Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

sanczyk
Pinky
Arecki

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

sanczyk
Pinky
Arecki

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

 Na białym blacie po ulubionych babeczkach gospodarza największego
balu maskowego w okolicy zostały tylko okruszki.

- To na pewno

zbrodnia z premedytacją! Ktoś się mści - dwunastoletni Nat,
pomoc kucharza, zaczytywał się w kryminałach i czasami ponosiła go fantazja. - Na pewno nie- sprostowałam- mimo to, sprawcę trzeba znaleźć, zacznijmy od
 okruszków.
Resztki ciastek były wszędzie i prowadziły do wyjścia, klamka za to była cała
umorusana kremem.

-To nasz trop – powiedział Net i ruszył do wyjścia.
Patrząc na rozsypane okruszki coraz bardziej ściskało mi się serce, to
zapewne mnie przypadnie ich posprzątanie. Na razie jednak były
dowodem w sprawie i tego musiałam się trzymać.
Po dłuższej chwili usłyszeliśmy mlaskanie. Ktoś z pewnością się czymś zajadał a
my zaraz mieliśmy odkryć kto!
Pokazałam Natowi, aby był cicho i wychyliłam głowę zza rogu.
Nikogo nie zauważyłam. Wzruszyłam ramionami i ruszyliśmy dalej.
Mlaskanie było coraz głośniejsze. Zakradaliśmy się na paluszkach, aby nie
spłoszyć złodzieja.
Nat wychylił się i pokazał mi abym szła dalej. Okruszki były wszędzie ale to
mlaskanie naprowadziło nas na prawdziwy trop.
Byliśmy już blisko, ciamkanie było już bardzo głośne.

- Mamy Cię! - krzyknęłam wychodząc zza rogu, oskarżycielsko wskazując palcem
w….
W naszego
pracodawcę! Pan Mieciu spojrzał na nas ze skruszoną miną. Jego
twarz była cała od kremu z babeczek.
- Eee.. Ja tylko..
Choć wstyd się
przyznać, uciekliśmy stamtąd później zwijając się ze śmiechu.
To była zwariowana przygoda. 

 Na białym blacie po ulubionych babeczkach gospodarza największego
balu maskowego w okolicy zostały tylko okruszki.

- To na pewno

zbrodnia z premedytacją! Ktoś się mści - dwunastoletni Nat,
pomoc kucharza, zaczytywał się w kryminałach i czasami ponosiła go fantazja. - Na pewno nie- sprostowałam- mimo to, sprawcę trzeba znaleźć, zacznijmy od
 okruszków.
Resztki ciastek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

– Muszę odkryć, kto to zrobił! – rzekłam głośno, spoglądając na krzesło w moim pokoju.
– Kto co zrobił? – spytała się moja 12-letnia kuzynka Maja, siedząca na dywanie obok mnie.
– Już nie pamiętasz? Ktoś w nocy, kiedy smacznie spałyśmy, przestawił krzesło. Kiedy zasypiałyśmy, było przy naszych łóżkach. Natomiast kiedy się obudziłyśmy, było już przy biurku.
– No i co z tego? – fuknęła Maja.
– To poważna sprawa – nie dawałam za wygraną – ktoś był w nocy w tym pokoju. I ja dowiem się, kto to był.
– Och. Zgoda, zgoda. Pomogę ci.
Na rzecz naszej misji razem z kuzynką ubrałyśmy się w to, co zazwyczaj. Ale zaopatrzyłyśmy w długopisy i notatniki. Rozpoczęłyśmy obserwować domowników. Niestety nikt nie zachowywał się podejrzanie. Wysłałam Maję, aby przeprowadziła wywiad z każdym z nich. Ja miałam obserwować. Jej zadaniem było dowiedzieć się od każdego, czy spał całą noc.
– Po wczorajszym naszym grillu, spałam calusieńką noc – rzekła moja mama
– To ty nie wiesz moja droga, że ja zawsze zasypiam po dobrym filmie – odrzekł mój tata.
– Wyjątkowo spałem całą noc. Dziękuje za troskę – rzekł nasz dziadek.
Z moich obserwacji nikt, a nikt nie zachowywał się podejrzanie. Chyba że ktoś kłamał? Ale kto?
– Zbadajmy teren, na którym to się wydarzyło. Może sprawca zostawił jakiś ślad.
Razem z Mają zaczęłyśmy penetrować mój pokój. Nagle na poduszce lezącą na owym krześle, zobaczyłam włos. Przyjrzałam mu się. Nie było wątpliwości. Tak długi, gruby i jasny włos mógł należeć tylko do… Mai! 

