21 czerwca 2011 roku koleżanka wyciągnęła mnie na Noc Kupały w Poznaniu. To było pierwsze takie wydarzenie w naszym mieście, ale nie chciało mi się na nie iść. Miałam wrażenie, że pół miasta zebrało się nad rzeką w centrum miasta. Wszyscy grillowali, świetnie się bawili, rozmawiali, tańczyli. Do grona naszych znajomych dołączył kolega mojej przyjaciółki, który teraz jest moim mężem i ojcem córeczki. Wieczorem każdy wziął w dłonie lampiony i całe niebo zapełniło się świecącymi latarenkami. Gdybym mogła powtórzyć ten dzień jeszcze raz, wszystko zrobiłabym tak samo. Ten dzień odmienił moje życie na dobre, poznałam swoją bratnią duszę. Chciałabym przeżyć ten dzień raz jeszcze, by znów poznać go pierwszy raz, pierwszy raz puścić z nim lampiony i oglądać je na rozgwieżdżonym niebie. 

21 czerwca 2011 roku koleżanka wyciągnęła mnie na Noc Kupały w Poznaniu. To było pierwsze takie wydarzenie w naszym mieście, ale nie chciało mi się na nie iść. Miałam wrażenie, że pół miasta zebrało się nad rzeką w centrum miasta. Wszyscy grillowali, świetnie się bawili, rozmawiali, tańczyli. Do grona naszych znajomych dołączył kolega mojej przyjaciółki, który teraz jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdybym mogła przeżyć jeden dzień jeszcze raz wybrałabym 25.03.2015r. Moja babcia miała imieniny. Z tej okazji odwiedziłam ją razem z bratem. Miło spędziliśmy czas przy stole, potem wybraliśmy się na spacer. Kiedy wróciliśmy babcia pokazywała nam swoje najcenniejsze skarby. Różne zdjęcia, guziki, notatki itp. Jeden przedmiot szczególnie mnie zaciekawił. Była to biała wstążka. Babunia znalazła ją w szafie swojej mamy, kiedy musiała przejrzeć jej rzeczy po jej śmierci. Nigdy nie widziała, aby moja prababcia kiedykolwiek ją zakładała. Babcia powiedziała mi, że po prostu miała przeczucie iż ten przedmiot był ważny. Kilka godzin później babcia zmarła. Nie będę tutaj wchodzić w szczegóły, ponieważ byłoby to zbyt bolesne. Zabrałam wstążkę. Od tej pory jest ona dla mnie symbolem tajemnicy, nadziei i bólu. To był naprawdę cudowny dzień. Ostatnie dni mają to do siebie, że są najwspanialsze. To, co bym zmieniła jest chyba oczywiste. Nie pozwoliłabym po raz drugi umrzeć mojej babci. 

Gdybym mogła przeżyć jeden dzień jeszcze raz wybrałabym 25.03.2015r. Moja babcia miała imieniny. Z tej okazji odwiedziłam ją razem z bratem. Miło spędziliśmy czas przy stole, potem wybraliśmy się na spacer. Kiedy wróciliśmy babcia pokazywała nam swoje najcenniejsze skarby. Różne zdjęcia, guziki, notatki itp. Jeden przedmiot szczególnie mnie zaciekawił. Była to biała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Trzy lata temu, 22 sierpnia, stało się coś, co od tamtego czasu powtarzać chciałbym codziennie. Adoptowałem wtedy Bartosza - najbrzydszego (tak mi się wtedy zdawało) kundla w krakowskim schronisku. Zobaczyłem go pierwszy raz dzień wcześniej, kiedy okazało się, że pies, którego sobie upatrzyłem, został zarezerwowany przez pewną rodzinę. Małżeństwo z dwójką dzieci nie byli jednak do niego przekonani, więc uznałem, że wrócę po tego psiaka następnego dnia. Ale z racji tego, że przyjście do schroniska dużo mnie kosztowało i wziąłem w tym celu urlop w pracy, to bardzo chciałem jakąś bidusię wyprowadzić na spacer. I tak po krótkim wywiadzie na temat mojego trybu i stylu życia wolontariusza w schronisku przedstawiła mi Bartosza - czarnego, strasznie skołtunionego i rozczochranego kundla. W tamtej chwili nie był tak piękny, jak ten, którego sobie wcześniej upatrzyłem, ale wziąłem go na spacer. Ciągnął na smyczy z powrotem do kojca, załatwił się na chodniku, zupełnie nie był mną zainteresowany. Następnego dnia rano, czyli właśnie 22 sierpnia, obudziłem się z myślą, że nie mogę zrobić jednak inaczej, jak wrócić do domu z Bartoszem. Najwidoczniej tak miało być. Wszystko, co działo się tego dnia: czekanie na wypisanie Bartka, podróż ze schroniska, kupowanie psiej wyprawki, wyczesywanie i pierwszy spacery i moment, gdy Bartosz pierwszy raz z zaufaniem położył się obok mnie z brzuchem do góry, to najwspanialsze wspomnienia, jakie mam. Niczego w tym dniu bym nie zmienił :3

