- Oni nas zabiją.– Szept matki wydawał się głośniejszy niż w rzeczywistości. Wpadła w jakiś trans i od godziny powtarzała te trzy słowa. Od dwóch godzin chowaliśmy się w piwnicy.
Trzy godziny temu media poinformowały, że w kierunku Ziemi zbliża się UFO. We wszystkich krajach na świecie wprowadzono stan wojenny, zaczęto zbroić wojsko a ludzie chować się w bunkrach lub domach.
- Ania, oni naprawdę nas zabiją? –Musiałam zadać siostrze to pytanie. To było silniejsze ode mnie, podobnie jak strach.
- Nie wiem, kochanie. Nikt tego nie wie. Ale cię nigdy nie opuszczę – poklepała mnie po dłoni i przytuliła.

Rok później

Przebiegłam ulicę, aby jak najszybciej dotrzeć do budynku. Byłam już spóźniona, ponieważ pewni kosmici zażyczyli sobie kontroli mojej osoby. Miałam szczęście – puścili mnie wolno.
Wbiegłam na drugie piętro i próbowałam opanować oddech. Nie udało się, ale i tak rozsunęłam szklane drzwi. Mój szef siedział na fotelu, odwrócony do mnie.
Nienawidziłam go. Ich wszystkich. Przybierali ludzką formę, aby się od nas nie odróżniać. Abyśmy nigdy nie byli pewni czy rozmawiamy z wrogiem, czy przyjacielem. Do dzisiaj się zastanawiam, jakim cudem jeszcze nie odkryli, że gdy się na nich patrzy, zacierają się ich kontury.
Mało kto pamięta jaki był świat dwa lata temu. Tamta rzeczywistość jest tak różna od tej. Wydaje się być pięknym snem. Snem, który się nagle skończył.
Kosmici nas nie zniszczyli. Nie potrzebne im ruiny cywilizacji. Zburzyć wszystko i budować od nowa? O, nie. Są na to za wygodni. Oni nas przejęli. Żyjemy, bo oni nas potrzebują. Jednak wprowadzili terror, reżim i krwawe egzekucje. Nikt nie może spać spokojnie, bo nie znamy dnia ani godziny. Szczególnie tacy jak ja – sabotujący ich pracę. We wszystkich nas tli się nadzieja, bo kiedyś ich pokonamy.
- Spóźniłaś się – moje myśli przerwał zimny głos. – Zabić.
Ostatnim, co poczułam były łapiące mnie za ramiona ręce i towarzysząca temu myśl.
Nie zginę na darmo.

- Oni nas zabiją.– Szept matki wydawał się głośniejszy niż w rzeczywistości. Wpadła w jakiś trans i od godziny powtarzała te trzy słowa. Od dwóch godzin chowaliśmy się w piwnicy.
Trzy godziny temu media poinformowały, że w kierunku Ziemi zbliża się UFO. We wszystkich krajach na świecie wprowadzono stan wojenny, zaczęto zbroić wojsko a ludzie chować się w bunkrach lub...

Pan Bóg uczynił świat pięknym i dobrym, tylko człowiek pozwolił na to, by świat stał się pełen nienawiści do drugiej osoby. Gdyby obcy zjawili się na ziemi wylądowaliby na dachu ogromnego wieżowca. Byliby podobni z wyglądu do człowieka. Zakładam, że nie znaliby zła, dlatego zachowywaliby się inaczej, bo ich serca byłyby przepełnione dobrem i miłością. Stojąc na dachu wielkiego wieżowca obok swojego statku kosmicznego zauważyliby, że jest tu szaro i smutno. Drzewa zastygły w miejscu pozbawione duszy, a niebo płacze wylewając łzy poprzez deszcz. Niewątpliwie chcieliby porozmawiać z jednym z nas, ale wtedy okaże się jednak, że większość osób jest samotnych, pozbawionych przyjaciół, męża, żony, radości, uśmiechu na twarzy, bądź są śmiertelnie chorzy i umierający w szpitalach czy w hospicjach. Pomyślą, że trzeba zmienić świat, by promieniał miłością i szczęściem. Uzdrowiliby wszystkie osoby z nowotworem i innymi ciężkimi chorobami oraz daliby siłę ludziom, którym śmierć zabrała bliskie osoby. Samotne osoby uszczęśliwiliby drugą połówką serca, aby tworzyli wielką prawdziwą miłość i razem zaistnieli na niebie jako jedna gwiazda. Ludziom bez dachu nad głowa i głodującym daliby możliwość szczęśliwego życia z przyjacielem. Natomiast człowieka, który ma wszystko, tylko jest znudzony prozą codzienności obdarowaliby książką, która pokaże mu drugie życie i pozwoli cieszyć się dwoma światami. Najgorzej będzie jednak ze złymi ludźmi, którzy mają wszystko czego zapragnie dusza oprócz... duszy. Dają im pokorę by szanowali drugiego człowieka. Obcy wręczą nam wszystko co mają, aby nasz świat był piękny i by żyło nam się lepiej. Podzielą się z nami tym, co mają bezcenne i niepoliczalne, zabierając ze sobą radość w sercu, że mogli nam pomóc.