– Muszę odkryć, kto to zrobił! – rzekłam głośno, spoglądając na krzesło w moim pokoju.
– Kto co zrobił? – spytała się moja 12-letnia kuzynka Maja, siedząca na dywanie obok mnie.
– Już nie pamiętasz? Ktoś w nocy, kiedy smacznie spałyśmy, przestawił krzesło. Kiedy zasypiałyśmy, było przy naszych łóżkach. Natomiast kiedy się obudziłyśmy, było już przy biurku.
– No i co z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miałem wrażenie że wszystkie kamery na lotnisku są skierowane na mnie. Kto by pomyślał, że najbardziej wymagającym przeciwnikiem w mojej karierze, będzie dwunastolatek. No bo jak ktoś kto nigdy nie miał nawet adresu email miał konkurować ze złodziejem, który od trzeciego roku życia całe dnie spędzał na doskonaleniu informatycznych umiejętności. W wieku dwunastu lat moim największym sukcesem było wygranie w chowanego. Jemu udało się zastraszyć pół kraju i znakomita wiekszość polityków. O ile tych drugich mi nie było szkoda - Wystarczyło być uczciwym i nie robić przekrętów opisanych w mailach, które wyciekły - o tyle szantażowanie zwykłych ludzi, upublicznieniem haseł do ich kont internetowych, było przegięciem. Co prawda okup nie był bardzo wygórowany i to on naprowadził mnie na właściwy trop. No bo chyba żaden dorosły nie zarzadal by dożywotniego zapasu żelków i wypuszczenia wszystkich zwierząt z każdego zoo na świecie. Nie mniej było to przestępstwo, a ja musiałem dorwac winnego. Mam nadzieję, że nie spanikuje i nie ucieknie z domu po tym jak się dowiedział, że wpadłem na jego trop. A dowiedział się na pewno, chwilę przed tym jak rozłączył moja rozmowę z jego mamą. I na kilka minut przed tym, jak namierzył mój numer telefonu i dowiedział się wszystkiego czego potrzebował. Włącznie z moją lokalizacją.
Jakby na potwierdzenie moich słów jedna z kamer przemieściła się zgodnie z moim ruchem, a telefon oznajmił przyjscie smsa.
"Niech Pan nie mówi mamie" - brzmiała jego treść. 

