Był sobie raz pewien Cud, ów Cud wziął ślub cudem, z pewnym Cudem Żeńskim. Państwo Cudni mieli trójkę Cudeniek.
Pan Cud i Pani Cudowa odkąd pamiętam wpajali w swoje Cudeńka pewną niesamowicie piękną Wigilijną zabawę.
Po kolacji, kiedy wszystkie potrawy zostały spróbowane, opłatek dawno podzielony, a kolędy jeszcze odbijały swoje roztańczone nuty gdzieś pod sufitem, następował czas nadzwyczajnego cudu, bowiem za niedługo miał zjawić się Aniołek we własnej osobie, niosąc z nieba prezenty, które dyskretnie miał podłożyć pod choinkę. Jednak dyskrecja nie była jego mocną stroną, a trzy Cudeńka zawsze pilnie wypatrywały Aniołka. Po opłatku, kolacji i kolędach biegły bowiem do pokoiku zamykając za sobą drzwi i przyciskały noski do szyby pilnie obserwując wejście do klatki schodowej.
- Tam! Widzisz tam mgiełkę? TO ANIOŁEK.
- Nie, nie tam, zobacz tutaj, tam tam leci!!!
Kiedy Cudeńka palcowały okno, w międzyczasie Pan Cud zakradał się do drzwi wejściowych i dzwonił dzwonkiem.
- ANIOŁEK PRZYLECIAŁ! - wołał donośnie.
Cudeńka wypadały z pokoju rozglądając się w około.
- Był! - wołał Pan Cud - przyleciał, skłonił główkę, powiedział "Dobry wieczór" i...
- ... zostawił prezenty!!! - dokańczały Cudeńka.

I tak jest co roku. Mama Cud i Tata Cud, którzy wprowadzili Cuda na żywo w moje nie tylko Wygilijne życie, są Cudem nadzwyczajnym.

Był sobie raz pewien Cud, ów Cud wziął ślub cudem, z pewnym Cudem Żeńskim. Państwo Cudni mieli trójkę Cudeniek.
Pan Cud i Pani Cudowa odkąd pamiętam wpajali w swoje Cudeńka pewną niesamowicie piękną Wigilijną zabawę.
Po kolacji, kiedy wszystkie potrawy zostały spróbowane, opłatek dawno podzielony, a kolędy jeszcze odbijały swoje roztańczone nuty gdzieś pod sufitem,...

Kilka lat temu w przeddzień Wigilii, pewna studentka udawała się w stronę hipermarketu celem zrobienia świątecznych zakupów. Zła jak osa szła przez coraz bardziej ośnieżoną stolicę. Wyrzucała sobie w duchu, że mogła wcześniej iść po prezenty dla krewnych, skoro już miała je upatrzone. Kobieta nonszalancko nie zapięła jasnego płaszcza, a olbrzymi i stanowczo za długi szalik (tak, są takie dni, gdy wszystko jest takie nieudane i za żadne skarby nie chce współpracować) plątał się na potęgę.
Studentka kontynuowałaby swój marsz, z energią nie mniejszą niż ta dzięki której barbarzyńcy splądrowali kiedyś Rzym, gdyby czerwone światło nie zatrzymało jej na kilka chwil.
Wtedy poczuła delikatne szarpnięcie za rękaw.
- Jesteś aniołem? - spytał dziecięcy głosik.
- Yyy? - Kobieta zobaczyła przedszkolaka, który wpatrywał się w nią jak urzeczony. Za rękę starannie opatulonego malca nieokreślonej płci trzymała matka, która jednak była zbyt pochłonięta rozmową telefoniczną, by być świadkiem nieoczekiwanej wymiany zdań.
- Masz skrzydła – zauważył przytomnie najprawdopodobniej chłopiec (studentka przysięgłaby, że na czapce rozmówcy naszyte było autko), wskazując na jej szalik.
- Tylko nikomu nie mów – oznajmiła kobieta konspiracyjnym szeptem. Położyła palec na ustach i porozumiewawczo mrugnęła okiem. A że właśnie światło zmieniło się na zielone zniknęła w tłumie uśmiechając się.
Co ciekawe ta wizyta w hipermarkecie okazała się wyjątkowo udana – studentka znalazła wszystko co sobie zaplanowała, a gdy z po brzegi wypchanym wózkiem zmierzała do kas, jedna z pań kasjerek rozpoczęła swoją zmianę.
Cóż, nigdy nie wiadomo, co zmieni nasze nastawienie do świata, a może nastawienie świata do nas.

