Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

2280

Dyskusji

1099534

Czytelników

Inne

Kategoria

Należysz

[Zakończony] Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie - wygraj książkę "Niezbędnik obserwatorów gwiazd"

utworzył 09.12.2013 o 14:22

Przyjaciele to jedne z najważniejszych osób w naszym życiu. Dzięki ich wsparciu i pomocy możemy dużo łatwiej radzić sobie z problemami, a i radości przeżywane są intensywniej. Opiszcie sytuację, w której bardzo ważne było dla Was wsparcie przyjaciół.
Czekamy na teksty o objętości do 2000 znaków ze spacjami.

Nagrody

Autorów pięciu najciekawszych tekstów nagrodzimy egzemplarzami książki.

Niezbędnik obserwatorów gwiazd

Autor : Matthew Quick

Kolejna powieść Matthew Quicka, autora bestsellerowego „Poradnika pozytywnego myślenia” Witajcie w Belmont, gdzie rządzą czarne gangi oraz irlandzka mafia (zależy od dzielnicy) i gdzie mieszka Finley. Jego dziadek nie ma obu nóg, ojciec pracuje na nocną zmianę, a matka zginęła w okolicznościach, o których nikt nie chce mówić. Finley też nie chce mówić – odzywa się tylko wtedy, gdy musi. Woli grać w koszykówkę. Jedyną osobą, która rozumie Finleya, jest jego dziewczyna Erin. Oboje co wieczór spotykają się na dachu jego domu, patrzą w gwiazdy i marzą o tym, aby wydostać się z piekła, jakim jest Belmont. Pewnego dnia trener Finleya prosi go o dziwną przysługę… Podobnie jak w „Poradniku pozytywnego myślenia” bohaterowie tej historii w nietypowy sposób muszą zwalczyć przeciwności losu, zanim w końcu odnajdą szczęście.

szczegóły książki

Regulamin

Konkurs trwa od 9 do 15 grudnia włącznie.
W konkursie mogą wziąć udział jedynie osoby posiadające adres korespondencyjny w Polsce.
Odpowiedzi muszą być napisane samodzielnie. Kopiowanie części lub fragmentów tekstów, recenzji innych osób jest zabronione. Teksty nie mogą przekraczać 2000 znaków ze spacjami.
Każdy użytkownik może zgłosić tylko jedną pracę.
Zwycięzców wybiera administracja serwisu lubimyczytać.pl. Decyzja jest nieodwołalna.
Dane adresowe zostaną wykorzystane przez serwis lubimyczytać.pl i Wydawnictwo Otwarte.
Adres zwycięzcy powinien zostać nadesłany do dwóch tygodniu od daty ogłoszenia wyników konkursu. Po tym terminie administracja lubimyczytać.pl dopuszcza wybór kolejnego laureata lub nieprzyznanie nagrody.

Lista wypowiedzi [83]

Sortuj:

708

joker555

15.12.2013 14:44

Jako temat konkursu powinniśmy opisać konkretną sytuację, w której nie poradzilibyśmy sobie bez naszych przyjaciół. Szczerze mówiąc nic konkretnego nie przychodzi mi do głowy, ponieważ jak dotąd obchodziłam się bez zbytnio bliskich przyjaciół.
Jeśli jednak chodzi o osoby, dla których przyjaciele są wiele warci to jest taka jedna sytuacja w której naprawdę mogą im się...

więcej

590

459

Anna

15.12.2013 15:07

Powiem krótko i na temat,że moją niezastąpioną od prawie 30 lat przyjaciółką jest moja mama. Zawsze towarzyszy mi w każdej sytuacji mojego życia, potrafi być prawdziwym Aniołem Stróżem. Jestem dumna mając taką mamę jak ona. Oddałabym za nią moją krew,gdyby jej potrzebowała. Mama nigdy nie zawiedzie,gdyż jest moim prawdziwym przyjacielem na każdym etapie życia i to się...

więcej

825

Nat

15.12.2013 15:09

Miałam w swoim życiu przyjaciółkę. I to niejedną. Ale mimo starań, nie potrafiłam utrzymać żadnej przyjaźni na dłużej. Może, gdyby nie moje wysokie wymagania, gdyby nie ich egoizm. Ale nie ma, co gdybać, gdyż znalazłam prawdziwą przyjaźń.
D., zawsze miałaś czas, by być ze mną, gdy byłam smutna, co zdarzało się dosyć często. Nigdy mnie nie krytykowałaś ani nie oceniałaś....