Pan Bóg uczynił świat pięknym i dobrym, tylko człowiek pozwolił na to, by świat stał się pełen nienawiści do drugiej osoby. Gdyby obcy zjawili się na ziemi wylądowaliby na dachu ogromnego wieżowca. Byliby podobni z wyglądu do człowieka. Zakładam, że nie znaliby zła, dlatego zachowywaliby się inaczej, bo ich serca byłyby przepełnione dobrem i miłością. Stojąc na dachu...

Przybyli.

Kolejną noc starałem się zasnąć, bezskutecznie. W szybę uderzał deszcz, krople spływały łącząc się w małe strumyki. Było po czwartej, budzik miałem ustawiony na szóstą. Trudno, znowu będę ledwo przytomny. Tak myślałem, ale to co zobaczyłem kilka minut później rozbudziło mnie w jednej chwili.
Na trawniku, który widoczny był przez moje okno zaczęło dziać się coś dziwnego. Latarnie rzucały słabe światło, ale dostrzegłem to. Trawa zaczęła się podnosić, jakby coś podkopywało ją od spodu. Potem pojawiła się dziwna kula. Za nią podążyło coś na kształt ramion, tułowia i nóg, ale wszystko przypominało raczej korzenie, niż ludzkie ciało. Istota mierzyła około trzech metrów. Wtedy dostrzegłem, jak z nieba spada coś wielkiego. Wyglądało jak olbrzymi ptak, jednak głowa i nogi zdecydowanie zbliżone były do ludzkich. Ujrzałem zielony błysk w oczach stworzenia, które wyszło z ziemi i wskoczyło na skrzydlatego stwora, a potem odlecieli.

Budzik zadzwonił o szóstej. Wstałem, żeby zrobić kawę, śniadanie i przygotować się do wyjścia. Myślałem o swoim dziwnym śnie. Zajrzałem do sypialni rodziców. Zaspali? Łóżko było puste. Wróciłem do pokoju, przebrałem się i wyszedłem na autobus. Nie przyjechał. Nikt nie przyszedł na przystanek. Może dzisiaj nie jest piątek, a sobota? Ostatnio ciągle zdarzają mi się podobne rzeczy. Ale to niestety nie była jedna z nich.

Od tamtych wydarzeń minął tydzień. Nie wiem co się stało, naprawdę, ale to co widzę z okna mieszkania, w którym się ukrywam nie wróży dobrze. A już z pewnością złe jest to, że nie spotkałem żadnego człowieka. Ale widzę ich. Jak przemierzają ulice, patrolują niebo, a te dziwne istoty o głowie i tułowiu człowieka z mackami ośmiornicy co jakiś czas wystawiają łby na powierzchnię morza. Gdzie są wszyscy ludzie? Czemu nie zniknąłem razem z nimi? Czy jestem ostatni na świecie? Osuwam się po ścianie i jestem pewny. To koniec naszej cywilizacji.

Przybyli.

Kolejną noc starałem się zasnąć, bezskutecznie. W szybę uderzał deszcz, krople spływały łącząc się w małe strumyki. Było po czwartej, budzik miałem ustawiony na szóstą. Trudno, znowu będę ledwo przytomny. Tak myślałem, ale to co zobaczyłem kilka minut później rozbudziło mnie w jednej chwili.
Na trawniku, który widoczny był przez moje okno zaczęło dziać się coś...

