Opowieści z Majipooru

Czekałam na „Opowieści z Majipooru” i cieszyłam się na powrót do tego świata, jednocześnie trochę obawiając się jednego: czy Silverbergowi uda się zaczarować mnie tak, jak kiedyś? Po przeczytaniu pierwszego opowiadania, a dokładniej będąc gdzieś w połowie drugiego obawy okazały się bezpodstawne, a ja poczułam się tak, jakbym „Króla snów” czytała nie dawniej jak wczoraj. Znajome imiona, znane mi historie, te wszystkie rasy i zależności między nimi: to wszystko było znów na wyciągnięcie ręki. Czy raczej: znów dałam się porwać Silverbergowi i jego magii.

W „Opowieściach z Majipooru” nic nie jest przypadkowe, wszystko sprowadza się do tego, jak bardzo przeszłość i, paradoksalnie, przyszłość wpływa na poszczególnych bohaterów jak i na całą planetę. Jest tu i smutek, i nadzieja, i… brak nadziei? Jest rozmach świata i są tysiące lat, ale jest też jednostka i pragnienie miłości. Jest wszystko to, za co pokochałam prozę Silverberga.

I jest Valentine… Będę chyba musiała nieco zweryfikować swoje podejście do tej postaci (tutaj uśmiech do Lapsus Calami), ale to po ponownej lekturze całych Kronik. Dziwnym trafem, po przewróceniu ostatniej strony „Opowieści” odczuwam wewnętrzny przymus powrotu na Majipoor. Wiedziałam, że tak to się może skończyć, nie spodziewałam się natomiast, że ten przymus będzie aż tak intensywny. Bo wiecie, strasznie mi teraz smutno: że to już koniec, że już nie zdarzy się sytuacja, w której poznamy jakiś nowy wycinek historii największej zamieszkanej przez ludzi planety.

Nieczęsto zarywam nockę dla jakiejś książki, jeszcze rzadziej zdarza się, by jakaś opowieść tak skutecznie potrafiła odciągnąć mnie od komputera i facebookowych rozmów o literaturze. Tej jednej się udało, a gdy już przewróciłam ostatnią stronę i zasnęłam, to zgadnijcie o czym śniłam? I niech te moje sny o Majipoorze będą ostateczną rekomendacją dla tych, którzy zastanawiają się, czy Silverberga warto czytać :)

Czekałam na „Opowieści z Majipooru” i cieszyłam się na powrót do tego świata, jednocześnie trochę obawiając się jednego: czy Silverbergowi uda się zaczarować mnie tak, jak kiedyś? Po przeczytaniu pierwszego opowiadania, a dokładniej będąc gdzieś w połowie drugiego obawy okazały się bezpodstawne, a ja poczułam się tak, jakbym „Króla snów” czytała nie dawniej jak wczoraj....

Ciekawe i ładnie opisane opowieści ze świata Majpooru. Styl baśniowo-idylliczny, typowy dla tej powieści.

Ciekawe i ładnie opisane opowieści ze świata Majpooru. Styl baśniowo-idylliczny, typowy dla tej powieści.