więcej

1070

Miss_Joker

15.12.2013 15:44

Nie przypominam sobie chwili, w której Ola by się nudziła. Zawsze żyła w biegu, dążyła do swoich marzeń. Jeden dzień przekreślił wszystkie jej plany.
Tego wieczora była spóźniona. Pędziła do mnie, na moją imprezę. Zadzwoniłam, żeby się pospieszyła. Nigdy nie dotarła na miejsce.
Przebiegała na czerwonym świetle, a kierowca rozpędzonego auta jej nie zauważył. Gdy jej chłopak, Jurek, zadzwonił do mnie, w moich uszach rozbrzmiewało tylko jedno zdanie. „Ola miała wypadek”. Nie musiał niczego dodawać, od razu popędziłam do szpitala. Była nieprzytomna. Jej wątłe ciało otoczone piszczącymi aparaturami wyglądało tak delikatnie... Nigdy nie zapomnę tego widoku.
Momentalnie się rozpłakałam. Moja przyjaciółka leżała tam przeze mnie.
Ocknęła się trzy dni później. Okazało się, że nie ma czucia od pasa w dół. Nie jest w stanie poruszać nogami, a centymetrowa igła wbita w jej stopę nie spowodowała nawet najmniejszego odruchu. Czułam się podle. Uważałam, że to ja powinnam leżeć na jej miejscu. Gdybym była bardziej wyrozumiała! Przecież wiedziałam, że wracała z hospicjum! Pomagała umierającym dzieciom, a ja dzwoniłam do niej z pretensjami!
Przepraszałam ją, płakałam i błagałam o przebaczenie. Ani przez moment nie dawała mi powodów bym czuła się winna. To ona wspierała mnie, a przecież przechodziła najtrudniejsze chwile w swoim życiu! Ani jej rodzice, ani Jurek, ani nasi przyjaciele nie obwiniali mnie o to, co się stało. Zawsze byli dla mnie wsparciem. Ola okazała się na tyle silna, by nie okazywać swojej rozpaczy.
Od trzech lat jeździ na wózku. Stałyśmy się sobie jeszcze bliższe. Dopiero w tamtych chwilach dostrzegłam, jak cudownych mam przyjaciół. W jej zawsze radosnych oczach nie dostrzegłam nawet iskierki żalu o to, co się stało, a przecież miała powody, by nienawidzić mnie całym sercem. Przeze mnie, najwspanialsza osoba, którą znam utraciła swoje marzenia. Będę musiała żyć z tym ciężarem do końca życia, a jest to najokrutniejszą karą, jaka mogła mnie kiedykolwiek spotkać.

więcej

676

Queenie

15.12.2013 15:56

Poznałam K. w liceum. Obie byłyśmy niewidzialne, a jednak w jakiś sposób dostrzegłyśmy w sobie to, czego inni nie widzieli. Gdy się poznałyśmy nic nie wskazywało to, że zostaniemy najlepszymi przyjaciółkami. Wydaje mi się, że początkowo byłyśmy dla siebie „kołami ratunkowymi” - osobami, do których zwraca się z braku innych „lepszych” kandydatów na przyjaciół. Ot głupie myślenie nastolatki na wspomnienie, którego wybucham dzisiaj śmiechem. Znamy się od siedmiu lat i wiemy o sobie wszystko. Obserwowałyśmy jak zmieniamy się i dorastamy; z pryszczatych nastolatek z zmieniamy się w kobiety.
Myślę, że prawdziwa przyjaźń pojawia się z czasem, oplata nas powoli, prawie niezauważalnie i kiedy wreszcie ją dostrzegamy jest niczym najtrwalsza zbroja. K. jest przy mnie zawsze, wydaje mi się jednak, że to szkoła była czasem, gdy potrzebowałam jej najbardziej. Wtedy, gdy dopiero uczyłam się, kim jestem i czego pragnę w życiu K. była towarzyszem mojej podróży. Ocierała łzy, gdy było źle, dopingowała gdy starałam się walczyć, a jednocześnie spokojnie tłumaczyła, że nie niektóre problemy istnieją tylko w mojej głowie. Tak jak przed maturą ustną z języka polskiego. Był to ostatni egzamin maturalny kończący majową gehennę, a ja - znana ze swojej histerycznej natury - zwyczajnie wpadłam w panikę. Może to przez stres, może zmęczenie, w każdym razie pójście na egzamin stanęło pod znakiem zapytania. I wtedy pojawiła się K. Najpierw przez pół nocy rozmawiała ze mną i uspokajała, że wszystko będzie dobrze i przecież ten egzamin to nic ważnego, a następnego dnia pojawiła się pod salą egzaminacyjną z upieczonymi pierniczkami i przez kilka godzin czekała ze mną na wyniki. Właśnie takich chwilach poznajemy prawdziwych przyjaciół, gdy są oni w stanie poświecić dla nas swój czas i okazać wsparcie, nawet jeśli problem wydaje im się głupi i nieważny. Bo jest ważny dla nas, a my się dla nich liczmy.