Trzy lata temu, 22 sierpnia, stało się coś, co od tamtego czasu powtarzać chciałbym codziennie. Adoptowałem wtedy Bartosza - najbrzydszego (tak mi się wtedy zdawało) kundla w krakowskim schronisku. Zobaczyłem go pierwszy raz dzień wcześniej, kiedy okazało się, że pies, którego sobie upatrzyłem, został zarezerwowany przez pewną rodzinę. Małżeństwo z dwójką dzieci nie byli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Był zimowy poranek. Przyszłam do pracy i usłyszałam za drzwiami straży miejskiej delikatne szczekanie. Weszłam do środka i taki obraz: dwa małe pieski. Jeden biegający odważnie po pokojach i drugi w rogu kojca trzęsący się że strachu. Poprosiłam stażystkę, żeby podała mi kruszynę z kojca. Przytuliłam ją do piersi i czułam jak piesek się uspokaja a moje serce zaczyna bić że zdwojoną siłą. Kolega zapytał czy wezmę sunię. Odpowiedziałam, że nigdy nie chciałam mieć psa i poszłam do swojego pokoju na górę. Próbowałam pracować ale moje myśli ciągle wędrowały gdzie indziej. Zaczęłam przekonywać siebie, że posiadanie pieska przyniesie wiele korzyści: aktywność fizyczną, towarzystwo, itp. Po dwóch godzinach zeszłam na dół i powiedziałam: biorę ją. Serio? - zapytał jeden ze strażników. Wzięłam szczeniaczka na ręce, wzięłam urlop i poczłapałam do weterynarza. To był jedyny dzień w moim życiu w którym niczego bym nie zmieniła. Dzisiaj moja Pusia ma 7 lat. Kocham ją całym sercem.

Był zimowy poranek. Przyszłam do pracy i usłyszałam za drzwiami straży miejskiej delikatne szczekanie. Weszłam do środka i taki obraz: dwa małe pieski. Jeden biegający odważnie po pokojach i drugi w rogu kojca trzęsący się że strachu. Poprosiłam stażystkę, żeby podała mi kruszynę z kojca. Przytuliłam ją do piersi i czułam jak piesek się uspokaja a moje serce zaczyna bić że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 Każdy dzień mojego dzieciństwa dzięki rodzicom był czasem pozytywnych emocji, konstruktywnego wychowania, tkwienia w iskrach uskrzydlającego, dodającego energii ogniska domowego. Jedną z lekcji życiowych, jaką uznaję za wartościową, jest to, że sens istnienia to nie przedmioty materialne, gromadzenie rzeczy jak nic nie przynoszące, rutynowe liczenie gwiazd w "Małym Księciu", a przeżycia pozostawiające ciepło w sercu i wulkan wspomnień w umyśle. Jednym z nich jest Dzień Dziecka, jaki utkwił mi w pamięci, czyli wycieczka do ZOO w Chorzowie. Chciałabym go przeżyć i odczuć ponownie - bez zmian, by zachłysnąć się zdumieniem, ciekawością sympatią do zwierząt i smakiem lodów włoskich. Miałam około 5 lat i nigdy nie widziałam na żywo egzotycznych zwierząt. Ekscytacja przed wejściem równa była każdemu efektowi WOW, w jaki wprawiły mnie fustrzaste, pierzaste, z łuskami, duże, małe, brązowe, kolorowe, łaciate, czteronożne, bez nóg, ryczące, biegające, fruwające, śpiewające, wodne, lądowe istoty. Długie wędrowanie między zagrodami i pawilonami pozostawiło zachwyt barwnymi papugami, zdumienie na widok lwów, tygrysów, słoni, węży, radość wzbudzoną przez zabawne zachowanie hipopotoama, niedźwiedzi, małp i słoni, a także słodki posmak w ustach, gdy na zwieńczenie wielogodzinnego spaceru mama zafundowała moje ulubione lody włoskie. Myślę, że tak zaczęła się moja przyrodnicza pasja i entuzjazm w odpowiedzi na książki i filmy poświęcone zoologii. Po dziś dzień interesuję się ochroną gatunków zagrożonych, etologią i poszukuję ciekawostek na temat nadzwyczajnych, nietypowych zwierząt.   

