Moje życie zostało naznaczone wieloma piętnami. Pogubiłam się w nim i przez długi czas nie mogłam odnaleźć sensu w tym wszystkim. Żyłam, tak naprawdę nie wiedząc kim jestem. Po pewnym czasie przestały do mnie docierać słowa innych ludzi. Zamknęłam się w sobie, straciłam całkowita kontrolę nad życiem. Byłam sama i wydawało mi się, że na świecie nie pozostał nikt, komu by na mnie zależało.
Kiedy przypominam sobie tamte chwile, zalewa mnie fala odrętwienia. Oczami wyobraźni widzę moje dawne życie, pełne cierpień, fałszywych ludzi, smutku i samotności. Śmierć, ból i łzy były dla mnie codziennością. Mój żywot sprawiał wrażenie odzwierciedlenia jakiejś sceny z horroru, w której bohaterzy wiecznie uciekają, nie otrzymują nawet sekundy na złapanie oddechu. Wszyscy tylko czekają na moment, w którym zostaną pokonani. To samo robiło ze mną życie.
Jestem pewna, że nie byłoby mnie tu dzisiaj, gdyby nie pewne osoby, które spotkałam. Nie są to zwykli ludzie, to anioły, które pokazały mi dlaczego żyję. Od tego czasu moje życie zaczęło się diametralnie zmieniać. Poznałam siebie, odnalazłam swoja drogę, zrozumiałam przyszłość, która na mnie czeka. Ból w sercu i głęboko odczuwalna strata pozostanie we mnie na zawsze, ale dzięki nim mam szansę przeżyć. Sprawili, że od czasu do czasu się uśmiecham. Ja osobiście uważam to za ich największy sukces. Po dziesięciu latach zdołałam jedynie leciutko unieść moje spierzchnięte wargi, ale udało się. Wiem, że nigdy nie zdołam się im odwdzięczyć. W sercu czuję radość, bo mam pewność, że zawsze będą przy mnie. I choć wiem, że nigdy nie będzie tak jak wcześniej, to jednak mam nadzieję, że moje anioły poprowadzą mnie przez dalsze życie, które bez nich byłoby całkowicie bezsensowne.

Moje życie zostało naznaczone wieloma piętnami. Pogubiłam się w nim i przez długi czas nie mogłam odnaleźć sensu w tym wszystkim. Żyłam, tak naprawdę nie wiedząc kim jestem. Po pewnym czasie przestały do mnie docierać słowa innych ludzi. Zamknęłam się w sobie, straciłam całkowita kontrolę nad życiem. Byłam sama i wydawało mi się, że na świecie nie pozostał nikt, komu by na...

To był jeden z dni, kiedy złość kumulowała się we mnie już od rana. Poniekąd było to spowodowane zmianą miejsca zamieszkania, lecz najbardziej bolało mnie to, że tracę przyjaciół, którzy od sześciu lat wyciągali mnie siłą z domu, abym poszła z nimi nad jezioro i popływała w mrożącej krew w żyłach wodzie. Nie pożegnałam się z nimi, nie mogłam. Zostawiłam jedynie dla nich trzy listy. Patrzyłam za okno samochodu i czułam jak zwyczajny dzień zmienia całe moje życie, na które zapracowałam. Godziny na mokrej szosie ciągnęły się niczym lata świetlne, miałam więc dużo czasu na myślenie, za dużo. Tata mnie pocieszał, mama zabawnie śpiewała, lecz ni smutek, ni łzy mnie nie opuszczały. W nowej miejscowości nie mogłam się zaaklimatyzować. Nie znalazłam bratniej duszy, nie otwierałam się na ludzi. Szkoła bez Andrzeja, Jakuba i Kasi była istnym piekłem. Ich wsparcie było mi najbardziej potrzebne, odczuwałam pustkę, a zarazem żal, że opuściłam moją szkolną rodzinę. Ku mojej uciesze, z odsieczą przyjechała Kasia. Rzuciłam się jej w ramiona i zaczęłam płakać. Był piątek, więc zawsze nocowałyśmy u siebie. Tym razem nie było inaczej, całą noc rozmawiałyśmy bez odpoczynku, a niebo odsłoniło wreszcie gwiazdy, rozpogodziło się tak, jak ja.

To był jeden z dni, kiedy złość kumulowała się we mnie już od rana. Poniekąd było to spowodowane zmianą miejsca zamieszkania, lecz najbardziej bolało mnie to, że tracę przyjaciół, którzy od sześciu lat wyciągali mnie siłą z domu, abym poszła z nimi nad jezioro i popływała w mrożącej krew w żyłach wodzie. Nie pożegnałam się z nimi, nie mogłam. Zostawiłam jedynie dla nich...