Mały Alek słuchał jednym uchem pani Montwik. Siedział w tej ławce co zwykle, z kolegą Arturem, zresztą tym samym co zwykle. Lekcja biologii ciągnęła się w nieskończoność. Oczy Aleka to zamykały się, to otwierały. W końcu przezwyciężył znużenie i zaczął pilniej słuchać nauczycielki.
- A więc podsumowując, relacje międzygatunkowe możemy podzielić je na antagonistyczne i nieantagonistyczne. Wśród nieantagonistycznych wyróżniamy neutralizm, komensalizm, protokooperację i symbiozę. Antagonistyczne formy relacji to pasożytnictwo, drapieżnictwo i konkurencja. Aleksandrze opisz proszę jedną z wymienionych przeze mnie z relacji.
Alek nie spodziewał się pytania. Chociaż lekcja dobiegała już końca, nie potrafił zmusić swoich szarych komórek do jakiejkolwiek współpracy. Poza tym nie znosił, gdy ktoś zwracał się do niego per Aleksander. W popłochu spojrzał na zegarek.
- Za minutę jest koniec lekcji – pomyślał. Może by tak przeciągnąć troszkę i tym sposobem się wyratować. Spróbował:
- Wolałbym, proszę Pani, aby zwracać się do mnie Alek, a nie Aleksander.
- Dobrze już dobrze. W takim razie Alek, mógłbyś opisać którąkolwiek z zależności?
Niestety pustka w głowie Aleka jeszcze bardziej się powiększyła. Spuścił oczy i zaczął coś dukać. Podirytowana pani Montwik przerwała szybko:
- Kto z klasy mógłby?
W górę natychmiast wystrzeliła jedna ręka. To kujon Artur, kolega z ławki. Alek spojrzał na niego z nienawiścią. Artur chyba tego nie zauważył i nie czekając na przyzwolenie odpowiedział jednym tchem:
- Protokooperacja, proszę Pani, jest to oddziaływanie międzygatunkowe, które polega na współpracy dwóch populacji. Odnoszą one wzajemne korzyści, lecz mogą też żyć samodzielnie. Protokooperacja jest rodzajem symbiozy przygodnej, czyli nieprzymusowej. No i często trwa tylko okresowo.
Rozległ się dzwonek. Uczniowie zaczęli szurać krzesłami i pakować rzeczy.
- Siadać! Dzwonek jest dla nauczyciela, nie dla uczniów. Jeszcze nie skończyłam. – huknęła rozzłoszczona Pani Montwik i zwróciła się do Artura:
- Bardzo dobrze. Widać, że uważnie słuchałeś na lekcji. – Tu wymowne spojrzenie padło na Aleka, który poczerwieniał na twarzy. – Czy opisałbyś może jeszcze jedną zależność, tym razem antagonistyczną?
- Oczywiście proszę Pani – odpowiedział przymilnie Artur. – Wśród antagonistycznych relacji wyróżnić możemy np. pasożytnictwo. Jest to forma współżycia dwóch organizmów, w której jeden czerpie z niej korzyści i jest zwany pasożytem. Drugi jest nazywany żywicielem i ponosi szkody.
- Brawo Arturze! Piątka za aktywność! – powiedziała uradowana nauczycielka. – Teraz możecie wyjść. Do widzenia.
Alek wciąż rozzłoszczony nie mógł wyrzucić z myśli Artura kujona i jego kujońskich odpowiedzi.
- Protokooperacja i pasożytnictwo! Pff, też mi coś. – myślał Alek.
I nagle zaczął się zastanawiać. Jego myśli pobiegły do domu, do jego pokoju pod łóżko, gdzie trzymał To. To było jego małym przyjacielem. To właśnie To zajmowało go przez ostatnie dziesięć nocy od kiedy się pojawiło. Nie nadał jeszcze temu imienia, ale już uznawał go za przyjaciela. Domyślał się, że nowy znajomy nie pochodzi z Ziemi. Porozumiewał się z Tym za pomocą myśli, czy też telepatii. Sam nie wiedział jak, ale kiedy trzymał To w rękach mogli wymieniać się emocjami i obecnym stanem ducha. Im więcej nocy spędzał ze swoim małym Obcym, tym bardziej odczuwał, że To go poznaje. Że w jakiś niewyjaśniony sposób wkręca się do jego głowy dalej i dalej. Zadał sobie pytanie:
- Czy mnie i To łączy protokooperacja? Czy On czerpie ze mnie korzyść? Chyba tak, tak to odczuwam. Od kiedy go znalazłem, czuję, że dzięki mnie wzmacnia się. A był na początku taki słabiutki. Ale czy ja mam z Niego jakąś korzyść? – ciągnął swe przemyślenia Alek. I nagle jego oczy poszerzyły się, a oddech ustał.
- Pasożytnictwo? – krzyknął w myślach. – Czy To pasożytuje na mnie? Od kiedy jesteśmy razem, czuję, że opadam z sił. Nie mogę się na niczym skupić. Czuję jakby mnie ubywało… Jakby odbierano mi coś, ale nawet nie wiem co.
Alek przyspieszył kroku. Powziął decyzję, że rozmówi się ze swoim małym przyjacielem. Lekcje się już skończyły i był już w połowie drogi do domu. To też było w drodze do domu. Razem z tym co zdołało zabrać Alekowi…