 Każdy dzień mojego dzieciństwa dzięki rodzicom był czasem pozytywnych emocji, konstruktywnego wychowania, tkwienia w iskrach uskrzydlającego, dodającego energii ogniska domowego. Jedną z lekcji życiowych, jaką uznaję za wartościową, jest to, że sens istnienia to nie przedmioty materialne, gromadzenie rzeczy jak nic nie przynoszące, rutynowe liczenie gwiazd w "Małym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Nic dwa razy się nie zdarza” – a gdyby mogło? Byłoby tak błogo. Jeszcze jedna chwila, jeszcze jeden uśmiech, ponowne odczucie ciepła, perfumy, chichoty. Ta chwila się już nie zdarzy. Mama odeszła od nas trzy lata temu, zmarła na raka, lecz gdyby mogła wrócić choć na jeden dzień, jedna chwila, by wystarczyła. Powiedzieć czułe słowa. Powiedzieć jak bardzo się kocha, jak tęskno i duszno bez niej. Zobaczyć chochliki w jej oczach, gdy przygotowuje się do dowcipu. Zobaczyć jak przegląda się w lustrze na kuchennym parapecie i maluje kredką oczy. Jak trzeszczy pod nią taboret, choć była taka drobna. Gdyby mogło się zdarzyć poproszę tę chwilę - usłyszeć, poczuć, zobaczyć, dotknąć... być z nią, przez moment. 

„Nic dwa razy się nie zdarza” – a gdyby mogło? Byłoby tak błogo. Jeszcze jedna chwila, jeszcze jeden uśmiech, ponowne odczucie ciepła, perfumy, chichoty. Ta chwila się już nie zdarzy. Mama odeszła od nas trzy lata temu, zmarła na raka, lecz gdyby mogła wrócić choć na jeden dzień, jedna chwila, by wystarczyła. Powiedzieć czułe słowa. Powiedzieć jak bardzo się kocha, jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cudowna akcja by uczcić pamięć tak wybitnej autorki. Gdybym mogła przeżyć jeszcze raz jakiś dzień, w którym umówiłam się na randkę z moim mężem.  Czemu ten dzień jest wyjątkowy? Otóż mój mąż, kiedy się ze mną umówił na randkę nie wiedział jak mam na imię. Przez dwa miesiące chodziłam do jego firmy na kurs, a on tylko biegał za mną oczkami i próbował zaprosić mnie na colę. Tak był grzeczny ;-) No i tak nie wiedząc jak mam na imię miał po mnie przyjść i mieliśmy iść do baru na tą colę. Biedak był w tak wielkim stresie, że aż mi było go potem szkoda. Kiedy miał zapukać do mnie do drzwi to sobie dopiero uzmysłowił, że nie wie o kogo zapytać jeśli to nie ja otworzę mu drzwi ;-) Jego wzrok i mina była bezcenna, kiedy otworzyłam mu drzwi. To moje najlepsze wspomnienie, a dzięki tej randce - mam cudownego męża, dzieci i wiele innych cudownych wspomnień ;-) 

Cudowna akcja by uczcić pamięć tak wybitnej autorki. Gdybym mogła przeżyć jeszcze raz jakiś dzień, w którym umówiłam się na randkę z moim mężem.  Czemu ten dzień jest wyjątkowy? Otóż mój mąż, kiedy się ze mną umówił na randkę nie wiedział jak mam na imię. Przez dwa miesiące chodziłam do jego firmy na kurs, a on tylko biegał za mną oczkami i próbował zaprosić mnie na colę....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nic dwa razy się nie zda­rza
i nie zda­rzy. Ale gdyby
zbudować wehikuł czasu -
to pomknęłabym na grzyby.