To nie jest tak, że wsparcie przyjaciół potrzebne jest tylko w jakieś danej sytuacji. My pragniemy go cały czas. Chcemy się komuś wyżalić, z kimś pośmiać, porozmawiać o najróżniejszych rzeczach, a czasem tylko pomilczeć. Wyjść na spacer, wybrać się do kina, pojeździć na łyżwach. Wypłakać przez telefon, pochwalić osiągnięciem, zrzucić ciężar z własnych barków.
Wyobrażacie sobie chociaż jeden tydzień bez takiej zaufanej osoby? Tydzień pełen milczenia, ukrywania uczuć, pogrążania w myślach? Czysta tortura.
Ktoś musi nas z tego wyzwolić i właśnie od tego są przyjaciele. Pomagają nam każdego dnia, w najróżniejszych sytuacjach. Niektóre pewnie nadają się na wyśmienite historie, prosto do tego konkursu, jednak prawda jest taka, że także te najdrobniejsze rzeczy mają znaczenie. Uśmiech, parę słów otuchy, mocny uścisk. Chęć pomocy, którą wręcz można wyczytać z oczu.
Prawdziwych przyjaciół nie poznaje się w biedzie. Spotyka się ich w najróżniejszych sytuacjach, a potem dba o to, by przy tobie pozostali.
I w tym miejscu ważne jest, by pomyśleć o tych osobach, których przyjaźń przeżyła próbę czasu. Pomimo naszych usilnych starań, niektórzy odchodzą, a pozostaje tylko garstka. Ci, którzy zostali, to ci najprawdziwsi przyjaciele, należy o tym pamiętać.

To nie jest tak, że wsparcie przyjaciół potrzebne jest tylko w jakieś danej sytuacji. My pragniemy go cały czas. Chcemy się komuś wyżalić, z kimś pośmiać, porozmawiać o najróżniejszych rzeczach, a czasem tylko pomilczeć. Wyjść na spacer, wybrać się do kina, pojeździć na łyżwach. Wypłakać przez telefon, pochwalić osiągnięciem, zrzucić ciężar z własnych barków.
Wyobrażacie...

Obudziłam się w jakimś nieznanym mi miejscu. Nade mną płynęły ciemne chmury. Wstałam powoli, otrzepując ziemię z ubrania. Byłam w jakimś przerażającym lesie. Okej... Jeśli za chwilę zza drzewa wyskoczą jakieś króliki-zombie w surdutach, to pewnie nawet nie mrugnę. Powoli zaczynałam dochodzić do siebie, a w głowie pojawiało się coraz więcej pytań. Skąd się tu wzięłam? Jak długo tu byłam? Czy ktokolwiek wie, że tu jestem? Nagle, przede mną znalazła się jakiś królik (nie, na szczęście nie był zombie i nie miał surduta, ale miał monokl i garniak). Dosłownie! Przede mną! Czy naprawdę w tym lesie istoty żywe mają zdolność materializowania się z niczego?! Doprawdy, brakowało jeszcze tylko ciasteczka z napisem ,,zjedz mnie".
-Witam panienko- królik uśmiechnął się (czy króliki mogą się uśmiechać?)- widzę, że panienka tu nowa. W każdym razie jesteśmy w...
-Marta! Marta wstawaj, bo cię obleję kubłem zimniej wody!
Sennie otworzyłam oczy. Chyba miałam jakiś naprawdę pokręcony (delikatnie mówiąc) sen.
-Coo... Która godzina?
-Dochodzi 12!
Oszołomiona spojrzałam na zegarek. Faktycznie, była 11.56. Z entuzjazmem, jakiego nigdy u mnie nie widać rzuciłam się przyjaciółce na szyje.
-Dziękuję, że jesteś- wymamrotałam- dziękuję, że jesteś i wyrywasz mnie z najbardziej pokręconych snów na świecie. Dziękuję, że zawsze wiesz, kiedy być przy mnie.
Jeszcze długo po tym wydarzeniu Anka patrzyła na mnie dziwnym wzrokiem...

Obudziłam się w jakimś nieznanym mi miejscu. Nade mną płynęły ciemne chmury. Wstałam powoli, otrzepując ziemię z ubrania. Byłam w jakimś przerażającym lesie. Okej... Jeśli za chwilę zza drzewa wyskoczą jakieś króliki-zombie w surdutach, to pewnie nawet nie mrugnę. Powoli zaczynałam dochodzić do siebie, a w głowie pojawiało się coraz więcej pytań. Skąd się tu wzięłam? Jak...

