Lorelei, to nie nadrabianie braków z młodości, bowiem ja wtedy przeczytałam naprawdę wiele książek. Sporadycznie sięgając po książkę młodzieżową oczekuję relaksu, poprawy nastroju, lekkiej lektury na wakacje, a i często jest to sentymentalna podróż. Nie wstydzę się tego, bo książki pisane dla młodzieży są również w dużej części świetnie napisane i na dobrym poziomie.

Lorelei, to nie nadrabianie braków z młodości, bowiem ja wtedy przeczytałam naprawdę wiele książek. Sporadycznie sięgając po książkę młodzieżową oczekuję relaksu, poprawy nastroju, lekkiej lektury na wakacje, a i często jest to sentymentalna podróż. Nie wstydzę się tego, bo książki pisane dla młodzieży są również w dużej części świetnie napisane i na dobrym poziomie.

Mnie się wydaje, że wszystkie książki, poza może lekturami i książkami czytanymi z racji zawodu, czyta się dla przyjemności. Bodaj w "Ani z Zielonego Wzgórza" pada stwierdzenie kogoś z dorosłych, że czytanie powieści w ogóle jest dość próżnym zajęciem.

Ruth Graham nie ma mocy komukolwiek cokolwiek zabronić, ale zawstydza: "Against YA.
Read whatever you want. But you should feel embarrassed when what you’re reading was written for children".

Mnie się wydaje, że wszystkie książki, poza może lekturami i książkami czytanymi z racji zawodu, czyta się dla przyjemności. Bodaj w "Ani z Zielonego Wzgórza" pada stwierdzenie kogoś z dorosłych, że czytanie powieści w ogóle jest dość próżnym zajęciem.

Ruth Graham nie ma mocy komukolwiek cokolwiek zabronić, ale zawstydza: "Against YA.
Read whatever you want. But you...

Myślę, że akurat dobrze odebrałam wydźwięk artykułu. Zgadzam się, że autorka sama z siebie nie krytykowała a raczej pozostawiła wybór. Ale czy w ogóle ma sens zwracanie publicznej uwagi na tego typu problem (a w moim przekonaniu w zasadzie brak problemu)? Chyba, że może artykuł tego typu miał posłużyć jakiejś sondzie? Np. socjologicznej...
A jeśli chodzi o opinie zawarte pod artykułem - myślę, że ludzi wzburzył ogólnie wywołany temat. Sam fakt, że ktoś krytykuje kogoś (i nieważne czy to w prezentowanym artykule, czy gdzie indziej) za to, że czyta książki dla młodzieży jest w jakiś sposób poruszający i... dziwaczny. I tyle.

Myślę, że akurat dobrze odebrałam wydźwięk artykułu. Zgadzam się, że autorka sama z siebie nie krytykowała a raczej pozostawiła wybór. Ale czy w ogóle ma sens zwracanie publicznej uwagi na tego typu problem (a w moim przekonaniu w zasadzie brak problemu)? Chyba, że może artykuł tego typu miał posłużyć jakiejś sondzie? Np. socjologicznej...
A jeśli chodzi o opinie zawarte...

Cóż, ja osobiście również bardzo lubię książki dla dzieci i powieści młodzieżowe - co prawda raczej takie klasyki, niż to, co jest wydawane współcześnie, chociaż są wyjątki.

Natomiast zgadzam się z Ruth Graham, że swoistego rodzaju problemem jest obecna moda na młodzieżówki na tej zasadzie, że wiele czytelników nie czyta nic więcej. Bo mimo wszystko są to książki pisane dla młodych ludzi, w wieku 12-17 lat. Czy na prawdę uważacie, że ich czytanie tak samo wzbogaca osobę w wieku powiedzmy lat 30? Przecież skoro są skierowane do młodszego odbiorcy, siłą rzeczy będą napisane prostszym językiem, w dodatku z pewnym uproszczeniem tak fabuły, jak i charakterów bohaterów. I nawet nie chodzi mi tu o czytadła w stylu "Zmierzch", tylko o naprawdę wartościowe pozycje. Ja również bardzo takie tytuły lubię, cenię i nie wstydzę się ich czytać, natomiast nijak nie mogłabym się ograniczyć tylko do nich. Z prostego powodu - naprawdę chcę się rozwijać intelektualnie. A jeśli będę czytała TYLKO książki przeznaczone dla młodszej grupy wiekowej, to przecież logicznym jest, że pozostanę na etapie tejże grupy.

