Po fantastycznym pierwszym tomie lektura drugiego sprawiła mi jeszcze większą przyjemność. Rzadko się zdarza, aby seria potrafiła tak wciągnąć, jednak sama fabuła książki, jak również sposób jej narracji nie pozwalają czytelnikowi oderwać się od książki. Dostrzegam duży progres w kontekście humorystycznych scenek, zwłaszcza dzięki ojcowi Pyrligowi, który wyrasta na moją ulubioną postać. Ciekawsze niż w poprzednim tomie są również postacie kobiece i wyraźnie widać, że zaczną one odgrywać coraz większą rolę w historii.
W pierwszym tomie najbardziej interesującym wątkiem było wychowanie Uhtreda przez Duńczyków. ,,Zwiastun burzy" najwięcej zyskuje dzięki kapitalnemu rozpisaniu wątku lojalności Uhtreda względem Alfreda. Ich wzajemna dynamika jest motorem napędowym tomu i mimo iż bohaterowie często nie mogą się dogadać, to są całkowicie świadomi, że oboje potrzebują się nawzajem.
Ciekawie obserwuje się konflikt między chrześcijanami a poganami. Ci pierwsi są przedstawiani w wyraźnie negatywnym świetle, ze szczególnym uwzględnieniem chciwości wysoko postawionych księży. Najbardziej śmieszy każda próba przypisania zasług któremuś ze świętych, którego dzień akurat jest obchodzony tego dnia ( a należy dodać, że ich imiona potrafią być cudaczne). Z drugiej strony poganie przypisują duże znaczenie losowym wydarzeniom i wiążą je z innymi przypadkowymi sytuacjami. Książka ma charakter delikatnie zahaczający o motywy fantastyczne, ale przekonanie Uhtreda o "przeznaczeniu" i konsekwencjach magicznych rytuałów delikatnie psuje wrażenie autentyczności powieści.
Książka jest absolutnie fantastyczna, polecam każdemu szybko zabrać się za cały cykl.

Po fantastycznym pierwszym tomie lektura drugiego sprawiła mi jeszcze większą przyjemność. Rzadko się zdarza, aby seria potrafiła tak wciągnąć, jednak sama fabuła książki, jak również sposób jej narracji nie pozwalają czytelnikowi oderwać się od książki. Dostrzegam duży progres w kontekście humorystycznych scenek, zwłaszcza dzięki ojcowi Pyrligowi, który wyrasta na moją...

Druga część losów Uthreda. Jeszcze chyba lepsza od pierwszej. Sporo wątków walki, świetne postacie, dialogi itd. Wciąga bardzo.

Druga część losów Uthreda. Jeszcze chyba lepsza od pierwszej. Sporo wątków walki, świetne postacie, dialogi itd. Wciąga bardzo.

"Zwiastun burzy” to już drugi tom wspaniałej serii „Wojny wikingów”. Co tu dużo mówić, poziom poprzedniej części został utrzymany a mam nawet wrażenie, że „dwójka” jest jeszcze lepsza od poprzedniczki. Znów mamy wspaniałe sceny bitewne, pojedynki, różne knowania a także trochę humoru. Powieść angażuje w stu procentach i ani na chwilę nie pozwala się od niej oderwać. Dalsze losy Uhtreda czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem, możemy obserwować jak z młodego chłopaka stał się zaprawionym w boju mężczyzną. Bernard Cornwell to niekwestionowany mistrz w budowaniu napięcia i w kreowaniu świetnych scen bitewnych. Jak dla mnie „Zwiastun burzy” ma wszystko to czego się oczekuje od takiej książki, spełnia swoją rolę dobrej i solidnej rozrywki. Polecam. Siedem gwiazdek (bardzo dobra).

"Zwiastun burzy” to już drugi tom wspaniałej serii „Wojny wikingów”. Co tu dużo mówić, poziom poprzedniej części został utrzymany a mam nawet wrażenie, że „dwójka” jest jeszcze lepsza od poprzedniczki. Znów mamy wspaniałe sceny bitewne, pojedynki, różne knowania a także trochę humoru. Powieść angażuje w stu procentach i ani na chwilę nie pozwala się od niej oderwać. Dalsze...