Mały Alek słuchał jednym uchem pani Montwik. Siedział w tej ławce co zwykle, z kolegą Arturem, zresztą tym samym co zwykle. Lekcja biologii ciągnęła się w nieskończoność. Oczy Aleka to zamykały się, to otwierały. W końcu przezwyciężył znużenie i zaczął pilniej słuchać nauczycielki.
- A więc podsumowując, relacje międzygatunkowe możemy podzielić je na antagonistyczne i...

-Więc wracasz? - spytałam.
To nie tak, że będe za nim tęsknić ,chociaż… Od dawna byłam już sama, ludzie wykluczyli mnie ze społeczeństwa, uznali, że już do niego nie należę. Powiedzmy sobie szczerze, ludzie to potwory w ładnym opakowaniu. Skreślili mnie, bo popełniałam błędy, może trochę więcej niż inni, ale zostałam ukarana, a teraz jestem sama, pozostawiona na pastwę losu, który, o ironio, za mną nie przepada.
Driena poznałam kilka tygodni temu. Przyleciał na wraz ze swoimi pobratymcami na statku, niedaleko mojego noclegowego miejsca. Wiem, że chcieli zniszczyć Ziemię, mimo to nie mogłam się powstrzymać. Nie akceptowali mnie, rozumiem, jednak darze Driena ogromną wdzięcznością za to, ze jako jedyny zbliżył się do mnie.
Tak odmienni, tak podobni.
-Na nasz już czas - odpowiedział. – Wasza planeta jest piękna, a raczej była. Bogata fauna i flora, dużo złóż surowców, jesteście niemal samo wystarczalni, czegóż chcieć więcej? – spojrzał w moje oczy i mówił dalej, z niesmakiem, śmiejąc się głucho.- Jednak zaprzepaściliście to. Jak można obrócić w niwecz cos tak wspaniałego? Tyle pokoleń, tyle pięknej pracy na nic. Wyniszczacie się coraz bardziej, nie potrzebujecie do tego naszej pomocy – Zamilkł i przez chwilę myślałam, że już odejdzie. - Przybyliśmy tu, aby was zniszczyć, pozyskać nowe ziemie, za poźno jednak na to. Wszystko zepsuliście. To, co kiedyś uważaliśmy za zdatne, zanieczyściliście swoimi brudnymi łapami, a umowa, którą byliśmy w stanie wam zaoferować, wygasła w momencie, gdy staliście się gorsi od tych robaków – wskazał na mrówkę, którą zgniótł butem. – Nikt was nie będzie niepokoił, żadna inna rasa nie będzie chciała mieć z wami doczynienia. Wasz koniec jest bliski, a nam wystarczy sama obserwacja. Kiedyś być może tu wrócimy – odparł w zamyśleniu- ale na razie poczekamy na waszą samozagładę.
I odszedł. Zostawił mnie samą, historia zatacza koło. Nie martwię się jednak, bo już niedługo nastąpi zasłużony koniec. Wszystko minie i znikniemy. Poczekajmy.

-Więc wracasz? - spytałam.
To nie tak, że będe za nim tęsknić ,chociaż… Od dawna byłam już sama, ludzie wykluczyli mnie ze społeczeństwa, uznali, że już do niego nie należę. Powiedzmy sobie szczerze, ludzie to potwory w ładnym opakowaniu. Skreślili mnie, bo popełniałam błędy, może trochę więcej niż inni, ale zostałam ukarana, a teraz jestem sama, pozostawiona na pastwę...