Tu nie chodzi o to, by czytać naprawdę ciężkie pozycje, o których zewsząd się trąbi, że to "taaaakie poważne/mądre/wzniosłe/itp.", bo literatura przeznaczona dla dorosłych jest naprawdę bogata i można w niej znaleźć tytuły lżejsze, niekoniecznie niewyobrażalnie ambitne, ale poruszające tematy ważne dla dorosłych i operujące bogatszym językiem.

Cóż, ja osobiście również bardzo lubię książki dla dzieci i powieści młodzieżowe - co prawda raczej takie klasyki, niż to, co jest wydawane współcześnie, chociaż są wyjątki.

Natomiast zgadzam się z Ruth Graham, że swoistego rodzaju problemem jest obecna moda na młodzieżówki na tej zasadzie, że wiele czytelników nie czyta nic więcej. Bo mimo wszystko są to książki pisane...

Do "jabajbaj: pytanie, co tak naprawdę jest literaturą ambitną? "Pielgrzym" Coelho czy np. "Krzyżacy" Sienkiewicza???? a może "Buszujący z w zbożu" J. D. Salingera??? literatura dziecięca czy mlodzieżowa czasem bardziej rozwija człowieka, jego poczucie wartości, kreatywność czy choćby zainteresowanie historią niż jakiś uznawany przez krytyków literackich "kit" dla dorosłych(celowo nie przytaczam przykładu), który nic nie wnosi w rozwój samoświadomości społeczeństwa. Często są to jakies psychodeliczne bzdury i absurdy, które nie mają odniesienia w normalnym, zwyczajnym życiu.

Do "jabajbaj: pytanie, co tak naprawdę jest literaturą ambitną? "Pielgrzym" Coelho czy np. "Krzyżacy" Sienkiewicza???? a może "Buszujący z w zbożu" J. D. Salingera??? literatura dziecięca czy mlodzieżowa czasem bardziej rozwija człowieka, jego poczucie wartości, kreatywność czy choćby zainteresowanie historią niż jakiś uznawany przez krytyków literackich "kit" dla...

A próbowałeś może przeczytać ze zrozumieniem to co napisałam wyżej? Bo podkreśliłam właśnie, że nie chodzi tu o sugerowanie się jakimiś wydumanymi klasyfikacjami literatury "ambitnej" I tak, też napisałam, że są naprawdę wartościowe książki dla młodszych czytelników, które czytać można w każdym wieku. Czemu na upartego wszyscy przywołują w kontekście literatury "dorosłej" pozycje kontrowersyjne/niezbyt lubiane?

Cały czas rozchodzi się tylko o to, że niektórzy czytają TYLKO książki dla młodych osób, które siłą rzeczy operują PROSTSZYM JĘZYKIEM oraz swoistego rodzaju UPROSZCZENIEM FABULARNYM. Nie powiesz mi chyba, że młodzież w wieku powiedzmy lat 15 jest tak samo rozwinięta intelektualnie jak osoba po 30 - a przecież to logiczne, że pisząc książki autor dostosowuje się do poziomu (w domyśle zatem wieku) swojego odbiorcy.
Poza tym stwierdzasz, że istnieje kit "dla dorosłych". Owszem - i zawsze będzie. Ale tak sam istnieje kit "dla młodszego czytelnika", natomiast tutaj porównujemy tylko wartościowe pozycje, które są zarówno w literaturze "dorosłej", jak i "młodzieżowej" (bo porównywać kiepskich pozycji akurat nie ma co) - nie porównuj tych dwóch rzeczy bazując na innych kryteriach, bo tylko się ośmieszysz.

A próbowałeś może przeczytać ze zrozumieniem to co napisałam wyżej? Bo podkreśliłam właśnie, że nie chodzi tu o sugerowanie się jakimiś wydumanymi klasyfikacjami literatury "ambitnej" I tak, też napisałam, że są naprawdę wartościowe książki dla młodszych czytelników, które czytać można w każdym wieku. Czemu na upartego wszyscy przywołują w kontekście literatury...

Przecież, to Twoje słowa : "Czy na prawdę uważacie, że ich czytanie tak samo wzbogaca osobę w wieku powiedzmy lat 30? Przecież skoro są skierowane do młodszego odbiorcy, siłą rzeczy będą napisane prostszym językiem, w dodatku z pewnym uproszczeniem tak fabuły, jak i charakterów bohaterów".
Jest w tych słowach jakaś niejednoznaczność? Ja sądzę, że można to rozumieć w jeden sposób a ja się z takim postawieniem sprawy nie zgadzam:) Nie uważam, żeby np. "Krzyżacy" (odwołuję sie do nich cały czas, ponieważ to bardzo wyrazisty przykład) byli napisani prostym językiem... A tak na marginesie, czy uważasz, że "Pamiętnik z powstania warszawskiego" Mirona Białoszewskiego jest napisany mało wyamgającym inteletualnie językiem? Nie wiem jak teraz ale jeszcze kawałek czasu temu była to lektura na etapie obecnego gimnazjum.