Miałam niedawno taki czas, kiedy wszystko mówiąc krótko i kolokwialnie: „waliło mi się na głowę”. Wiadomo każdy starał się mnie jakoś pocieszyć mówiąc: „Wszystko będzie dobrze” itp. zdania, ale wiadomo ileż można słuchać tego samego, kiedy non stop dzieje się to samo. Te słowa słyszałam od wielu osób i zamiast pocieszać dołowały jeszcze bardziej, ale znalazła się wśród nich jedna osoba, która zamiast mówić - po prostu zadziałała. Kiedy mój stan okazał się być krytyczny zamiast mówić serii słów pocieszenia wyciągnęła mnie z domu i zabrała na… koncert. Co najciekawsze okazała się to być to osoba, po której nie spodziewałam się, że będzie w stanie powiedzieć: „Zbieraj się na pociąg, jedziemy na koncert. Zapłacę ci za bilet”. Z prędkością światła zebrałam się i pojechałam. Niby zwykły koncert, jedno wydarzenie, a całkowicie, o sto osiemdziesiąt stopni zmieniło mój nastrój. Z ponurego, depresyjnego zmieniło na radosny i wesoły. To wydarzenie sprawiło, że zrozumiałam kogo można nazwać prawdziwym przyjacielem, nie jest to ten, który wiele mówi, ale ten, który swoje pocieszenie wyraża poprzez czyny, bo one mają czasami większą moc sprawczą, niż słowo, które słyszane po raz enty traci na swojej sile.

Miałam niedawno taki czas, kiedy wszystko mówiąc krótko i kolokwialnie: „waliło mi się na głowę”. Wiadomo każdy starał się mnie jakoś pocieszyć mówiąc: „Wszystko będzie dobrze” itp. zdania, ale wiadomo ileż można słuchać tego samego, kiedy non stop dzieje się to samo. Te słowa słyszałam od wielu osób i zamiast pocieszać dołowały jeszcze bardziej, ale znalazła się wśród nich...

Szczerze powiedziawszy nie miałam sytuacji, w której Paula - moja przyjaciółka musiałaby mnie wyciągać z dołka, czy innego nieprzyjemnego zdarzenia. Może jestem szczęściarą, a może sytuacje, w których Paula mi pomogła nie były aż takie znaczące w moim krótkim życiu. Pocieszenie złamanego serca w gimnazjum nie liczę – chociaż to było bolesne, to patrząc z perspektywy czasu jest to po prostu nieważne. Chociaż takie wzloty i upadki budują młodą osobowość. Paula nigdy nie pozwoliła mi się poddać. Znam się z nią od małego, możemy się nie widzieć bardzo długo, a gdy się spotkamy żartujemy i wylewamy na siebie swe żale, jakby ta rozłąka była niczym. Fakt, jako gówniarze miałyśmy kryzys, ale to nie zniszczyło naszej przyjaźni. Wiem, że gdybym potrzebowała jej to zrobiłaby wszystko by mi pomóc i ja dla niej tak samo. Takiej przyjaciółki to ze świeczką szukać, owszem skrytykuje i to czasem ostro, ale wiem, że nie robi tego mi na złość :)

Szczerze powiedziawszy nie miałam sytuacji, w której Paula - moja przyjaciółka musiałaby mnie wyciągać z dołka, czy innego nieprzyjemnego zdarzenia. Może jestem szczęściarą, a może sytuacje, w których Paula mi pomogła nie były aż takie znaczące w moim krótkim życiu. Pocieszenie złamanego serca w gimnazjum nie liczę – chociaż to było bolesne, to patrząc z perspektywy czasu...

Jak to mówią ,, przyjaciół poznaje się w biedzie". W moim przypadku to była sytuacja gdy miałam egzamin poprawkowy we wrześniu i szukałam lokum by móc spokojnie się do tego egz. nauczyć (cóż akademik odpadał wiadomo z jakich względów). I tu pojawiła się moja koleżanka, która zaoferowała mi pomoc. Mogłam praktycznie cały tydzień pomieszkiwać u u niej i spokojnie przygotować się do egzaminu. Szkoda, że takich ludzi jest tak mało, takich bezinteresownych. A wiecie co mi powiedziała gdy ja zapytałam czy mogę przenocować? Otóż stwierdziła ,, Oczywiście. Przecież jestem twoją przyjaciółką"

Jak to mówią ,, przyjaciół poznaje się w biedzie". W moim przypadku to była sytuacja gdy miałam egzamin poprawkowy we wrześniu i szukałam lokum by móc spokojnie się do tego egz. nauczyć (cóż akademik odpadał wiadomo z jakich względów). I tu pojawiła się moja koleżanka, która zaoferowała mi pomoc. Mogłam praktycznie cały tydzień pomieszkiwać u u niej i spokojnie przygotować...

