wybrałem szaleństwo. Autocharakterystyka. Witraż popękany, metafizyczne lustro witkacowskich odbić, z których żadne, samo w sobie, nie odbija prawdy o autorze. Na szczęście - rozbite lustro świetnie nadaje się do pokazywania bebechów świata.

Pokaż mimo to

Książka trudna. Niemożliwa do przeczytania ciągiem. Niesamowity styl. Niesamowita forma. Pisze się, że to antyutopia. Na pewno nie charakteryzowałbym jej przez ten pryzmat. Warto się z nią zmierzyć.

Książka trudna. Niemożliwa do przeczytania ciągiem. Niesamowity styl. Niesamowita forma. Pisze się, że to antyutopia. Na pewno nie charakteryzowałbym jej przez ten pryzmat. Warto się z nią zmierzyć.

Pokaż mimo to

Kiedy metafizyka staje się mięsem mielonym i na sznycla gniecionym, a raczej gniecionem. Ha, a bebechy wzlatują do gwiazd i zawracają wprost do kiszek i formują się w kupę uderzającą o dno dziewiątego piekielnego kręgu, wiedz, że to Witkacy w czytej formie, w niejednej postaci ;P

Kiedy metafizyka staje się mięsem mielonym i na sznycla gniecionym, a raczej gniecionem. Ha, a bebechy wzlatują do gwiazd i zawracają wprost do kiszek i formują się w kupę uderzającą o dno dziewiątego piekielnego kręgu, wiedz, że to Witkacy w czytej formie, w niejednej postaci ;P

Pokaż mimo to

Jest taka chwila, w życiu. Zbudowałeś już dom, posadziłeś kilka drzew, syn pląta się obok, i chce wywalić cię z kompa, bo się z kumplami umówił. Masz fajną żonę, niezłą robotę, drugi próg podatkowy. I co? To już? Już się trzeba szykować? Tam?
Szukasz. Łapiesz się, za pędzel, na przykład. Będziesz się "realizował". Na płótnie. Mija ci po tygodniu. Kupujesz fortepian. Ledwo ci się obok odbiornika tv mieści. Będziesz się "realizował". Też mija. Tyle, że drogo było. I co? Ile można zbierać widokówki?
I wtedy wpada ci w łapy coś, ktoś, kto ma podobny dylemat. Ktoś, kto nie wie, po co, jaki cel ma to wszystko. Dotyka, próbuje, smakuje, dalej nie wie. Ma jednak coś, czego u ciebie już mało. Nadzieję, wiarę w to, że coś jest. Coś więcej w życiu, niż micha, seks, i szklana wódy na dobranoc.
Witkacy, choć stosunkowo niedawno przeze mnie odkryty, przeorał mi myślenie o życiu. Dał mi tchnienie. Choć to jego pisanie jest przygnębiające, chwilami, daje mi przestrzeń. Wolność wizji. Daje tą myśl, że jest więcej. Coś ponad. Nawet szukanie tego "czegoś", tego sensu, jest wielkie. Jest inspirujące. Może właśnie po to jesteśmy, aby szukać "tego".
"Nienasycenie" to dla mnie hymn. Pieść pochwalna poszukiwania. Wspaniała książka. Wspaniała myśl. Przewrotność, humor, ironia.

Jest taka chwila, w życiu. Zbudowałeś już dom, posadziłeś kilka drzew, syn pląta się obok, i chce wywalić cię z kompa, bo się z kumplami umówił. Masz fajną żonę, niezłą robotę, drugi próg podatkowy. I co? To już? Już się trzeba szykować? Tam?
Szukasz. Łapiesz się, za pędzel, na przykład. Będziesz się "realizował". Na płótnie. Mija ci po tygodniu. Kupujesz fortepian. Ledwo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

jedyna ksiazka polacka ktora da sie czytac

jedyna ksiazka polacka ktora da sie czytac

Pokaż mimo to

Daję dziesięć gwiazdek za to, że udało się tej powieści coś, o co żadnej powieści bym nie podejrzewał - pokonać mnie.

Z negatywnych aspektów muszę wspomnieć, że mimo iż sytuacja polityczna w świecie ukazanym przez Witkiewicza jest dosyć jasna, a w pewnym stopniu wręcz prawdopodobna, to potencjał, który zawiera w sobie, przygnieciony jest przez pamiętnikarską wręcz intymność przeżyć głównego bohatera, skupioną wokół stawania się mężczyzną. Bardzo dużo tu egzystencjalizmu w tym uwielbianym przeze mnie witkiewiczowskim stylu. Pewne spostrzeżenia na temat natury ludzkiej, tej obrzydliwości, do której sprowadza się życie i przetrwanie gatunku, są bardzo dosadne, ale słuszne.
W połowie książki, gdy zaczęła się druga część, a fabuła dalej skupiała się na uczuciach głównego bohatera i filozofowaniu jego oraz pobocznych postaci, miałem dosyć, wszystko wydało mi się jednym wielkim intelektualnym kombajnem jadącym nie wiadomo dokąd i po co, mielącym po drodze ludność cywilną nieprzygotowaną na potęgę tego prozatorskiego sztormu.
Straszne.
Dopiero zakończenie przyniosło wytchnienie. Jest ono równie zaskakujące jak sam fakt, że coś w końcu zaczęło się dziać. Coś innego niż opisy emocji, uczuć, przemyśleń i przeżyć.

Daję dziesięć gwiazdek za to, że udało się tej powieści coś, o co żadnej powieści bym nie podejrzewał - pokonać mnie.

Z negatywnych aspektów muszę wspomnieć, że mimo iż sytuacja polityczna w świecie ukazanym przez Witkiewicza jest dosyć jasna, a w pewnym stopniu wręcz prawdopodobna, to potencjał, który zawiera w sobie, przygnieciony jest przez pamiętnikarską wręcz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Ja lubię literaturę, bo tam jest więcej życia niż w moim własnym. Jest ono tam w niemożliwej do osiągnięcia realnie kondensacji" - czy jakoś tak, bo pod wrażeniem cytuję z głowy...

Jest obecnie ZA DARMO na wolnychlekturach, więc nie ma wymówek - w różnych formatach, od Kindlowego po pdf.

Na zachętę blurb, można pominąć, dla ułatwienia jest w akapicie:

"Młody chłopiec, syn srogiego barona-browarnika, wraca po maturze do rodzinnego dworu. Wydarzenia rozgrywają się bardzo szybko.
W ciągu jednej nocy śmierć ojca i podwójna inicjacja seksualna oraz szereg dziwacznych znajomości, które zniechęcają naszego bohatera do sztuki, filozofii i religii, potem nacjonalizacja rodzinnego majątku, cios ze strony kochanki (rozbuchanej, starzejącej się femme fatale) i „upadek” matki w ramiona dziarskiego przedstawiciela „ludu”.
Barwnym tłem tego dramatu jest wyuzdana political fiction: pogrążona w chaosie Polska, otoczona republikami bolszewickimi, w Rosji zwyciężyli biali, by zaraz ulec potędze bezdusznych Chińczyków. W atmosferze przygniatającej schyłkowości (upadek w różnych formach i kierunkach dotyczy wszystkich i wszystkiego), w ogólnym dojmującym nienasyceniu, wpływy zdobywa demoniczny, nieodgadniony Mąż Opatrznościowy — krzywonogi Generał-Kwatermistrz Kocmołuchowicz.
Autor skupia się na dogłębnych opisach chwilowych stanów emocjonalnych, drgnień duszy. Analizuje zwłaszcza wszelkie wstydliwe i budzące wstręt aspekty relacji międzyludzkich, błyskotliwie zaklinając w materię swoistego, groteskowego języka świeże wówczas idee freudowskie (np. papidło — figura zmarłego, ale wciąż wszechwładnego ojca)."

Jestem zaprawionym w bojach czytelnikiem i stosunkowo [!] zaprawioną w bojach czytelniczką stricte Witkacego, jednak "Nienasycenie" męczy mnie - w przyjemny sposób - nieporównywalnie bardziej od "Pożegnania jesieni" (właściwszego dla osoby chcącej zacząć, zwłaszcza teraz) na tyle dobrze, że będąc już na finiszu, całym serduszkiem polecam. Tematy jakby mniej metafizyczne (czy aby na pewno?) i skupione na "płciowości", widać rozwijanie się warsztatu pisarskiego i kompletnie inne podejście do powieści - bo wtedy powieść musiała 'służyć' kompletnie jakiejś idei, mówię o polskich pisarzach przed wkroczeniem AC - od ogółu, ze względu na co i na język warto nie pomijać przedmowy, dość krótkiej w przytoczonym niżej wydaniu.

A jak będę piękna i bogata, to skompletuję wszystkie Dzieła Zebrane SIWa z tego wydawnictwa. Okładki połączone z wzorem podpisu są idealne.

Samo "Nienasycenie" ma zaś duże szanse na moje osobiste TOP2 Witkiewicza dlatego, że potrafi pisać o czymś wulgarnym w tak subtelny sposób i jednocześnie o rzeczach subtelnych w tak wulgarny, jak nikt. Widać, że temat nie tylko Thanatosa, ale i Erosa był dla autora wówczas ważny, choć nie należy popełniać tu błędu wielu krytyków i utożsamiać jego doświadczenia z narratorskimi. Temat wbił mi się idealnie [no pun intended!], bo i właśnie "płciowość" życia oraz jej zaskakująca zwierzęcość łamana przez rozmaite, mniej lub bardziej akceptowalne w społeczeństwie misteria i sposoby hołdowania przyjemnościom ostatnio zaprzątają mi ciało aż do głowy, od stóp począwszy.

"Ja lubię literaturę, bo tam jest więcej życia niż w moim własnym. Jest ono tam w niemożliwej do osiągnięcia realnie kondensacji" - czy jakoś tak, bo pod wrażeniem cytuję z głowy...

Jest obecnie ZA DARMO na wolnychlekturach, więc nie ma wymówek - w różnych formatach, od Kindlowego po pdf.

Na zachętę blurb, można pominąć, dla ułatwienia jest w akapicie:

"Młody chłopiec,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

CHRONIĆ UMYSŁ ZA WSZELKĄ CENĘ

Dosyć sztywną mam szyję
I dlatego wciąż żyję
Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje
Umysł mam twardy jak łokcie
Więc mnie za to nie kopcie
Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie
- Jacek Kaczmarski

„Nienasycenie” to powieść, o której istnieniu trudno jest nie wiedzieć, nawet jeśli nie miało się jej nigdy w rękach ani nawet nie czytało. I to abstrahując od głośnej swego czasu adaptacji z 2003 roku. Witkiewicz, czy jak wolicie Witkacy, to postać głośna, legendarna już i jednocześnie owiana tajemnicą. Teorii spiskowych na temat jego życia i śmierci nie brakowało i nie brakuje. Autor lubił szokować, prowokować i podsycać aurę tajemniczości, i narzekać przy okazji, że jego dzieła nie są traktowane z należytą powagą. Jednakże „Nienasycenie”, można rzec, spotkało się z należycie poważnym potraktowaniem: uznane za najlepsze z jego literackich dzieł, stanowiące ostatnią powieść w jego życiu, zyskało niemałą sławę nie tylko w Polsce. A teraz znów możecie je przeczytać dzięki wydawnictwu MG, które właśnie je wznowiło i jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, sięgnijcie i przekonajcie się, co Witkacy miał do zaoferowania w swoim tworze. Bo nawet jeśli nie jest to rzecz dla wszystkich, ze względu na kontrowersje w niej zawarte, warto skonfrontować ją ze swoją wrażliwością i sprawdzić na własnej skórze, co się w nim kryje.

Młody mężczyzna Genezyp Kapen stoi u progu dojrzałości tak, jak jego kraj stoi u progu inwazji. On, z pomocą ojca, zostaje adiutantem u kwatermistrza Kocmołuchowicza, kraj zaś obawia się najazdu chińskim komunistów, którzy podbijają Rosję i kontynuują swój zwycięski marsz, kierując swe kroki do innych państw. Kocmołuchowicz natomiast stara się odeprzeć wrogów, ale jak pokonać bezmyślne automaty? I jak samemu nie stać się jednym z nich? Ale, jak przekonuje się Genezyp, nie tylko odbierająca zdolność myślenia chińska pigułka może być zagrożeniem dla umysłu…

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2019/10/nienasycenie-stanisaw-ignacy-witkiewicz.html

CHRONIĆ UMYSŁ ZA WSZELKĄ CENĘ

Dosyć sztywną mam szyję
I dlatego wciąż żyję
Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje
Umysł mam twardy jak łokcie
Więc mnie za to nie kopcie
Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie
- Jacek Kaczmarski

„Nienasycenie” to powieść, o której istnieniu trudno jest nie wiedzieć, nawet jeśli nie miało się jej nigdy w rękach ani nawet nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po raz pierwszy po przeczytaniu jakiejś książki sam nie wiem co o niej myślę.

Jedna rzecz, którą wiem na pewno: to jest długa książka (mimo, że wcale nie ma wielu stron). Dłuży się bardzo czytanie o rozkładanych na kawałki, analizowanych i syntetyzowanych pierwszych przeżyciach erotycznych Zypcia i nie tylko jego. Niewątpliwie w wielu momentach Witkacy po prostu stroi sobie żarty, czyni to jednak w taki sposób, że miesza je z naprawdę realistycznymi problemami i nie dawałem rady oddzielić tego co jest na poważnie i tego co jest dla jaj. A może nie było takiej granicy? Może tak to właśnie jest w życiu? Jak sobie przypomnę swoją młodość... Dlatego nie bardzo wiem co myślę.

Jest tu też warstwa futurystyczna, przedstawiająca wizję przyszłości Polski i Świata. Oczywiście nie spełniła się dokładnie tak jak autor to opisał, ale zastanawiająco wiele rzeczy w swojej istocie miało mieć bardzo podobny charakter. Witkacy kpi sobie z Polskich przyszłych (?!) przywódców tak dobrze, że kilkukrotnie musiałem się upewniać o tym, że książka została napisana w 1927 roku a nie pod koniec 1938 roku. Wizja Polski jako mocarstwa prowadzonego przez tajemniczego wodza i w której "nikt dosłownie nie pojmuje na czym polega jej [Polski] dobrobyt" to przecież świetny opis samopoczucia Polaków na przełomie lat 1938 i 1939. Nie mówiąc już o "Syndykacie Zbawienia Narodowego", który w 1937 roku nazwano, dla niepoznaki, "Obozem Zjednoczenia Narodowego". A zdanie "wszystko działo się pozornie — to było istotą epoki" to jest najkrótsza definicja końcówki II RP.

I jest tu wiele pięknych smaczków językowych, z których moim ulubionym jest zdanie "Polska za cenę straszliwych pozornych wysiłków paru ludzi zachowała neutralność". :-)

Jednak nie wiem co myślę i jeśli w życiu nie zabraknie mi czasu to wrócę do niej, może mi się coś wyjaśni.

[Audiobook, czyta Michał Breitenwald]

Po raz pierwszy po przeczytaniu jakiejś książki sam nie wiem co o niej myślę.

Jedna rzecz, którą wiem na pewno: to jest długa książka (mimo, że wcale nie ma wielu stron). Dłuży się bardzo czytanie o rozkładanych na kawałki, analizowanych i syntetyzowanych pierwszych przeżyciach erotycznych Zypcia i nie tylko jego. Niewątpliwie w wielu momentach Witkacy po prostu stroi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mówimy o Huxleyu i Orwellu. W Polsce żył jednak człowiek, który przed nimi pisał o nadciągającej katastrofie. Dla niego inspiracją mógł być Zamiatin i jego „My”. Czesław Miłosz w Radiu Wolna Europa przyznawał, iż Witkacy miał niezwykłą intuicję w kwestii totalitaryzmów. Był w końcu naocznym świadkiem bolszewickiej rewolucji październikowej…
Wierzył, że istotę człowieczeństwa stanowi potrzeba metafizyki. Sztuka, religia, filozofia. Obawiał się nadchodzącej fali zbydlęcenia, unifikacji  i „mechanizacji kultury”. W powieści zmiata nas fala komunistycznej armii Chin, chcąca stworzyć nową rasę biało-żółtą. Powodzeniem kończy się podbój Rosji, Polska nieudolnie opiera się wrogiej nawale. Następny będzie Zachód. „Ratunkiem” przed zbędnym indywidualizmem, frustracją oporu i samodzielną myślą jest nowa, usypiająca rozum religia Malaja Murti-Binga oraz wyzwalające pigułki zażywane przez jej wyznawców. „Jedyny narkotyk, który was wybawi od was samych.”
O zjawisku niebezpiecznej emancypacji mas pisał  José Ortega y Gasset. Wprowadził też pojęcie „sabio ignorante”, czyli tzw. „uczonego idioty”, który wykształcony w swej wąskiej specjalizacji odczuwa niepohamowaną pychę i uważa się za wyrocznię w kwestiach wszelakich. Waldemar Łysiak ujął tę postawę w „Wyspach bezludnych” słowami: „branżowe wykształcenie plus umiejętność trzymania widelca jest całą jego kulturą”. Chińczycy u Witkacego to właśnie takie miałkie „społeczeństwo-mrowisko”. Wiedział, że syty tłum stopniowo zacznie pogardzać wzniosłymi wartościami, a pigułka Murti-Binga stanie się remedium na ziemskie bolączki i zamieni nas w radosnych idiotów.
Staś chciał walczyć o człowieczeństwo. Nikt jednak nie chciał przyjąć do służby ponad 50-letniego, schorowanego człowieka. Po drodze na Wschód nie zmarnował żadnej okazji i wytrwale zgłaszał się ochotniczo na front. Bez skutku. Gdy we wrześniu 1939 dowiedział się o zbrojnej napaści ZSRR na Polskę był już na Polesiu we wsi Jeziory, która stała się jego przystankiem ostatecznym…

Mówimy o Huxleyu i Orwellu. W Polsce żył jednak człowiek, który przed nimi pisał o nadciągającej katastrofie. Dla niego inspiracją mógł być Zamiatin i jego „My”. Czesław Miłosz w Radiu Wolna Europa przyznawał, iż Witkacy miał niezwykłą intuicję w kwestii totalitaryzmów. Był w końcu naocznym świadkiem bolszewickiej rewolucji październikowej…
Wierzył, że istotę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to