Jeśli chodzi o gnioty, to fakt - w literaturze dla dzieci też jest ich sporo... ale miałam tu na uwadze bardziej fakt, że gnioty dla dorosłych w większości nie traktują o niczym ważnym i często bezzasadnie krytycy "cukrzą" na ich temat dopatrując się nie wiadomo czego i usiłując nabić tym stekiem bzdur głowy przeciętnego czytelnika. Ktoś powiedział - nawet tu na forum - że z gustami się nie dyskutuje. W tej sytuacji - reasumując - nie powinno się też określać, co jest literaturą ambitną a co nie.

Przecież, to Twoje słowa : "Czy na prawdę uważacie, że ich czytanie tak samo wzbogaca osobę w wieku powiedzmy lat 30? Przecież skoro są skierowane do młodszego odbiorcy, siłą rzeczy będą napisane prostszym językiem, w dodatku z pewnym uproszczeniem tak fabuły, jak i charakterów bohaterów".
Jest w tych słowach jakaś niejednoznaczność? Ja sądzę, że można to rozumieć w jeden...

Zarówno "Krzyżacy" jak i "Pamiętnik z powstania warszawskiego" nie były pisane z myślą o młodszym odbiorcy. To, że znajdują się na liście lektur gimnazjalnych o niczym nie świadczy - tak czy siak nie są to książki stricte młodzieżowe. Zatem przywoływanie ich w tym kontekście jest zupełnie bezzasadne.

Btw. stwierdzenie, iż o gustach się nie dyskutuje jest głupotą. Bo gdyby tak miało być, to nie byłoby sensu w prowadzeniu chociażby forów dyskusyjnych, czy nawet tej rozmowy. O gustach się jak najbardziej dyskutuje właśnie!

Ja osobiście nie jestem osobą z odpowiednimi kwalifikacjami by w ogóle usiłować wyodrębnić coś takiego jak literatura ambitna. Natomiast nie zgadzam się, że nie powinno się określać co takową jest, a co nie. Bo jeśli wszystko zrównamy do jednego poziomu, wkrótce w szkołach będą czytali "Zmierzch" bądź Greya - w końcu bez owego określenia wszystkie książki będą teoretycznie tak samo wartościowe...

Zarówno "Krzyżacy" jak i "Pamiętnik z powstania warszawskiego" nie były pisane z myślą o młodszym odbiorcy. To, że znajdują się na liście lektur gimnazjalnych o niczym nie świadczy - tak czy siak nie są to książki stricte młodzieżowe. Zatem przywoływanie ich w tym kontekście jest zupełnie bezzasadne.

Btw. stwierdzenie, iż o gustach się nie dyskutuje jest głupotą. Bo gdyby...

Jabajbaj, a "Przygody Sindbada Żeglarza" Leśmiana (Klechdy Sezamowe, Pierrot i Kolumbina), o których literaturoznawcy piszą rozprawy doktorskie? A Muminki? Czy czytanie tych książek należy zakończyć w dzieciństwie, bo później obniżają poziom intelektualny dorosłego? (Na LC jest aktualnie wywiad z pisarzem, który uznał Muminki za literaturę dla dorosłych). A "Sen nocy letniej", Conan Doyle, Lem?

Swoją drogą, artykuł pani Graham uważam za wyjątkowo słaby i mętny. W jednym miejscu literatura dla dzieci a dla młodzieży to w artykule zamienniki. W innym wymienia pewne książki jako przykłady, nic mi nie mówią tytuły, ale z kontekstu wynika, że typowy przykład literatury młodzieżowej to podobno historia miłosna nastolatków, zakończona (żeby nie budziła skojarzeń z "Romeo i Julią") happy endem. Czyż nie jest to powierzchowność, nieznajomość rzeczy i deprecjonowanie?

Pani Graham nie badała, co czytają dorośli, tylko kto kupuje książki "młodzieżowe". Nie odniosła się zatem do tego, że dorosły nie powinien czytać "wyłącznie" literatury "młodzieżowej", tylko generalnie zawstydza dorosłych, że kupują i czytają takie (dalej nie wiem jakie) książki. Nie dlatego, że są słabe (jeśli są), co byłoby rozsądniejszym argumentem, tylko dlatego, że należy ściśle przestrzegać swojej kategorii wiekowej w literaturze (jakkolwiek pani Graham ją widzi).