Czy obcy zechcą zniszczyć naszą cywilizację? Zależy czy będą tacy jak ludzie.
Bo jeżeli będą, to bez dwóch zdań tak. My położyliśmy kres cywilizacjom Azteków, Inków czy Majów dzięki naszej przewadze technologicznej. Znaliśmy broń palną. Teraz potrafimy rozszczepiać atom, dzieci tworzyć bez udziału ojca. A mimo tego, nadal nie potrafimy opuścić Układu Słonecznego. Ba! Żaden człowiek nie stanął jeszcze nawet na Marsie.
W takim razie, możemy tylko przypuszczać na jakim poziomie technologicznym musi być cywilizacja, która jest w stanie pokonywać przestrzenie międzyplanetarne i międzygwiezdne. Jak zapewniają nas naukowcy, przynajmniej w odległości kilkuset lat świetlnych w pobliżu Ziemi nie ma żadnych oznak życia pozaziemskiego. Więc jeżeli istoty potrafiące pokonać biliony kilometrów, celowo lub niecelowo, przypałętają się w okolice Niebieskiej Planety, mogą ją ominąć lub jak przypuszczam, z równą łatwością zniszczyć. I moment końca znanego nam świata wcale nie musi wyglądać jak scena z filmów katastroficznych. Broń, której ani ja, ani inni mieszkańcy naszego globu nie potrafimy sobie wyobrazić, z pewnością będzie w stanie zdmuchnąć międzygalaktyczne pyłki, takie jak cywilizacja ziemska, w ciągu mgnienia oka.
Pozostaje nam modlić się, abyśmy, przynajmniej za naszego życia, nie spotkali tych miłych, zielonych panów z trzema palcami.

Czy obcy zechcą zniszczyć naszą cywilizację? Zależy czy będą tacy jak ludzie.
Bo jeżeli będą, to bez dwóch zdań tak. My położyliśmy kres cywilizacjom Azteków, Inków czy Majów dzięki naszej przewadze technologicznej. Znaliśmy broń palną. Teraz potrafimy rozszczepiać atom, dzieci tworzyć bez udziału ojca. A mimo tego, nadal nie potrafimy opuścić Układu Słonecznego. Ba! Żaden...

Obcy zjawili się na Ziemi niespodziewanie. Nic nie zwiastowało ich przybycia. W żadnym zakątku świata nie odnotowano niczego odbiegającego od normy. Nie pojawiły się nawet kręgi w zbożu. Nikt z ludzi nie przeczuwał tego, co miało się wkrótce stać.
Pewnego dnia, na całym świecie pojawiły się okrągłe wirujące chmury, z których wyłoniły się kilka dni później niewielkie statki kosmiczne. Sami obcy nie różnili się dużo od nas. Wcale nie byli zielonymi wielkogłowymi potworami. Były chudsze i wyższe niż człowiek, a ich czarne oczy przenikały wszystko na wskroś. Nosowym głosem ogłosiły, że przybyły by pomóc Ziemi. Powiedziały, że od stuleci przyglądają się jak my, rasa ludzka, bez skrupułów niszczymy to, dzięki czemu żyjemy. Nie powiedzieli nic więcej. Wsiedli do swoich pojazdów i po prostu zniknęli. Przez długi czas myśleliśmy, że po prostu nam się to przywidziało. Nikt nie miał dowodów na to, że obcy faktycznie do nas zawitali. Wszelkie filmiki nakręcone przez gapiów, w niewyjaśnionych okolicznościach zniknęły z nośników. Kilka osób pod wpływem zbyt silnych wrażeń przeszło załamanie nerwowe.
Wszystko zmieniło się, gdy w telewizji ogłoszono, że dziura ozonowa zniknęła, a lodowce już nie topnieją. Naukowcy po wnikliwych badaniach doszli również do wniosku, że jakość powietrza uległa znacznej poprawie, a liczba osobników zagrożonych gatunków roślin i zwierząt, diametralnie wzrosła. Liczba pand wielkich w chińskim rezerwacie potroiła się w przeciągu roku!
Nikt nie ma odwagi powiedzieć tego na głos, ale wielu z nas sądzi, że za wszystkimi tymi zmianami stoją obcy. Pomimo doniesień świadków ze wszystkich kontynentów, wiele osób nadal podchodzi sceptycznie do ich istnienia. Nic dziwnego. Gdybym sama ich nie widziała, prawdopodobnie także bym nie uwierzyła.
Nikt nie wie dlaczego odwiedzili Ziemię, ani dlaczego pomogli nam w odbudowaniu naszej planety, ale jedno jest pewne. Dzięki nim, nasi potomkowie skorzystają z niej jeszcze przez kilka milionów lat.