Kilka lat temu w przeddzień Wigilii, pewna studentka udawała się w stronę hipermarketu celem zrobienia świątecznych zakupów. Zła jak osa szła przez coraz bardziej ośnieżoną stolicę. Wyrzucała sobie w duchu, że mogła wcześniej iść po prezenty dla krewnych, skoro już miała je upatrzone. Kobieta nonszalancko nie zapięła jasnego płaszcza, a olbrzymi i stanowczo za długi szalik...

To było kilka lat temu. Pamiętam tę Wigilię dokładnie, bo miałam wtedy bardzo ciężki czas. Problemy, ciężkie chwile. Każdy starał się by choć święta były piękne i spokojne, ale nie udawało się, bo każdy w głębi duszy nie czuł świat, zamiast tego zamartwiając się. Ponadto 24 grudnia nic, ale to nic nie szło jak miało iść: potrawy się przypalały, bombki spadły z choinki i stłukły się, a ja spaliłam nową koszulę kiedy ją prasowałam. Jednak kiedy jechaliśmy na wieczerzę do dziadków każdy uśmiechał się sztucznie i miał nadzieję, że seniorzy nie wyczują tego napięcia. Wszyscy byli nastawieni do kolacji nieco sceptycznie. Kiedy wszyscy się zebrali dziadkowie zaczęli się modlić, potem nastąpiły życzenia, śpiewanie kolęd. I choć nikt się nie spodziewał w naszych sercach zaczęła gościć radość: ze świąt, ze spotkania, z obecności bliskich. I nawet nie zauważyliśmy kiedy problemy odeszły na dalszy plan,a wszyscy dali się ponieść magii świat. I to właśnie świąteczne cuda: chwile kiedy to co złe oddala się, a zostaje tylko radość. Choć na dwa dni. Ale co roku ten cud działa.

To było kilka lat temu. Pamiętam tę Wigilię dokładnie, bo miałam wtedy bardzo ciężki czas. Problemy, ciężkie chwile. Każdy starał się by choć święta były piękne i spokojne, ale nie udawało się, bo każdy w głębi duszy nie czuł świat, zamiast tego zamartwiając się. Ponadto 24 grudnia nic, ale to nic nie szło jak miało iść: potrawy się przypalały, bombki spadły z choinki i...

Jedyny świąteczny cud jakiego byłam świadkiem wydarzył się aż 14 lat temu.
Otóż wtedy właśnie,dnia 26 grudnia 2000roku moja siostra urodziła dziecko.
Oto właśnie świąteczny cud-cud narodzin. Nasza rodzina nie mogła wymarzyć sobie piękniejszego prezentu na święta :).

Jedyny świąteczny cud jakiego byłam świadkiem wydarzył się aż 14 lat temu.
Otóż wtedy właśnie,dnia 26 grudnia 2000roku moja siostra urodziła dziecko.
Oto właśnie świąteczny cud-cud narodzin. Nasza rodzina nie mogła wymarzyć sobie piękniejszego prezentu na święta :).

Cud świąteczny pojawił się na naszej wigilii w ubiegłym roku. Miesiąc wcześniej zmarła moja babcia i to miały być pierwsze święta bez niej. Wszyscy bardzo niepokoiliśmy się o dziadka, któremu było wyjątkowo ciężko, bo przeżyli razem ponad 50 lat. Każdy z nas bał się, ze dla dziadka te święta będą tylko smutnym przypomnieniem o babci, że będzie się źle czuł, że nie zobaczymy uśmiechu na jego ustach. Ale wydarzył się cud i dziadek, choć z mokrymi od łez oczami po modlitwie, spędził wigilię uśmiechnięty, żartując z prawnuczkami. To był dla mnie największy świąteczny cud.

Cud świąteczny pojawił się na naszej wigilii w ubiegłym roku. Miesiąc wcześniej zmarła moja babcia i to miały być pierwsze święta bez niej. Wszyscy bardzo niepokoiliśmy się o dziadka, któremu było wyjątkowo ciężko, bo przeżyli razem ponad 50 lat. Każdy z nas bał się, ze dla dziadka te święta będą tylko smutnym przypomnieniem o babci, że będzie się źle czuł, że nie zobaczymy...