Pani Graham kilkoma niesprecyzowanymi ogólnikami wsadziła kij w mrowisko i wywołała dyskusje nawet w Polsce, na co moim zdaniem jej artykuł kompletnie nie zasługuje.

Jabajbaj, a "Przygody Sindbada Żeglarza" Leśmiana (Klechdy Sezamowe, Pierrot i Kolumbina), o których literaturoznawcy piszą rozprawy doktorskie? A Muminki? Czy czytanie tych książek należy zakończyć w dzieciństwie, bo później obniżają poziom intelektualny dorosłego? (Na LC jest aktualnie wywiad z pisarzem, który uznał Muminki za literaturę dla dorosłych). A "Sen nocy...

Ech... ależ ja nie twierdzę, że literatura dziecięca i młodzieżowa to książki bezwartościowe, także nie wyszukuj na siłę takich pozycji, która akurat pasują do twoich argumentów. Ponadto nadal i cały czas uparcie będę to powtarzała, aż do wszystkich dotrze - chodzi mi nie o czytanie książek dla dzieci i młodzieży jako tak, a o czytanie TYLKO takich książek. To jest różnica!

Co do wypowiedzi pani Graham - nie twierdzę, że jej artykuł jest napisany dobrze i nie jest tak, że się z nim całkowicie zgadzam, bo faktycznie dość chaotycznie został napisany. Ale poruszyła ona w nim naprawdę ważny problem jak dla mnie, bo jest tak, że obecnie dużo osób (jak wiele - nie wiem, statystyk nie znam) czyta wyłącznie książki młodzieżowe. Dla mnie to właśnie jest niepojęte jak można zamykać się w kategorii książek przeznaczonych dla młodszego czytelnika. I nie, nie chodzi mi tu bynajmniej o kanon tej literatury, tylko o współczesne pozycje, pisane faktycznie z myślą o młodszym czytelniku. I wcale nie muszą być to książki złe, nadal jednak będą zawierały prostszy przekaz (bądź inaczej - prościej sformułowany przekaz) niż literatura dla dorosłych (żeby raz jeszcze wspomnieć o języku).

Nie uważam, że należy się wstydzić czytania książek młodzieżowych, bo niby dlaczego? Natomiast jestem zdania, że dorosła osoba, która czyta tylko takie książki traci bardzo dużo.

Mam może bardzo pesymistyczne podejście i lubię sobie czasami "pogdybać" do czego dana rzecz może doprowadzić. I mam wrażenie, że za jakiś czas może być tak, że lekturami szkolnymi w liceum, czy gimnazjum będą książki tylko młodzieżowe, pisane dla takiego czytelnika, bo większość uzna, że można nimi z powodzeniem zastąpić obecne klasyki. Ale nie wyobrażam sobie że np. osławione "Igrzyska śmierci" byłyby bardziej wartościowe niż powiedzmy "Dżuma" - a w tym momencie jest tak, że dla niektórych to książki z podobnej półki niestety...

Ech... ależ ja nie twierdzę, że literatura dziecięca i młodzieżowa to książki bezwartościowe, także nie wyszukuj na siłę takich pozycji, która akurat pasują do twoich argumentów. Ponadto nadal i cały czas uparcie będę to powtarzała, aż do wszystkich dotrze - chodzi mi nie o czytanie książek dla dzieci i młodzieży jako tak, a o czytanie TYLKO takich książek. To jest różnica!
...

Cały czas odnoszę się do artykułu Ruth Graham, która twierdzi, że dorosły w ogóle nie powinien sięgać po książki dla dzieci/młodzieży/YA, bez względu na to, czy są wartościowe, czy nie (chociaż może to lepsze niż czytanie kryminałów, do których, rozumiem, ma kolejną awersję).
Sięgnęłam do listy książek należących do Young Adult. Jest tam mnóstwo współczesnych tytułów, które nic mi nie mówią, ale znalazłam również Władcę Much, Buszującego w zbożu, Zwierzęcą farmę - które były pisane dla dorosłych. Jakby poszukać głębiej, równie dobrze mogłoby się tam znaleźć wiele różnojęzycznej klasyki XIX-XX wiecznej, pisanej dla dorosłych. Znalazłam "Ziemiomorze". Jeżeli pani Graham chciała, z racji swojej funkcji, rozbudzać ambicje czytelnicze, mogła skupić się na wartości tej czy innej książki, a nie sztucznego podziału na kategorie wiekowe, bo na mnie wywarła wrażenie smutnej osoby o ciasnych horyzontach.
Poza tym, co czytają dorośli w swoim wolny czasie (przecież temat nie ma nic wspólnego z lekturami szkolnymi), to ich wybór i ich sprawa. Kiedyś starsi wydziwiali, ze dzieci czytają nieodpowiednie dla siebie lektury. Pani Graham udało się to odwrócić.
Na domiar wszystkiego, Ruth Graham wymienia autorów, którzy wzbogacili jej życie (i przy których nie wywracała oczami): to John Updike i Alice Munro. Tylko ten pierwszy także jest wymieniany w literaturze Young Adults ...