Obcy zjawili się na Ziemi niespodziewanie. Nic nie zwiastowało ich przybycia. W żadnym zakątku świata nie odnotowano niczego odbiegającego od normy. Nie pojawiły się nawet kręgi w zbożu. Nikt z ludzi nie przeczuwał tego, co miało się wkrótce stać.
Pewnego dnia, na całym świecie pojawiły się okrągłe wirujące chmury, z których wyłoniły się kilka dni później niewielkie statki...

Odpowiedź pozostaje niewątpliwa. Ale o tym za chwilę.
Nasze spotkanie z obcą cywilizacją zdarzy się, ale uważam, że jeszcze minie dużo czasu zanim to nadejdzie. To tak, jak mrówka z Europy, żyjąca sobie gdzieś w polskim mieście, pod blokiem, koło placu zabaw, będzie marzyć o spotkaniu innej mrówki. A ta mrówka będzie sobie żyć w Amazonii, będzie mrówką gigant i każdy człowiek wie, że do Amazonii trudno się dostać nawet jemu - człowiekowi. A co dopiero mrówce.
Kojarzy się to trochę z paradoksem Fermiego. Skoro gdzieś tam oni muszą być... to dlaczego ich jeszcze nie spotkaliśmy?! Wszelkim malkontentom mówię, że to nie takie proste. Choćby dlatego, że My, Ludzie jesteśmy bardzo krótko na tej planecie. To tak jak ktoś przyjeżdża do nowego domu, siada na kanapie i zanim jeszcze siądzie, marudzi... gdzie ci sąsiedzi?! Mają się przywitać, a ich tyle nie ma!!! (5 sekund). (Tak, wiem, to zdarza się tylko w amerykańskich filmach.)
Chodzi tu o czas, ale czas jest środkiem. Może nie być konieczny, gdyż ktoś genialny nagle wymyśli teleport na dowolną planetę we wszechświecie. To niedorzeczne, chociaż pewnie niejeden geniusz kryje się w piwnicy i myśli... no pokazać po światu czy nie... w sumie, czy nam to potrzebne? E, pewnie mnie wyśmieją. Jeżeli ktoś tak mówi to zachęcam, niech chociaż odezwie się do mnie! Ja przekażę w jego imieniu! (Albo w naszym, no bo to po części też będzie moja zasługa, nie?)
Chodzi o to, że potrzeba nam czasu na rozwinięcie technologii. Dalekie loty w kosmos, odkrywanie innych planet, eksploracja. Wtedy poznanie obcych stanie się możliwe.
Czy będą chcieli nas zniszczyć?
Tak. Dołożą ku temu wszelkich sił. Staną naprzeciw nas. Będą walczyć do upadłego. W ruch pójdą kamienie i patyki (i co tam będą mieli na swojej planecie). Użyją zębów i pazurów (czy co tam im wyewoluuje). Będą walczyć. Będą chcieli na unicestwić.
Do czasu aż my machniemy ręką albo użyjemy jakiejś naszej nowoczesnej technologii. Albo nawet nie zauważymy, że coś nas kąsa w skafander.

Odpowiedź pozostaje niewątpliwa. Ale o tym za chwilę.
Nasze spotkanie z obcą cywilizacją zdarzy się, ale uważam, że jeszcze minie dużo czasu zanim to nadejdzie. To tak, jak mrówka z Europy, żyjąca sobie gdzieś w polskim mieście, pod blokiem, koło placu zabaw, będzie marzyć o spotkaniu innej mrówki. A ta mrówka będzie sobie żyć w Amazonii, będzie mrówką gigant i każdy...

