Płonące ziemie

Do przeczytania tej książki skłonił mnie obejrzany wcześniej serial "Upadek królestwa", chciałam dowiedzieć się co było dalej. Wspaniałe połączenie postaci historycznych i fikcyjnych, polecam

Do przeczytania tej książki skłonił mnie obejrzany wcześniej serial "Upadek królestwa", chciałam dowiedzieć się co było dalej. Wspaniałe połączenie postaci historycznych i fikcyjnych, polecam

Pokaż mimo to

Niezmiennie - Lubię :)

Niezmiennie - Lubię :)

Pokaż mimo to

Można się zauroczyć opisem autora tamtych mrocznych czasów, choć w wątku fabularnym czytelnik bywa wprowadzany w błąd.
Na szczęście autor dołącza tym razem dość obszerną notkę historyczną, w której oddaje sprawiedliwość królowi Alfredowi postulując nawet, by nazywać go Wielkim.
Zauważmy zatem, że wraz z wprowadzeniem katolickiego wyznania (nie mówmy o mitycznym „chrześcijaństwie”, to byli po prostu katolicy kierowani z Watykanu) król Alfred wprowadza wartości znane z nowoczesnej cywilizacji: administrację, oświatę, sprawiedliwość sądową (tak, tak! katolicyzm wprowadzał oświecenie, naukę, sprawiedliwość, bezpieczeństwo, szacunek do drugiego człowieka, a nie ciemnotę) w miejsce ponurego barbarzyństwa, nienawiści, rzezi, waśni. To nie mogło się stać z dnia na dzień, ale rozpoczęło proces, który stał się kamieniem węgielnym dzisiejszej Anglii. Barbarzyństwo wróciło po części z Henrykiem VIII mordującym swoje żony i uważającym się za pomazańca Bożego odrzucającego Watykan, ale setki lat drążenia kultury i cywilizacji zdążyło na szczęście już zrobić swoje. Zauważmy, jaką rolę spełniało wyznanie katolickie wraz z jego klerem. Otóż wówczas władza duchowa (moralna) i władza administracyjna (państwowa) była rozdzielona. Nawet król musiał się liczyć z osądami moralnymi. Barbarzyństwo pojawiające się wraz z Henrykiem VIII polega na zjednoczeniu władzy państwowej - administracyjnej – aparatu przemocy z władzą duchową, bo król jako głowa kościoła nie musiał się już liczyć z niczym, z żadną władzą niezależną od niego, w Watykanie. To jest problem wszystkich odmian protestantyzmu, który powoduje zawiązanie paktu przemocy wobec ludności, przez władców wspieranych działaniem pastorów. To nie Watykan organizował setki tysiące stosów palonych czarownic, to przede wszystkim Luter i jego zwolennicy wspierani przez państwo, któremu to pasowało.
To Henryk VIII wprowadził:
* ustawę o sodomii (Buggery Act) 1533 – pierwsze angielskie prawo przeciw sodomii
* ustawę o czarach (Witchcraft Act) 1542 – karząca śmiercią za „wywoływanie lub wyczarowywanie złych duchów” – co świadczy nie tylko o protestanckiej ciemnocie, ale i o jednoczeniu władzy duchowej (moralnej) z prawem państwowym.
Ale to była tylko moja dygresja.
Powieść czyta się fantastycznie i coraz lepiej z każdym tomem. Można się zastanawiać, dlaczego pisarz czyni z naszego bohatera człowieka tak niechętnego wobec kleru. Być może dzięki temu ta postać staje się barwniejsza, gdyż Uhtred pozwala sobie na bezczelność wobec samego króla, księży, a czytelnik sympatyzuje z takim wolnym duchem.
Jeśli kler powszechnie obrastał w tłuszcz i dobra materialne (nie mam pojęcia w jakim stopniu, zdaniem autora bardzo, skoro kościoły były ulubionym celem napadów barbarzyńców), to na tym etapie mogło to być korzystne kulturowo i cywilizacyjnie, (mimo, że naganne moralnie) bo tam rodziła się oświata, nauka, tam spisywano historię, tam ludzie musieli czy mogli nauczyć się czytać i pisać, tam mogły powstawać spisywane prawa, itd. Dzisiaj kościoły, także te w Polsce, są świadkami historii no i nierzadko właśnie one opłacały artystów, twórców, muzyków, rzemieślników – w późniejszym czasie.
Wszystkie gwałtowne rewolucje natomiast zostawiają po sobie pustkę, krew i łzy.

