[...]
Po powrocie z cmentarza, wszyscy mieli miny skromne, postne, z niczyjego oka nie wyrywało się uczucie przyjemności. To samo uczucie, które się przeżywało kiedyś, bardzo dawno, w chwilach dzieciństwa jeszcze, gdy starsi wyjechali z domu, a człowiek bez kontroli biegał po ogrodzie. Jedną godzinę, drugą, oddychając wolnością.
Ach ta wolność, ta wolność. Nawet samo napomknienie o niej, cień możliwości skrzydłem ducha darzy.
Nieprawda ?
Z cmentarza powróciliśmy w dobrych humorach. A potem? ,potem przeszedł tydzień, nie więcej i powlokło się życie takie same jak i przedtem. Takie same, surowe, męczące, bezsensowne. Życie niezakazane cyrkularzem, ale też nie zaakceptowane w zupełności. Ani na jotę się nie polepszyło.
- W samej rzeczy Bielikowa już żeśmy pochowali, ale ile to jeszcze takich ludzi z futerałów pozostało? Ile ich jeszcze będzie?
- Ooo właśnie.
Powiedział Iwan Iwanowicz i pociągnął z fajeczki.

Opowiadanie Czechowa został przyjęte w Rosji jako ostrzeżenie przed zbytnią uległością wobec despotycznej władzy. Pojęcie „bielikowszczyzny” stało się obiegowym określeniem uległości.

[...]
Po powrocie z cmentarza, wszyscy mieli miny skromne, postne, z niczyjego oka nie wyrywało się uczucie przyjemności. To samo uczucie, które się przeżywało kiedyś, bardzo dawno, w chwilach dzieciństwa jeszcze, gdy starsi wyjechali z domu, a człowiek bez kontroli biegał po ogrodzie. Jedną godzinę, drugą, oddychając wolnością.
Ach ta wolność, ta wolność. Nawet samo...

Nie porwała mnie jakoś szczególnie ta nowela; o tyle dobrze, że była krótka.

Nie porwała mnie jakoś szczególnie ta nowela; o tyle dobrze, że była krótka.

Bardzo przyjemne, lekkie opowiadania z morałem. Myślę, że idealnie nadają się na "odsapnięcie" od cięższej pozycji, ale mimo to niosą za sobą określony przekaz.

Bardzo przyjemne, lekkie opowiadania z morałem. Myślę, że idealnie nadają się na "odsapnięcie" od cięższej pozycji, ale mimo to niosą za sobą określony przekaz.

Cztery krótkie nowelki. Obraz społeczeństwa znany autorowi. Realizm dnia codziennego. Samo życie. Szybko się czyta.

Cztery krótkie nowelki. Obraz społeczeństwa znany autorowi. Realizm dnia codziennego. Samo życie. Szybko się czyta.

W tym rozpędzie czytania klasyków zabrałem się też za Czechowa. Poza tym skłonił mnie do tego fakt, że jakoś tak podoba mi się literatura rosyjska. Nie wiedzieć czemu do tej pory pisarze rosyjscy od razu trafiali w mój gust – od Dostojewskiego, Tołstoja, przez Bułhakowa i Nabokova po współcześnie piszącego Strelnikoff’a. Niestety Czechowa do grona ulubieńców nie dopiszę.

Jedno z dwojga – albo nie trafił w mój gust, albo po prostu ten zbiorek krótkich opowiadań nie jest idealnym wyznacznikiem ani wizytówką jego talentu. Nie są co prawda złe, ale też nie zachwyciły mnie. Przeczytane bez emocji.

W tym rozpędzie czytania klasyków zabrałem się też za Czechowa. Poza tym skłonił mnie do tego fakt, że jakoś tak podoba mi się literatura rosyjska. Nie wiedzieć czemu do tej pory pisarze rosyjscy od razu trafiali w mój gust – od Dostojewskiego, Tołstoja, przez Bułhakowa i Nabokova po współcześnie piszącego Strelnikoff’a. Niestety Czechowa do grona ulubieńców nie...

Zaskakująco trafne obserwacje i żywe opisy to cechy prozy Czechowa, które sprawiły, że polubiłam jego prozę.

Zaskakująco trafne obserwacje i żywe opisy to cechy prozy Czechowa, które sprawiły, że polubiłam jego prozę.

I po raz kolejny widzimy obraz rosyjskiego społeczeństwa krytykowany przez wielu pisarzy.
Czechow dosadnie nakreślił problematykę Rosji, strach przed władzą, brak spontaniczności i konfidencje.
Książka jest krótka i przyjemnie się ją czyta.

I po raz kolejny widzimy obraz rosyjskiego społeczeństwa krytykowany przez wielu pisarzy.
Czechow dosadnie nakreślił problematykę Rosji, strach przed władzą, brak spontaniczności i konfidencje.
Książka jest krótka i przyjemnie się ją czyta.