Od jakiegoś czasu mam problem z czytaniem serii – trudno mi rozplanować sobie ich nadrabianie tak, by nie czuć przesytu, ale też i nie zapomnieć poprzednich części. Podjęłam się jednak karkołomnego zadania nadrobienia Wojen Wikingów Cornwella i mam nadzieję, że podołam. W końcu dałam radę z Poldarkami i Sagą o Ludziach Lodu 😉

Po bitwie pod Cynuit Uhtred teoretycznie triumfuje, ale tak naprawdę czuje niepokój. Wciąż wikła się w konflikty z królem Alfredem i tęskni za wikingami, jest rozdarty między przysięgą a lojalnością. W dodatku ciąży na nim dług, który musi spłacić Kościołowi. Podczas jednej z wypraw do ostatnich celtyckich królestw spotyka piękną Iseult, o której mówi się, że widzi przyszłość.

Cornwell jak zwykle nie zawodzi, jeśli chodzi o całą otoczkę polityczno-militarną. Znowu dostajemy dokładne opisy bitew, które w innym przypadku mogłyby znudzić, ale tutaj zachwycają drobiazgowością i wiedzą autora. Ponownie poczytamy też o rozbudowanym tle politycznych, wszystkich sojuszach, intrygach. Autor nie romantyzuje przedstawionego świata, pokazuje, jak w czasie wojny czy walki o władzę wykorzystuje się wszystko do dotarcia do celu, przyzwala się na zło i niskie instynkty. Może przez to większość postaci nie jest szczególnie sympatyczna, ale większość jest bardzo realna i po prostu wierzy się, że kiedyś ludzie tak myśleli i postępowali. Główny wątek rozdarcia Uhtreda znowu zdaje egzamin. Bohater, który tęskni za Duńczykami, ale czuje, że nie ma po co do nich wracać, który trzyma się przysięgi złożonej Alfredowi, chociaż wszystko ich dzieli, i ostatecznie nigdzie nie ma swojego miejsca, jest naturalny i realny, nawet jeśli nie zawsze się mu kibicuje. Z nowych postaci bardzo intrygujący wydaje się ojciec Pyrlig, ksiądz, a zarazem Celt, były wojownik i poganin, który balansuje pomiędzy wieloma światami, ale radzi sobie z tym lepiej niż główny bohater.

Niestety, ten tom wypadł dla mnie widocznie słabiej od pierwszego, chociaż to nadal jest literatura wysokich lotów. A problemem był wątek uczuciowy. Cornwell pisze bardzo surowo, te emocje zawsze są u niego ukryte i w domyśle (chyba najlepszym przykładem jest ,,Excalibur”, gdzie pojednanie skłóconych małżonków odbywa się poza kadrem i musimy sami sobie dopowiedzieć, co dokładnie się zdarzyło). Niestety, tym razem postawił na coś, co kompletnie do niego nie pasuje, czyli zakazaną miłość od pierwszego wejrzenia z kontrastem ,,idealna kochanka kontra zła żona”. I teoretycznie podobne wątki się u niego przewijały, w serii o Graalu czy Trylogii Arturiańskiej, ale tam były bardziej wyważone i lepiej rozpisane, natomiast tutaj chwilami miałam wrażenie, że czytam harlequin. Subtelnie i realistycznie opisana relacja Milthred i Uhtreda w pierwszym tomie tutaj staje się stereotypowym kabaretowym małżeństwem, gdzie żona tylko ma pretensje do męża. Z kolei wątek z Iseult był tak ckliwy i wyidealizowany, że tylko mnie irytował i naprawdę czekałam, żeby zdarzył się jakiś dramat, który ich rozdzieli. Uhtred był silnym i szorstkim mężczyzną, a tutaj staje się zapatrzony w kobietę i nawet gdy dzieją się rzeczy, które powinny zrodzić między nimi dystans, on stwierdza tylko, że los tak chciał i nadal jest zaślepiony. Sama Iseult miała ciekawy punkt wyjściowy, ze względu na swoje pochodzenie i domniemaną moc, ale szybko została sprowadzona do roli typowej kochanki, która tylko pochlebia mężczyźnie i mówi, jak go kocha. A mnie takie wątki ogółem bardzo rażą, tutaj jeszcze na dodatek były niespójne z całym klimatem powieści.

Mimo tej poważnej wady dobrze czytało mi się ten tom i mam nadzieję, że dość szybko nadrobię cały cykl. I że Cornwell wyczerpał swoje ckliwe wątki na kolejne jedenaście części 😉

,, (…) mądrość – prawdziwy dar, jaki posiadają kobiety. Niewielu mężczyzn może się nim poszczycić.”