więcej

276

marina

15.12.2013 16:12

18 lat to niewiele by doświadczyć naprawdę trudnych chwil. Z perspektywy czasu, wszystkie ‘dramaty’ wydają się wyolbrzymione, czasem nie warte nawet uwagi. Jak wyglądać będzie moja patetyczna historia o wsparciu Prawdziwego Przyjaciela, gdy opiszę, że pocieszał mnie, kiedy wywaliłam się przed całą klasą potykając się o własne nogi. Albo, że był przy mnie, gdy opłakiwałam...

więcej

122

Dobrana

15.12.2013 16:55

Przyjaciele powinni być blisko, zawsze wspierać i być podporą. Ale mi przydarzyło coś, co pokazało, że nie każdy jest czarny lub biały, niektórzy potrzebują przyparcia do muru, by pokazać swe prawdziwe oblicze.
Był to poranek 20 lipca. Brzydki, ponury i zupełnie niepodobny do pozostałych słonecznych dni tego miesiąca. Do tej pory nie potrafię trafnie określić tego odczucia, gdy wychodziłam z domu. Ledwie wschodziło słońce, więc wszyscy mieszkańcy mojej wsi nadal spali lub nie wychodzili z domów. Moja przyjaciółka czekała na mnie w wyznaczonym miejscu. Miałyśmy silne postanowienie, że w to lato będziemy biegać, by poprawić kondycję. Dotąd szło nam świetnie. W dresach i sportowych butach truchtałyśmy w rytm bicia swoich serc. Aż dziwne, że pamiętam tak wiele. Gdy mijałyśmy dom znajomej starszej pani spostrzegłam, że kilka okiennic od frontu pozostało otwartych. Wdało mi się to bardzo dziwne, bo noc była zimna, a przeciąg nie jest raczej pożądany przez schorowane staruszki. Zaproponowałam byśmy sprawdziły, czy wszystko jest w porządku. Drzwi były uchylone, przez co doznałyśmy osobliwego osłupienia. Przebiegłam przez wszystkie pomieszczenia, aż natrafiłam na staruszkę. Leżała obok okna w swej sypialni. Ledwo oddychała, ale jednak. Pomyślałam, że musiała mieć jakiś atak. Zawołałam przyjaciółkę, by zadzwoniła po pogotowie, ale okazało się, że nigdzie jej nie ma. Wołałam bez skutku. Nie miałam przy sobie komórki, a po szybkich oględzinach domu, nie znalazłam stacjonarnego. Ostatecznie wszystko skończyło się dobrze, bo sąsiedzi usłyszeli moje krzyki, ale dotąd nie rozumiem dlaczego w takiej chwili i z jakiego powodu tak bliska mi osoba nie udzieliła mi wsparcia. Przestraszyła się, a może bała, że znajdziemy czyjeś zwłoki. Kto wie, w końcu miałyśmy wtedy tylko po 15 lat. Nasza relacja rozpadła się tego dnia, mimo iż trwała nieprzerwanie wiele lat. Moja najlepsza przyjaciółka nie udzieliła mi wsparcia, a staruszka umarła kilka dni później w szpitalu.

więcej

791

Magdalena

15.12.2013 17:23

Życie waliło się Frankowi na głowę. Idealne życie bogatego milionera, z kochającą żoną i dwiema córeczkami – zaczynało mieć poważne skazy. Różowe okulary rozleciały się na miliony kawałków. Bez szansy na poskładanie ich znów w jedną całość.

Zacznijmy od początku...

Franek miał dobrze prosperującą firmę zajmującą się produkcją luksusowych samochodów. Zawsze miał wokół siebie wiecznie uśmiechniętych, pozytywnie nastawionych ludzi. Jak się okazało to „zawsze” miało niestety swój kres.

Z roku na rok było coraz gorzej. Pewnego dnia Franek spojrzał w lustro i uświadomił sobie, że ociera się o bankructwo. Piękna żona nie była z nim już taka szczęśliwa. Nie wspierała, a uciekała od problemów. Pewnego dnia powiedziała, że odchodzi i zabiera dzieci. „To nie była miłość” – pomyślał.