Kiedy byłam mała miałam ok 8 lat chciałam dostać gitarę, wieczorem usiadłam i narysowałam na kartce jak powinna wyglądać, położyłam na parapecie, żeby Mikołaj wiedział co chcę. Oczywiście rano listu nie było więc wiedziałam że Mikołaj go otrzymał. Czekałam niecierpliwie na Wigilię, wiadomo jak to dziecko czeka głównie na to co znajdzie pod choinką. Nadeszła więc wyczekiwana gwiazdka, zawsze z rodzeństwem siadaliśmy na parapecie i wypatrywaliśmy pierwszej tej pierwszej najbardziej świecącej, wchodząc do dużego pokoju zobaczyłam że pod choinką piętrzy się góra paczek, mama krząta się po kuchni a tato prasuje koszule. Zaczęli schodzić się goście, w naszej rodzinie zawsze na Wigilię była „pełna chata” ok 20 osób wspólne kolędowanie i radość z bycia razem . W końcu tradycyjnie po wieczerzy był moment na rozpakowanie prezentów rozrywałam pięknie przyozdobioną paczkę i TAK była to wymarzona gitara uradowana wzięłam i zaczęłam swoje pierwsze” granie” chociaż ciężko to tak nazwać cała rodzina biła brawo. Mój młodszy o 5 lat brat bardzo upodobał sobie mój prezent zaczął się bawić stukać przekręcać i pach zerwał strunę, jakież było moje zdenerwowanie, dlaczego młodsze rodzeństwo wszystko psuje? Ten najpiękniejszy prezent, służył mi tylko przez jeden wieczór, łzom nie było końca, mimo że wszyscy powtarzali że strunę można dokupić i założyć. Gdy rano wstałam spojrzałam z żalem na gitarę z urwaną struną, stojącą tuż obok łóżka, westchnęłam. Ubrałam się i poszłam do pokoju i coś przykuło moją uwagę, a mianowicie gitara, która stała obok choinki, owinięta była wielką czerwoną kokardą, byłam zdziwiona, skąd się tam wzięła skoro wszystkie prezenty zostały rozdane…Co najdziwniejsze rodzice również nie mieli pojęcia, podejrzenia padły na pozostałych członków rodziny, (dopiero kilka lat później dowiedziałam się że to rodzice pomagają mikołajowi z prezentami ;)) ale każdy się wypierał i do dziś ta zagadka pozostała nie rozwiązana a co roku na święta ktoś przypomina „ a pamiętasz jak w pierwszy dzień świąt znalazłaś drugą gitarę?” To naprawdę cud, myślę że teraz gdy mam 28 lat spokojnie mogliby powiedzieć kto „podrzucił” drugą, jednak nadal uparcie twierdzą że nie mają pojęcia i może niech tak zostanie, bo to najpiękniejsze wspomnienie ;)

Kiedy byłam mała miałam ok 8 lat chciałam dostać gitarę, wieczorem usiadłam i narysowałam na kartce jak powinna wyglądać, położyłam na parapecie, żeby Mikołaj wiedział co chcę. Oczywiście rano listu nie było więc wiedziałam że Mikołaj go otrzymał. Czekałam niecierpliwie na Wigilię, wiadomo jak to dziecko czeka głównie na to co znajdzie pod choinką. Nadeszła więc...

Rok temu w wigilię Świąt Bożego Narodzenia nasze prezenty latały. A było to tak...
Jak zwykle siedliśmy do stołu około osiemnastej, w gronie najbliższych, to znaczy ja, moja siostra, dziadkowie, rodzice, wujostwo i mój młodszy kuzyn. W sumie może dziesięć osób. Plus pies, oczywiście :) Dwanaście potraw pachniało wspaniale, ale poza tym rozmowa się nie kleiła. Podzieliliśmy się opłatkiem, trochę ze skrępowaniem i zaczęliśmy jeść. Nie wiem czemu, ale zawsze największą bożonarodzeniową przyjemnością dla mnie jest grzybowa z łazankami! Gdy przyszedł czas na prezenty, trochę się zdziwiliśmy, bo prezenty, które, jestem tego pewna, jeszcze niedawno leżały pod choinką, zniknęły. Dodać trzeba w tym miejscu, że mieszkamy w małym domku jednorodzinnym na wsi na południu Polski, na dworze było ciemno, a choinka stała mniej więcej w przedpokoju, w czasie gdy my byliśmy w salonie. I nagle zgasły światła. Może powiecie - typowe, zgasły światła, ale tak było naprawdę! Śnieg musiał zrobić swoje, może było jakieś przeciążenie, nie wiem, nie znam się na tym. Okazało się jednak, że powód był inny, bo gdy spojrzałam prze okno, w innych domach lampy się świeciły. Ktoś musiał kombinować przy korkach...
Gdy babcie szukała świec, tata poszedł "naprawiać prąd", a ja skubałam makowiec, okno otworzyło się z trzaskiem, a do środka wpadł śnieg. I coś jeszcze. Na podłogę zaczęły spadać prezenty! Te same, która zaginęły. Kolorowe paczki, reklamówki, wszystko wlatywało przez okno, a my patrzyliśmy na to (mogliśmy patrzeć, bo świeciło się kilka świec) z rozdziawionymi ustami. Co się dzieje?! Spóźnione Mikołajki? Wtedy się domyśliłam. Moja siostra. Wyszła. Pół godziny temu. Skubana! Zaczęłam się śmiać, a za mną reszta rodzinki. Kto by pomyślał, że latające prezenty tak rozluźnią atmosferę! Stasia wpadła do domu witana oklaskami, choć przez nią wszyscy pozamarzaliśmy - okno było przecież otwarte...