Założyłabym kalosze,
rozmiar jakiś niewysoki.
I kanapki spakowała,
za mamą stawiając kroki.

Jeszcze w ciemność małym fiatem
wjechałybyśmy bez strachu,
zostawiły go na skraju,
by dreptać po żółtym piachu.

W brzozowym lesie wyprawa
koźlaki o białych trzonkach;
potem w sosnowy zagajnik
po arcymaślaki w ogonkach.

Taki rajd po znanych miejscach,
bo przecież byłyśmy zza pól.
Niby radosne wspomnienie,
jednak czuję palący ból…

Nic dwa razy się nie zdarza
i ponownie się nie zdarzy -
brak powrotu do przeszłości,
ale zawsze można marzyć.

Nic dwa razy się nie zda­rza
i nie zda­rzy. Ale gdyby
zbudować wehikuł czasu -
to pomknęłabym na grzyby.

Założyłabym kalosze,
rozmiar jakiś niewysoki.
I kanapki spakowała,
za mamą stawiając kroki.

Jeszcze w ciemność małym fiatem
wjechałybyśmy bez strachu,
zostawiły go na skraju,
by dreptać po żółtym piachu.

W brzozowym lesie wyprawa
koźlaki o białych trzonkach;
potem w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Żyję literaturą, książki zapełniają każdą wolną chwilę, bez slowa pisanego trudno przeżyć choć jeden dzień.  Tak, zdaję sobie sprawę że jest to uzależnienie, przyjmuję to na klatę.  Czy chciałabym przeżyć swój "Dzień Świstaka "? Oczywiście!! Nawet wiem jak. Chciałbym przeczytać "Mistrza i Małgorzatę " z takim samym zachwytem jak zrobilem to pierwszy raz. Azazello, Korowiew, Behemot, Woland, Małgorzata, Mistrz i wielu, wielu innych bohaterów poznać raz jeszcze, smakować tę znakomitą prozę, zapamiętywać klasyczne dialogi, o to marzenie, o to wyzwanie dla wyobraźni. Dzień w ktorym przeczytałem " Mistrza  i Małgorzatę " był cezurą w moim czytelniczym życiu, to byla czysta rozkosz. I właśnie taki dzień warto przeżyć raz jeszcze.

Żyję literaturą, książki zapełniają każdą wolną chwilę, bez slowa pisanego trudno przeżyć choć jeden dzień.  Tak, zdaję sobie sprawę że jest to uzależnienie, przyjmuję to na klatę.  Czy chciałabym przeżyć swój "Dzień Świstaka "? Oczywiście!! Nawet wiem jak. Chciałbym przeczytać "Mistrza i Małgorzatę " z takim samym zachwytem jak zrobilem to pierwszy raz. Azazello, Korowiew,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  Mam takie miejsca do których lubię wracać, najchętniej z tymi samymi osobami, którymi najczęściej są moi bliscy. Mam świadomość, że nie powtórzymy tych samych zdarzeń, bo i miejsce już nie jest identyczne, my też jesteśmy inni i ludzie w tym miejscu też są inni. Ale  wracam do emocji związanych z
tym miejscem. Ciepła, radości, bliskości, wspólnoty. I często te emocje „zdarzają się jeszcze raz”.  A ja za każdym razem wzbogacam to miejsce nowymi przeżyciami.                                                                                Biegu wydarzeń nie zmienimy, zmieniając go,  zmienimy też siebie i swoją sytuację życiową, i być może tworzymy kolejną ścieżkę swojego życia? Bardzo ciekawie pisze o tym R. Mróz w książce Projekt Riese. Po lekturze książki inaczej patrzę  na swoje życie i dokonywane wybory. Być może jest gdzieś taka wersja rzeczywistości, gdzie mój wybór był inny. 

  Mam takie miejsca do których lubię wracać, najchętniej z tymi samymi osobami, którymi najczęściej są moi bliscy. Mam świadomość, że nie powtórzymy tych samych zdarzeń, bo i miejsce już nie jest identyczne, my też jesteśmy inni i ludzie w tym miejscu też są inni. Ale  wracam do emocji związanych z
tym miejscem. Ciepła, radości, bliskości, wspólnoty. I często te emocje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej