Wyścig śmierci

Czasami jest tak, że przeglądacie regał z książkami i znajdujecie pozycję, którą czytaliście wiele lat temu. Nie pamiętacie z niej zbyt wiele, lecz kojarzycie pozytywnie.
Wracacie do niej i okazuje się, że po latach - choć odbieracie ją ciut inaczej - nadal wam się podoba. Jedną z takich pozycji jest Wyścig śmierci Maggie Stiefvater, powieść, którą trudno jednoznacznie przypisać do danego gatunku, bo choć zawiera odniesienie fantastyczne, jakim jest występowanie each uisce, koni morskich z folkloru Irlandii i Szkocji, to na główny plan wybija się wątek... no właśnie, obyczajowy? Trudno to określić! Rzecz dzieje się na bliżej nieokreślonej wyspie Thisby (którą najłatwiej umiejscowić gdzieś w okolicach właśnie Irlandii bądź Szkocji), miejscu bardzo hermetycznym, gdzie każdy każdego zna, biznes przekazywany jest z matki/ojca na syna/córkę, a przywiązanie do ziemi, małego skrawka swojego 'świata', cenione stoi ponad chęcią wyjazdu. Do tego dołóżmy pielęgnowanie tradycji, tu głównie tajemniczego Festiwalu Skorpiona, i mamy idealny obraz rozkosznej mieścimy żyjącej swoim rytmem gdzieś na końcu świata. Na tle tych realiów przedstawione zostały losy dwojga młodych ludzi - osieroconej Kate, ledwo wiążącej koniec z końcem z dwójką braci, oraz Seana, również w połowie sieroty, mogącego liczyć tylko na siebie. Dla obojga nadchodzący Wyścig stanowi bilet do spełnienia swoich pragnień.
Kolejną kwestią trudną do klasyfikacji jest odbiorca - i młodszy, i starszy może tę historię 'przyjąć', bo choć ma w sobie pewną łatwość, nie posiada naiwności typowej młodzieżówki i - przede wszystkim - ckliwego wątku romansowego.
Nie będziemy też przekonywać, że Wyścig jest powieścią pełnowymiarową - bohaterowie mogliby być ciut bardziej pogłębieni, świat mocniej rozbudowany, a fabuła dłuższa, ale... może właśnie tak miało być, a sama powieść przypominać opowieść, historię, którą równie dobrze mogłaby być opowiadana przy kominku deszczowym wieczorem w domku na klifie.

Czasami jest tak, że przeglądacie regał z książkami i znajdujecie pozycję, którą czytaliście wiele lat temu. Nie pamiętacie z niej zbyt wiele, lecz kojarzycie pozytywnie.
Wracacie do niej i okazuje się, że po latach - choć odbieracie ją ciut inaczej - nadal wam się podoba. Jedną z takich pozycji jest Wyścig śmierci Maggie Stiefvater, powieść, którą trudno jednoznacznie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobra książka, czytałam z zapartym tchem. Ciekawa, powolna powieść oparta na mitologi o koniach wodnych Kelpie.
Piękna historia, wzruszająca, niespieszna co pozwoliło mi delektować się lekturą i poznać bohaterów, a nie często się to zdarza w młodzieżówkach, cieszę się, że autorka dała trochę czasu dla postaci.
Dialogo może momentami kuleją i niekiedy zdarzają się dziwne kwiatki i konstrukcje zdań, ale nie odbierało mi to przyjemności z czytania.
Niby ksiażka rozrywkowa, ale nie jest pozbawiona wartościowych treści.
I czy na pewno w tym wszystkim chodzi o wyścig i wygraną? Może to tylko pretekst by na tym tle przekazać coś ważniejszego?

Dobra książka, czytałam z zapartym tchem. Ciekawa, powolna powieść oparta na mitologi o koniach wodnych Kelpie.
Piękna historia, wzruszająca, niespieszna co pozwoliło mi delektować się lekturą i poznać bohaterów, a nie często się to zdarza w młodzieżówkach, cieszę się, że autorka dała trochę czasu dla postaci.
Dialogo może momentami kuleją i niekiedy zdarzają się dziwne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka znajdowała się przez długi czas w mojej TOPCE i mam do nie ogromny sentyment. Bohaterowie są postaciami wartościowymi, o ciekawych przemyśleniach i poglądach. W fabułę jest wpleciony koński motyw, który jest napisany prostym językiem i na szczęście nie popada w sq.

Ta książka znajdowała się przez długi czas w mojej TOPCE i mam do nie ogromny sentyment. Bohaterowie są postaciami wartościowymi, o ciekawych przemyśleniach i poglądach. W fabułę jest wpleciony koński motyw, który jest napisany prostym językiem i na szczęście nie popada w sq.

Pokaż mimo to

Przeczytałam jakąś 1/5 tej książki i nie mam ochoty na więcej. Pierwsza osoba, czyli typ narracji, którego nie lubię i "Wyścig śmierci" nie należy tu do wyjątków, w których przypadku taki wybór uznałbym za korzystny; trzecia osoba mogłaby zdynamizować wlokącą się w dosyć niemrawym tępię akcje (jakiś czas czytałam przed zaśnięciem i dosyć szybko przymykały mi się oczy). Dwójka głównych bohaterów – Sean i Puck – dwa punkty widzenia. Perspektywa Puck przypominana trochę pamiętnik, nazbyt skrupulatnie opisującej swoje średnio interesujące życie i przemyślenia, nastolatki. Sean zarówno jako narrator jaki i postać wydał mi się ciekawszy od Puck, może gdyby była to bardziej jego, niż Puck historia, a nie na odwrót, doczytałabym do końca. Cóż, może jeśli kiedyś będę cierpieć na bezsenność...

Przeczytałam jakąś 1/5 tej książki i nie mam ochoty na więcej. Pierwsza osoba, czyli typ narracji, którego nie lubię i "Wyścig śmierci" nie należy tu do wyjątków, w których przypadku taki wybór uznałbym za korzystny; trzecia osoba mogłaby zdynamizować wlokącą się w dosyć niemrawym tępię akcje (jakiś czas czytałam przed zaśnięciem i dosyć szybko przymykały mi się oczy)....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lekko napisana, wciągająca historia o koniach wodnych, szybko się czyta. Delikatnie zarysowany wątek miłosny, co bardzo lubię. Muszę przyznać, że zakończenie nie jest przewidywane, bardzo mnie zaskoczyło i nie wiem czy pozytywnie, spodziewałam się czegoś innego. Ale mimo to książka jest bardzo wciągająca, gorąco polecam.

Lekko napisana, wciągająca historia o koniach wodnych, szybko się czyta. Delikatnie zarysowany wątek miłosny, co bardzo lubię. Muszę przyznać, że zakończenie nie jest przewidywane, bardzo mnie zaskoczyło i nie wiem czy pozytywnie, spodziewałam się czegoś innego. Ale mimo to książka jest bardzo wciągająca, gorąco polecam.

Pokaż mimo to

Sam tytuł i okładka oczywiście były głównymi czynnikami, dzięki którym zwróciłam uwagę na tę książkę. Opis również zachęcił, dlatego zdecydowałam się na kupno już z dobre pół roku temu i tak czekała na swoją kolej.
Historia rozgrywa się powoli, mamy dużo czasu na poznanie głównych bohaterów i ich miasteczka. Puck i Sean, tak różni, a jednak podobni. Ich losy łączą się dzięki wyścigowi, na którym ktoś na pewno straci życie. Ona ze swoimi braćmi, przeżywająca tragedię i on, z tylko jedną bliską sercu istotą.
Mam wrażenie, że historia jest trochę wydłużona przez kilka scen, które były niepotrzebne, ale mimo to pochłonęłam całość w trzy dni i na pewno nie był to zmarnowany czas. Sama fabuła, niecodzienny pomysł i wykonanie bardzo mi się spodobało. Historia została dobrze poprowadzona. Obawiałam się z początku, że znowu trafiłam na główną bohaterkę, która będzie mnie irytować, ale nic takiego się nie stało; wręcz przeciwnie, bardzo polubiłam bohaterów. Ich relacja nie rozwinęła się już w piątym rozdziale, co oczywiście jest ogromnym plusem. Całość nie kręciła się tylko wokół nich, co było fajne, bo mogliśmy poznać lepiej mieszkańców wyspy i panujące tam warunki, plus oczywiście ciekawe stworzenia, które właśnie przyciągnęły moją uwagę.
Do końca nie byłam pewna, jakiego zakończenia mam się spodziewać i powiem szczerze, że ono urzekło moje serce. W pewnym momencie miałam takie rozdwojenie jaźni, co bym wolała i co się może stać, że to był dla mnie szok😅
Polecam; luźna, lekka lektura, która wciąga czytelnika.

Sam tytuł i okładka oczywiście były głównymi czynnikami, dzięki którym zwróciłam uwagę na tę książkę. Opis również zachęcił, dlatego zdecydowałam się na kupno już z dobre pół roku temu i tak czekała na swoją kolej.
Historia rozgrywa się powoli, mamy dużo czasu na poznanie głównych bohaterów i ich miasteczka. Puck i Sean, tak różni, a jednak podobni. Ich losy łączą się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyznaję zasadę: nie oceniaj książki po okładce...ale niestety mam w zwyczaju oceniać ją po kilku pierwszych stronach. Ta książka wciągnęła mnie od razu. Podobał mi się styl pisania - przeskakiwanie między dwoma głównymi postaciami i opowiadanie wszystkiego z ich perspektywy. Podobała mi się sama historia, rozwój wydarzeń, postacie poboczne - wszystko. Książkę czytałam 2 dni i dała mi to, co dla mnie najważniejsze przy czytaniu książek - radość z poznania nowej opowieści.
Myślę, że nawet nie-fanów fantastyki książka może zauroczyć.
...i pewnie ci bardziej dociekliwi znajdą rzeczy, do których można się przyczepić, ale ja wolę cieszyć się lekturą i dać się wciągnąć bezwarunkowo.

Wyznaję zasadę: nie oceniaj książki po okładce...ale niestety mam w zwyczaju oceniać ją po kilku pierwszych stronach. Ta książka wciągnęła mnie od razu. Podobał mi się styl pisania - przeskakiwanie między dwoma głównymi postaciami i opowiadanie wszystkiego z ich perspektywy. Podobała mi się sama historia, rozwój wydarzeń, postacie poboczne - wszystko. Książkę czytałam 2 dni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest ok, ale ciekawie się robi dopiero po połowie książki. Niestety akcja rozwija się wolno, a napięcie też trudno tam znaleźć. Jest w niej wątek romantyczny, ale raczej bardzo okrojony. Sam pomysł jest całkiem oryginalny, no ale ja nie wciągnęłam się aż nadto. Książkę czyta się gładko, jednak autorka ma w swoim dorobku lepsze pozycje.
Nie jest tak, że nie warto było ją czytać, bo raczej polecam, ale jest to historia raczej na raz.

Książka jest ok, ale ciekawie się robi dopiero po połowie książki. Niestety akcja rozwija się wolno, a napięcie też trudno tam znaleźć. Jest w niej wątek romantyczny, ale raczej bardzo okrojony. Sam pomysł jest całkiem oryginalny, no ale ja nie wciągnęłam się aż nadto. Książkę czyta się gładko, jednak autorka ma w swoim dorobku lepsze pozycje.
Nie jest tak, że nie warto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kupiłam tę książkę ze względu na opis, który niezwykle mnie zainteresował. Oczekiwałam od niej świetnej powieści z gatunku YA fantasy, której nie będę chciała odłożyć. Już od pierwszych stron zżyłam się z bohaterami. Podobała mi się naprzemienna narracja Seana i Puck. Niezwykle ciekawe było przedstawienie koni wodnych. Powieść ma trochę mniej niż 500 stron. Jest to wystarczająca ilość jak na powieść fantastyczną, bo autor/ka ma dużo „miejsca” na przedstawienie świata i postaci. Niestety, w tym wypadku zbyt dużo stron poświęcone było na przygotowania do tytułowego wyścigu i rozterki głównych bohaterów, niż na sam wyścig. Trochę nie podobała mi się ta dysproporcja, ale w ogólnym rozrachunku nie uznałabym tego za wadę. Zakończenie samego Wyścigu Śmierci jest dość przewidywalne, ale już powieści – dość zaskakujące. Serdecznie polecam te książkę fanom fantastyki. Mi się ona podobała, ale nie porwała mnie na tyle, żebym mogła uznać ją za wielki zachwyt.

Kupiłam tę książkę ze względu na opis, który niezwykle mnie zainteresował. Oczekiwałam od niej świetnej powieści z gatunku YA fantasy, której nie będę chciała odłożyć. Już od pierwszych stron zżyłam się z bohaterami. Podobała mi się naprzemienna narracja Seana i Puck. Niezwykle ciekawe było przedstawienie koni wodnych. Powieść ma trochę mniej niż 500 stron. Jest to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie dam oceny, gdyż nie skończyłam.
Nie można nic zarzucić tej książce, bo jest ciekawa. Jednak nie dla mnie. Bardzo zmeczona sie czulam czytając tą książkę,a nie w tym rzecz. Trudne branżowe słownictwo dotyczące koni itd skutecznie pozbawiło mnie przyjemności czytania samej historii.
Jednak uważam, że dla wielu osób będzie to łakomy kąsek i zdecydowanie warto się tą pozycją zainteresować.
Ja jej nie skreśla. Myślę,że kiedyś wrócę.

Nie dam oceny, gdyż nie skończyłam.
Nie można nic zarzucić tej książce, bo jest ciekawa. Jednak nie dla mnie. Bardzo zmeczona sie czulam czytając tą książkę,a nie w tym rzecz. Trudne branżowe słownictwo dotyczące koni itd skutecznie pozbawiło mnie przyjemności czytania samej historii.
Jednak uważam, że dla wielu osób będzie to łakomy kąsek i zdecydowanie warto się tą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to