Można się zauroczyć opisem autora tamtych mrocznych czasów, choć w wątku fabularnym czytelnik bywa wprowadzany w błąd.
Na szczęście autor dołącza tym razem dość obszerną notkę historyczną, w której oddaje sprawiedliwość królowi Alfredowi postulując nawet, by nazywać go Wielkim.
Zauważmy zatem, że wraz z wprowadzeniem katolickiego wyznania (nie mówmy o mitycznym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To już piąty tom cyklu i co tu mogę powiedzieć? Na pewno lepszy od poprzedniego, choć i w tym wiało mi nudą. Co prawda momentami, ale były to momenty, przez które traciłem przyjemność z czytania.

To już piąty tom cyklu i co tu mogę powiedzieć? Na pewno lepszy od poprzedniego, choć i w tym wiało mi nudą. Co prawda momentami, ale były to momenty, przez które traciłem przyjemność z czytania.

Pokaż mimo to

Wciągająca historia.

Wciągająca historia.

Pokaż mimo to

V tom "Wojny wikingów" jest "spokojniejszy" od wcześniejszych, akcja jest trochę wolniejsza, ale nie mniej interesująca.
Alfred wysyła Uhtreda na wojnę z okrutnym jarlem Haraldem Krwawowłosym, ale to nie jarl jest zagrożeniem, zagrożeniem jest wyjątkowo piękna i okrutna kochanka i wieszczka Skade. Czarownica za wszelka cenę chce zdobyć skarby i władzę. To właśnie Skade jest centralną postacią powieści.
Bernard Cornwell wyjątkowo sugestywnie opisuje sceny walk, czytelnik ma wrażenie, że jest bezpośrednim obserwatorem wydarzeń.
Georg R.R. Martin napisał: "Bernard Corwell tworzy najlepsze sceny batalistyczne spośród wszystkich pisarzy, których czytałem", a ja się całkowicie z tym zgadzam.

V tom "Wojny wikingów" jest "spokojniejszy" od wcześniejszych, akcja jest trochę wolniejsza, ale nie mniej interesująca.
Alfred wysyła Uhtreda na wojnę z okrutnym jarlem Haraldem Krwawowłosym, ale to nie jarl jest zagrożeniem, zagrożeniem jest wyjątkowo piękna i okrutna kochanka i wieszczka Skade. Czarownica za wszelka cenę chce zdobyć skarby i władzę. To właśnie Skade jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Łomatkobosko, ile mi to zajęło!

Łomatkobosko, ile mi to zajęło!

Pokaż mimo to

Płonące ziemie już za mną i to po raz drugi. Mam szczególny stosunek do całych Wojen wikingów, które od lat są moim ulubionym cyklem poświęconym nordyckim klimatom i jednym z ulubionych w ogóle. Dlatego cieszy mnie jego wznowienie w świetnej szacie graficznej, a jeszcze bardziej jestem zadowolona z tego, że mimo upływu lat i ponownej lektury, losy Uhtreda z Bebanburga podobają mi się równie mocno, co za pierwszym razem.


Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2019/05/ponace-ziemie-bernard-cornwell.html

Płonące ziemie już za mną i to po raz drugi. Mam szczególny stosunek do całych Wojen wikingów, które od lat są moim ulubionym cyklem poświęconym nordyckim klimatom i jednym z ulubionych w ogóle. Dlatego cieszy mnie jego wznowienie w świetnej szacie graficznej, a jeszcze bardziej jestem zadowolona z tego, że mimo upływu lat i ponownej lektury, losy Uhtreda z Bebanburga...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czyta się dobrze, lecz w kolejnym tomie występuje ten sam irytujący problem - powtórzenia tłumaczące czytelnikowi to samo enty raz. Rozumiem, że jako wspomnienia starego człowieka ma to sens, ale jest to wysoce irytujące. Wartka akcja, choć przewidywalna. Kolejna wielka bitwa, kolejni wielcy pokonani. Niektóre wątki zostały zakończone, inne się rozwijają a jeszcze inne chylą się ku końcowi o czym świadczy tytuł kolejnej części. Mam nadzieję, że dotrwam do 12 części, bo cała historia powoli zaczyna mnie męczyć. Niemniej jednak polecam każdemu!

Czyta się dobrze, lecz w kolejnym tomie występuje ten sam irytujący problem - powtórzenia tłumaczące czytelnikowi to samo enty raz. Rozumiem, że jako wspomnienia starego człowieka ma to sens, ale jest to wysoce irytujące. Wartka akcja, choć przewidywalna. Kolejna wielka bitwa, kolejni wielcy pokonani. Niektóre wątki zostały zakończone, inne się rozwijają a jeszcze inne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Duńczycy wciąż zagrażają królestwu Alfreda: jarl Haesten przywiódł do wybrzeży Wessexu osiemdziesiąt okrętów, a kilka tysięcy wikingów pod wodzą Haralda Krwawowłosego pustoszy Kent. Uhtred, dowodzący teraz załogą Londynu, chce walczyć z Haestenem, ale z woli władcy układa się z nieprzyjacielem. Alfred rozkazuje mu też wyruszyć do Aescengum – tam bowiem zamierza rozgromić armię Krwawowłosego. W drodze do warowni Uhtred rozbija oddział dowodzony przez piękną i niebezpieczną Skade, kochankę i wieszczkę Haralda...

To moje piąte spotkanie z twórczością Bernarda Cornwella i muszę wam powiedzieć, że Uthred za każdym razem mnie zaskakuje.
Człowiekowi może się wydawać, że zna już bohatera powieści, że już człowiek z zamkniętymi oczami może przewidzieć jego ruchy, a tu klops. Uthred za każdym razem mnie zaskakuje.
Uhtred nie ma łatwo w życiu. Wciąż stoi na granicy między lojalnością wobec króla i tą dotyczącą jego rodziny i przyjaciół.
Tym bardziej, że główny bohater to już 40letni mąż i ojciec.
Jednak pomimo dorosłości
miota się pomiędzy przynależnością do Wikingów, którą czuje w swoim sercu, a lojalnością do Króla Alfreda.
Jednak Uthred zaczyna kierować się rozumem, a nie sercem. Ciężko się czyta jak Uthred pali za sobą mosty.
Jak wybiera Sasów zamiast Wikingów.
No, ale cóż..... historia ta ma jeszcze wiele tomów przed sobą, i wiele może się zmienić.

Jak zwykle jest totalnie zakochana w scenach balistycznych.
Wiele osób mogłoby się uczyć od Bernarda Cornwell'a jak pisać takie sceny. I pomimo ich mnogości czyta się je naprawdę przyjemnie.
Cóż można więcej napisać.
Każdy tom tej serii jest wciągający.
I tak samo było tym razem.

Duńczycy wciąż zagrażają królestwu Alfreda: jarl Haesten przywiódł do wybrzeży Wessexu osiemdziesiąt okrętów, a kilka tysięcy wikingów pod wodzą Haralda Krwawowłosego pustoszy Kent. Uhtred, dowodzący teraz załogą Londynu, chce walczyć z Haestenem, ale z woli władcy układa się z nieprzyjacielem. Alfred rozkazuje mu też wyruszyć do Aescengum – tam bowiem zamierza rozgromić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to