Wsparcie przyjaciół jest dla mnie bardzo ważne w każdym momencie mojego życia. Są przy mnie kiedy ich potrzebuję, jeszcze nigdy się na nich nie zawiodłam. Pamiętam sytuację w której bardzo się bałam wyjścia na scenę podczas jednego z konkursów wokalnych w mojej szkole. Bardzo się stresowałam, nie potrafiłam nad sobą zapanować. Nigdy jednak nie zapomnę tych wszystkich słów pocieszenia, zapewnień, że wszystko będzie dobrze i oczywiście tak było. Przyjaciele są najwspanialszymi osobami na świecie, szczególnie tacy którym możemy powiedzieć o wszystkim, którzy są obok nas w każdej minucie, sekundzie i nigdy nas nie opuszczą, nieważne co. Zawsze kiedy mam zły humor, kiedy jestem załamana wydarzeniami w szkole to są obok mnie żeby mnie rozweselić, dać mi powód do uśmiechu mimo tego co jeszcze niedawno zadręczało moją głowę. Czasem mam wrażenie, że nie zasługuję na nich wszystkich, ale też cieszę się, że jednak są przy mnie – to pozwala mi dalej realizować moje cele, spełniać marzenia, a przede wszystkim podnoszą mnie i zachęcają do walki kiedy chcę się poddać.

Wsparcie przyjaciół jest dla mnie bardzo ważne w każdym momencie mojego życia. Są przy mnie kiedy ich potrzebuję, jeszcze nigdy się na nich nie zawiodłam. Pamiętam sytuację w której bardzo się bałam wyjścia na scenę podczas jednego z konkursów wokalnych w mojej szkole. Bardzo się stresowałam, nie potrafiłam nad sobą zapanować. Nigdy jednak nie zapomnę tych wszystkich słów...

Czy istnieje na tym świecie istota bardziej samolubna od skrzywdzonego człowieka?

Ktoś, komu złamano serce, myśli tylko o sobie. Pogrąża się w bólu, zamyka na otoczenie, raz za razem przeżywa to, co go spotkało, jakby powtarzanie w myślach tych samych scen i wałkowanie przyczyn i skutków miało w czymkolwiek pomóc.
Oczywiście, nie pomaga, ale rodzina i przyjaciele mogą.

Cierpliwie i z uporem zaiste godnym lepszej sprawy mogą pilnować, czy rano wstaniesz, ubierzesz się i zjesz śniadanie.
Mogą upewniać się, że masz zajęcie, nie jesteś sam, nie myślisz o czymś naprawdę, naprawdę głupim i kładziesz się spać tak zmęczony, że nie masz siły na zbytnie użalanie się nad sobą.
Mogą znosić twoje humory, płacze i rozpacze dzień w dzień, tak długo jak tylko trzeba, powtarzając, że wszystko będzie dobrze, że czas leczy rany, że całe życie przed tobą.
Mogą przytulić Cię, kiedy tego potrzebujesz, ale mogą też huknąć i przywołać Cię do porządku, kiedy przesadzasz.
Mogą wyciągnąć rękę i złapać Cię, zanim przechylisz się i spadniesz w otchłań.

Mogą i robią to, aż do skutku, do czasu kiedy kryzys minie, kiedy wreszcie ogarniesz się, uniesiesz głowę i podziękujesz im za wszystko.

Ale nie robią tego przecież dla podziękowań, tylko dla Ciebie.
Inaczej nie byliby Twoimi przyjaciółmi.

Czy istnieje na tym świecie istota bardziej samolubna od skrzywdzonego człowieka?

Ktoś, komu złamano serce, myśli tylko o sobie. Pogrąża się w bólu, zamyka na otoczenie, raz za razem przeżywa to, co go spotkało, jakby powtarzanie w myślach tych samych scen i wałkowanie przyczyn i skutków miało w czymkolwiek pomóc.
Oczywiście, nie pomaga, ale rodzina i przyjaciele mogą.

...