-Doktorze… Wylądowali. – powiedział jeden z żołnierzy.
-Nie wszczynajcie ataku. Najpierw z nimi porozmawiam.
-Czy to na pewno bezpieczne? Nigdy wcześniej nie spotkaliśmy takich istot
- Mój drogi, żyję na tym świecie tak długo, ze widziałem już każdy rodzaj okrucieństwa. Niczym mnie nie zaskoczą.
-Szykować się do wyjścia!- wydał rozkaz dowódca.
-Otwieramy na trzy, dwa… jeden.
Szerokie wrota poszły w górę ukazując ciemną noc. Na środku placu znajdował się pojazd nieznanych istot. Przypominał rakietę kosmiczną, był jednak mniejszy. Wszyscy zastygli w oczekiwaniu. Po kilku minutach usłyszeli skrzypnięcie otwieranych drzwi. Wszystkie latarki skierowały się na wyjście z pojazdu.
-Stać! Jesteście na naszym terytorium bez pozwolenia. Potraktujemy to jako napaść. – żołnierze przeładowali broń i stanęli w gotowości.
W blasku latarek ukazały się dwie postacie. Podobne do człowieka, z tą różnicą, że dużo niższe i bardzo chude.
-Przybywamy w pokojowych zamiarach.- bez problemu porozumiewały się też ludzką mową.
-Nie chcemy Was zabijać, ani niszczyć Waszej planety. Potrzebujemy pomocy i mamy w zamian coś do zaoferowania.
-Mówcie szybko!
-Potrzebujemy od Was wiedzy. Wiedzy o tym jak żyć i przetrwać. Jest nas coraz mniej. Ostatnia epidemia zebrała wielkie żniwa. Potrzebujemy od Was leków, gdyż te, które możemy produkować u siebie nie działają na nas. W zamian mamy właśnie próbkę każdego z nich. Doktor z naszej wioski twierdzi, iż jeden z nich może wyleczyć coraz popularniejszą chorobę jaką jest nowotwór.
Żołnierze zamarli. Jedynie doktor zachował trzeźwy umysł.
-Skąd wiecie, ze ta choroba jest coraz częstsza? I skąd wiedzieliście, że będziemy w stanie Wam pomóc?
-Od dawna obserwowaliśmy Ziemię i wiemy o Was więcej, niż sądzicie. Jednak naprawdę nie mamy złych zamiarów. Chcielibyśmy nawiązać współpracę i zachować pokój między naszymi planetami.
-Dobrze, zrobimy wszystko żeby Wam pomóc. A jeśli te leki rzeczywiście działają, będziemy ich potrzebować dużo więcej…

-Doktorze… Wylądowali. – powiedział jeden z żołnierzy.
-Nie wszczynajcie ataku. Najpierw z nimi porozmawiam.
-Czy to na pewno bezpieczne? Nigdy wcześniej nie spotkaliśmy takich istot
- Mój drogi, żyję na tym świecie tak długo, ze widziałem już każdy rodzaj okrucieństwa. Niczym mnie nie zaskoczą.
-Szykować się do wyjścia!- wydał rozkaz dowódca.
-Otwieramy na trzy, dwa…...

Kosmos. Ogromna niezmierzona i nieprzebyta przez nas pustka. Miliardy galaktyk. Trudno ten dziwny twór ogarnąć wzrokiem i wiedzą. Czy kosmici kiedykolwiek odwiedzą Ziemię? A może w zamierzchłych czasach już to zrobili i robią cały czas? Może. Wiele produkcji filmowych czy książek o tym opowiada. Wielu naukowców rozważa na ten temat rozmaite teorie, prowadząc burzliwe dyskusje czy to na salach wykładowych czy w Internecie. Też się nad tym wszystkim zastanawiam. Czy te historie o porwaniach przez UFO czy też bliskie spotkania 2-ego i 3-ego stopnia są prawdziwe? Nie ważne. Prawdopodobnie.
Ale wydaje mi się, że wszyscy na Ziemi jesteśmy kosmitami. Bowiem atomy pierwiastków z których wszystko na Ziemi jak i w Kosmosie jest zbudowane, pochodzi z pradawnych katastrof jakie wtedy miały miejsce. Skoro wiemy z paleontologii o różnorodności organizmów, który żyły i wymarły. To pytanie też brzmi: Ile w kosmosie wymarło i ile jest form życia? Nieskończenie wiele kombinacji.

Kosmos. Ogromna niezmierzona i nieprzebyta przez nas pustka. Miliardy galaktyk. Trudno ten dziwny twór ogarnąć wzrokiem i wiedzą. Czy kosmici kiedykolwiek odwiedzą Ziemię? A może w zamierzchłych czasach już to zrobili i robią cały czas? Może. Wiele produkcji filmowych czy książek o tym opowiada. Wielu naukowców rozważa na ten temat rozmaite teorie, prowadząc burzliwe...