Rok temu w wigilię Świąt Bożego Narodzenia nasze prezenty latały. A było to tak...
Jak zwykle siedliśmy do stołu około osiemnastej, w gronie najbliższych, to znaczy ja, moja siostra, dziadkowie, rodzice, wujostwo i mój młodszy kuzyn. W sumie może dziesięć osób. Plus pies, oczywiście :) Dwanaście potraw pachniało wspaniale, ale poza tym rozmowa się nie kleiła. Podzieliliśmy...

Historia miała miejsce 4 lata temu, kiedy to Święta miały upłynąć pod znakiem śniegu i zawiei. W Wigilię, a jakże, dopiero wtedy nie miałam natłoku obowiązków, wyruszyłam do mojej ukochanej wioski, by z bliskimi spędzić ten magiczny czas. A że mieszkałam solidny kawałek od rodzinnego domu, to w planie był pociąg, następnie autobus. Nie przewidując żadnych przygód ruszyłam w znane mi strony. Za oknem uciekał krajobraz, a śnieżynki wesoło wirowały wokół. Nie zaniepokoiła mnie ilość tych cudownych śnieżynek, które zamieniały w szybkim tempie świat w białą pustynię, a powinna… Otóż, gdy dojechałam do miasteczka, w którym miała nastąpić przesiadka, drogi były już zupełnie nieprzejezdne, horyzont nikł pod białą zasłoną, a nogi grzęzły w zaspach miękkiego puchu. Ruszyłam w kierunku dworca PKS, choć bez większych nadziei na to, że opuszczę to miejsce. Moje najgorsze obawy się sprawdziły – mój autobus odwołano. Perspektywa spędzenia Wigilii na dworcu? Nigdy! Postanowiłam zajrzeć do pobliskiego pubu, napić się grzanego piwa i pomyśleć na spokojnie. Nie skłamię jeśli powiem, że to była straszna speluna. Aczkolwiek, tam było ciepło! I nie było tam nikogo, prócz znudzonego barmana. Z nadzieją podeszłam do baru i poprosiłam o grzańca i coś do jedzenia (umierałam z głodu).
-Przykro mi, nie serwujemy tu grzanego piwa. A kuchnia zamknięta. Nie spodziewaliśmy się, że ktoś w Wigilię przyjdzie tu jeść kebab.
-Ech… - żałośnie westchnęłam, bo myślałam, że nic złego mnie już nie spotka, a tu proszę.
-Utknęłaś tu?
-Tak, odwołali autobus… Do której macie otwarte?
-Całodobowe Mała. Szef mnie nie rozpieszcza – w końcu Wigilia to dzień roboczy. Nieźle zmarzłaś. Wiesz co? Zrobię ci tego grzańca, tylko szału nie będzie, bo mam tylko cytrynę.
Po czym uśmiechnął się i znikł w ciemnościach.
Zdjęłam kurtkę, odłożyłam walizkę pod ławkę i siadłam ciężko przy stoliku. Zadzwoniłam do mamy i poprosiłam o akcję ratunkową. Zmartwiona rzekła, że trzeba czekać, aż przestanie padać śnieg. Wtedy przyjadą po mnie. W międzyczasie na stoliku pojawił się parujący grzaniec, kilka kanapek z kiełbasą na grubych kromkach i talia kart. Barman usiadł naprzeciwko mnie:
-Jeśli już jesteśmy skazani na swoje towarzystwo to może zagramy? Na razie jedz, a ja ci pokażę sztuczkę.
I tak oto spędziłam Wigilię w „Kufelku”, grając w pokera. Było naprawdę miło i uważam, że to był cud Świąt, może nietypowy, ale jednak cud. Spędziliśmy tak kilka godzin. A rodzicom w końcu udało się pokonać zaspy i przyjechać po mnie.

Historia miała miejsce 4 lata temu, kiedy to Święta miały upłynąć pod znakiem śniegu i zawiei. W Wigilię, a jakże, dopiero wtedy nie miałam natłoku obowiązków, wyruszyłam do mojej ukochanej wioski, by z bliskimi spędzić ten magiczny czas. A że mieszkałam solidny kawałek od rodzinnego domu, to w planie był pociąg, następnie autobus. Nie przewidując żadnych przygód ruszyłam w...

Wigilia Małgorzaty[bookLink]235789|Wigilia Małgorzaty[/bookLink]

Wigilia Małgorzaty[bookLink]235789|Wigilia Małgorzaty[/bookLink]

 [bookCover]235789|Wigilia Małgorzaty[/bookCover]