Cały czas odnoszę się do artykułu Ruth Graham, która twierdzi, że dorosły w ogóle nie powinien sięgać po książki dla dzieci/młodzieży/YA, bez względu na to, czy są wartościowe, czy nie (chociaż może to lepsze niż czytanie kryminałów, do których, rozumiem, ma kolejną awersję).
Sięgnęłam do listy książek należących do Young Adult. Jest tam mnóstwo współczesnych tytułów,...

Prawda jest taka, że "Pamiętnik z powstania warszawskiego" był pisany dla WSZYSTKICH, bo miał coś do przekazania... I jak najbardziej prawidłowo znalazł się w lekturach szkolnych. Także ze względu na "inny" język. A "jabajbaj" chyba nie do końca rozumie sens zawierania literatury, którą uważa za "dorosłą" do obowiązkowych lektur młodzieżowych... Ale to już raczej temat na inną dyskusję.
Wracając do tematu tego wątku dalej uważam, że choćby wspomniane wcześniej "Muminki" mogą stanowić świetny materiał do dyskusji, także dla dorosłych... To właśnie do młodzieży kierowani byli "Krzyżacy" czy "Quo Vadis"... naród polski miał trwać w patriotyźmie i z tego, co wiem zaczytywali się tą literaturą zarówno dorośli jak i dzieci. W tym świetle BEZZASADNA jest dyskusja o sztucznym podziale literatury.

Prawda jest taka, że "Pamiętnik z powstania warszawskiego" był pisany dla WSZYSTKICH, bo miał coś do przekazania... I jak najbardziej prawidłowo znalazł się w lekturach szkolnych. Także ze względu na "inny" język. A "jabajbaj" chyba nie do końca rozumie sens zawierania literatury, którą uważa za "dorosłą" do obowiązkowych lektur młodzieżowych... Ale to już raczej temat na...

Kolejna osoba, która ma problem z czytaniem ze zrozumieniem jak widzę. Czy w jakimkolwiek momencie stwierdziłam, że "Pamiętnik z powstania warszawskiego" nie powinien być na liście lektur?
Inna sprawa, że ani "Krzyżacy" ani "Quo Vadis" nie były książkami kierowanymi stricte dla młodzieży, ale jak sam(?) zauważyłeś(aś?) do całego narodu polskiego. Ja wiem, że obecnie są one przywoływane w kontekście literatury młodzieżowej, bo widnieją na liście lektur, ale litości - przecież nie o tych książkach jest ta dyskusja! Cały czas mowa bowiem o książkach pisanych typowo z myślą o młodszym czytelniku - powołujmy się więc na takie pozycje!

"A "jabajbaj" chyba nie do końca rozumie sens zawierania literatury, którą uważa za "dorosłą" do obowiązkowych lektur młodzieżowych..."
Nie rozumiem to tego zdania akurat... Jakie "zawieranie" literatury "dorosłej"? O co ci niby chodzi? Bo nie wiem, czy zwróciłeś(aś?) uwagę, że wyżej wyraźnie zaznaczyłam, że wybieranie tylko tzw. "literatury młodzieżowej" (z znaczeniu: tworzonej z myślą o młodym czytelniku, a nie takiej, która akurat posiada pewne wartości dla owego czytelnika ważne) na lektury szkolne byłoby bardzo złym rozwiązaniem. Chyba, że chodzi ci o coś zupełnie innego, czego nie potrafię "wyłuskać" z twojej wypowiedzi -.-

Kolejna osoba, która ma problem z czytaniem ze zrozumieniem jak widzę. Czy w jakimkolwiek momencie stwierdziłam, że "Pamiętnik z powstania warszawskiego" nie powinien być na liście lektur?
Inna sprawa, że ani "Krzyżacy" ani "Quo Vadis" nie były książkami kierowanymi stricte dla młodzieży, ale jak sam(?) zauważyłeś(aś?) do całego narodu polskiego. Ja wiem, że obecnie są one...