Franek nie wyobrażał sobie życia bez żony i córeczek, które były jego oczkiem w głowie. Gdy firma zbankrutowała, po raz pierwszy w życiu nie wiedział co ze sobą zrobić. Kalendarz, do tej pory wypełniony po brzegi spotkaniami, był pusty. „Nic nie jest dane raz na zawsze”.

Lecz wtedy, gdy był bliski wpadnięcia w depresję, gdy zaczynał widzieć świat w samych ciemnych barwach – pojawili się oni – prawdziwi przyjaciele.

Bartek i Agnieszka – małżeństwo. Znali się z Frankiem ze szkoły średniej. Polubili się jako małe dzieciaki – bez majątku, wysokiej pozycji w społeczeństwie. Polubili prawdziwych siebie, nie wykreowane wizerunki.

Gdy Franek był na skraju, gdy miał poważne problemy – oni byli obok niego. Przy nich mógł płakać jak małe dziecko, przy nich nie musiał być biznesmenem, twardym i niezwyciężonym, dumnie prężącym pierś. Przy nich czuł, że stanowi większą wartość niż czeki i przedmioty, że liczy się taki jaki jest, a nie co ma na koncie.

Wtedy też zaświeciły w jego umyśle promyczki nadziei...

więcej

357

100

Reda

15.12.2013 17:31

Mam 3 wspaniałe przyjaciółki. Poznałyśmy się w szkole średniej i pomimo że szkoła już dawno się skończyła, nasza przyjaźń trwa do dziś. Mogę na nie liczyć w każdej sytuacji. Przekonałam się o tym prawie 4 lata temu, kiedy pisałam pewną książkę. Dzięki nim zaczęłam myśleć o jej wydaniu. Kiedy wszyscy wokół mowili, że to szalony pomysł, one wspierały mnie na każdym kroku....

więcej

1926

149

Inka

15.12.2013 17:47

Był okres w moim życiu, kiedy bardzo potrzebowałam przyjaciela; trudny czas, gdy czułam, że cały świat wali mi się na głowę; że mnie przygniata, a ja zapominam jak się oddycha i tonę w otchłaniach samotności i bólu… Wszystko zaczęło się rok temu, kiedy dowiedziałam się, że mój chłopak umiera… że zostało mu niewiele czasu, bo leczenie nie przynosi efektów i nic nie da się już zrobić. Gdy Michał mi to powiedział, rozpłakałam się. Marzyłam, żeby to był zły sen, z którego się obudzę, ale rzeczywistość była zbyt brutalna… Niewyobrażalny do opisania ból rozrywał na kawałki moje serce, gdy patrzyłam na niego każdego dnia i widziałam jak cierpi. W tym okresie rzadko chodziłam do szkoły. Nie spotykałam się z ludźmi, bo chciałam spędzić jak najwięcej czasu z Michałem. Ale potrzebowałam rozmowy, wsparcia przyjaciela. Jasne, dostawałam jakieś telefony pełne litości, ale nie podnosiły mnie na duchu. Przyjaciela znalazłam w starszej siostrze Michała. W tym trudnym okresie zbliżyłyśmy się do siebie. Były dni, kiedy siedziałyśmy obok siebie i nie zamieniłyśmy ani słowa, ale to dodawało mi otuchy. Wiecie co było najgorsze? Kiedy Michał się poddał, przestał walczyć i poddał się, a potem… umarł. To był najgorszy okres w moim życiu. Nie mogłam spać, nie mogłam jeść, nie wychodziłam z domu. Chciałam, żeby on żył… W tym czasie siostra Michała często do mnie przychodziła. Nie pocieszała mnie. Po prostu siadała obok i przytulała do siebie, a potem razem płakałyśmy. Tak bardzo bolało mnie to, że ja żyję, a on nie. Zamknęłam się w sobie i przestałam odzywać do kogokolwiek. Mimo to, Paula była przy mnie cały czas. Pamiętam, jak zabrała mnie ze sobą nad rzekę i powiedziała: „Nie chcesz mówić, to nie mów nic, ale musisz żyć dalej. On by tego chciał. Dlatego weź się w garść i wykrzycz z siebie cały ten cholerny ból!” i zaczęła krzyczeć; po chwili ja dołączyłam do niej. Dzięki Pauli znów zaczęłam funkcjonować i chociaż to nadal boli, wspieramy się. Nigdy nie miałam lepszej przyjaciółki.

więcej