Od jakiegoś czasu mam problem z czytaniem serii – trudno mi rozplanować sobie ich nadrabianie tak, by nie czuć przesytu, ale też i nie zapomnieć poprzednich części. Podjęłam się jednak karkołomnego zadania nadrobienia Wojen Wikingów Cornwella i mam nadzieję, że podołam. W końcu dałam radę z Poldarkami i Sagą o Ludziach Lodu 😉

Po bitwie pod Cynuit Uhtred teoretycznie...

Kawał dobrej przygody

Kawał dobrej przygody

Bez wątpienia cykl różni się w znaczącym stopniu od serialu. W książkach występuje wiele postaci pominiętych w ekranizacji, inni bohaterowie mają zupełnie inną osobowość niż te same postacie w serialu. Fabuła jest wciągająca, czyta się dobrze, jedynym, moim zdaniem sporym minusem są obszerne rozdziały i momentami zbyt długie opisy, które odwracają uwagę czytelnika od głównych wątków.

Bez wątpienia cykl różni się w znaczącym stopniu od serialu. W książkach występuje wiele postaci pominiętych w ekranizacji, inni bohaterowie mają zupełnie inną osobowość niż te same postacie w serialu. Fabuła jest wciągająca, czyta się dobrze, jedynym, moim zdaniem sporym minusem są obszerne rozdziały i momentami zbyt długie opisy, które odwracają uwagę czytelnika od...

Uhtred jesteś szefem😎

Uhtred jesteś szefem😎

Rok 878, wielka bitwa pod Ethandum zakończona, mimo liczebnej przewagi Duńczyków Alfred Wielki ze swoimi żołnierzami wygrywa pojedynek, niestety, starcie okupione dużymi stratami po obu stronach. Uhtred w wielkiej żałobie po stracie bliskich, syna, ukochanej Iseult i przyjaciela broni Leofrica. Bardzo dobrze napisana kolejna część sagi, polecam, książka przeczytana w ramach czytelniczego wyzwania w 2023 roku.

Rok 878, wielka bitwa pod Ethandum zakończona, mimo liczebnej przewagi Duńczyków Alfred Wielki ze swoimi żołnierzami wygrywa pojedynek, niestety, starcie okupione dużymi stratami po obu stronach. Uhtred w wielkiej żałobie po stracie bliskich, syna, ukochanej Iseult i przyjaciela broni Leofrica. Bardzo dobrze napisana kolejna część sagi, polecam, książka przeczytana w ramach...

Drugi tom Wojen Wikingów to kontynuacja wydarzeń po bitwie pod Cynuit w 877 roku. Najpierw Uthred popada w niełaskę króla Alfreda, później jednak staje u jego boku w bitwach z duńskimi najeźdźcami. Nie brakuje barwnych przygód, ciekawych postaci i spektakularnych opisów bitew z wrogami. Autor świetnie oddał emocje panujące wśród wojowników biorących udział w takich bitwach. Znakomicie opisał nastroje, strach i entuzjazm, gdy wrogowie padali od potężnych ciosów toporami, mieczami i włóczniami. Od zwątpienia do prawdziwej żądzy krwi!
"Zwiastun burzy" dorównuje poziomem "Ostatniemu królestwu", ten cykl jednak to długa saga, Duńczycy w Anglii ciągle się panoszą, więc w kolejnych tomach z pewnością nie zabraknie kolejnych krwawych potyczek, barwnych postaci i ciekawych przygód Uthreda...
Gorąco polecam!

Drugi tom Wojen Wikingów to kontynuacja wydarzeń po bitwie pod Cynuit w 877 roku. Najpierw Uthred popada w niełaskę króla Alfreda, później jednak staje u jego boku w bitwach z duńskimi najeźdźcami. Nie brakuje barwnych przygód, ciekawych postaci i spektakularnych opisów bitew z wrogami. Autor świetnie oddał emocje panujące wśród wojowników biorących udział w takich bitwach....

Totalnie utonęłam w opowieściach o wikingach.
niepokorny Uthred, który jest młody, butny i trochę pogubiony.
Książki cyklu napisane bardzo dobrze, trochę krwawo i agresywnie. Ogromna dbałość o postacie i ich różne charaktery.

Totalnie utonęłam w opowieściach o wikingach.
niepokorny Uthred, który jest młody, butny i trochę pogubiony.
Książki cyklu napisane bardzo dobrze, trochę krwawo i agresywnie. Ogromna dbałość o postacie i ich różne charaktery.