Miałem wrażenie że wszystkie kamery na lotnisku są skierowane na mnie. Kto by pomyślał, że najbardziej wymagającym przeciwnikiem w mojej karierze, będzie dwunastolatek. No bo jak ktoś kto nigdy nie miał nawet adresu email miał konkurować ze złodziejem, który od trzeciego roku życia całe dnie spędzał na doskonaleniu informatycznych umiejętności. W wieku dwunastu lat moim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wyłączam telefon i odwracam się do agenta K012, czyli chudego Krzyśka z 6a.
- Potwierdzone, Bolo jest kretem.
- Czym? – wybałusza oczy K012.
Wzdycham. Kryteria rekrutacji obniżyły się jeszcze od czasu, gdy przyjęto mnie do Agencji. Teraz już szurają po podłodze.
- Agentem wroga – warczę – Wojtas pewnie na boisku? 
Moje złe przeczucia wzmagają się na widok  kapitana szkolnej drużyny  siedzącego na jednej ławce z podejrzanie szczerzącym się Bolem. Między nimi tkwi tajemnicza plastikowa  torba.
- Do szatni WF, agencie – rozkazuję.  Patentowanym Wytrychem otwieram szafkę Wojtasa i zręcznie rozdzieram jego koszulkę.
- Co…
Uciszam K012 i zamykam szafkę. 
– Teraz ty idziesz do Muskuła i mówisz mu, że byłeś na porannym treningu i wydaje ci się, że Wojtas rozdarł koszulkę reprezentacji. Trzeba mu dobrać nową przed meczem.
- Muskuł to łyknie?
- Musi.
Spoko,  nasz wuefista nie jest zbyt lotny i uwierzy we wszystko, co wiąże się ze szkolną drużyną i meczem o puchar powiatu.
- A ty?
- Podejmuję bezpośrednią interwencję.
Chwilę później stukam Wojasa w ramię.
- Muskuł cię woła. Natychmiast.
Widzę złość na twarzy Bola. Rzut oka na torbę między nimi utwierdza mnie w słuszności mych podejrzeń. 
Raport Agenta F015: Śledzenie Wojtasa zgodnie z rozkazem. Kret Bolo próbował nafaszerować go  kilogramem krówek, żeby w czasie meczu było mu niedobrze. Podstęp się nie udał, SP 8 wygrała mecz. Zadanie wykonane. 
- Ty – pyta mnie K012 – co drużyna trójki obiecała Bolowi za… 
 - Za dywersję? Ściągi z matmy do końca semestru.

Wyłączam telefon i odwracam się do agenta K012, czyli chudego Krzyśka z 6a.
- Potwierdzone, Bolo jest kretem.
- Czym? – wybałusza oczy K012.
Wzdycham. Kryteria rekrutacji obniżyły się jeszcze od czasu, gdy przyjęto mnie do Agencji. Teraz już szurają po podłodze.
- Agentem wroga – warczę – Wojtas pewnie na boisku? 
Moje złe przeczucia wzmagają się na widok  kapitana...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od dłuższego czasu czułam, że mnie obserwuje, drepcze mi po piętach. Prowadził śledztwo na własną rękę i nie zamierzał odpuścić. Musiałam uważać.
Pierwszy krok to zadbanie o odpowiedni strój, tak żeby nie domyślił się, że to ja. Czerwony strój i długa biała broda będą idealne. Jeszcze stucznie wypchany brzuch, żeby być bardziej wiarygodnym.
Drugi etap to kupienie, zapakowanie prezentów, a następnie wrzucenie ich do wielkiego wora.
Później było trudniej…
Czekałam do nocy. O odpowiedniej porze weszłam do domu w swoim stroju głośno narzekając na zatkany komin i usprawiedliwiając się czemu weszłam drzwiami. Byłam dobrą aktorką, sama nie poznałam swojego głosu.
Wiedziałam, że mnie obserwuje. Od razu zauważyłam go schowanego za choinką. Miał bardzo zdziwioną minę, musiałam powstrzymać się od śmiechu.
Od razu poszłam poczęstować się ciastkami (wcześniej specjalnie kazałam wyłożyć mu moje ulubione) oraz zimnym mlekiem. Były pyszne.
Następne z udawanym trudem wzięłam się za rozkładanie prezentów.
Na odchodne powiedziałam, że muszę iść, bo głodne renifery czekają.
Rano mój synek z rumieńcami na policzkach opowiadał o tym jak to w nocy widział prawdziwego św. Mikołaja. Przyznał mi się, że na początku podejrzewał, że to ja podkładam prezenty. A ja nie mogłam się nacieszyć widokiem mojego szczęśliwego dziecka. Jednak nie jest takim sprytnym szpiegiem jak myślał. Na odchodne przypomniał mi, żeby odetkać komin. 

Od dłuższego czasu czułam, że mnie obserwuje, drepcze mi po piętach. Prowadził śledztwo na własną rękę i nie zamierzał odpuścić. Musiałam uważać.
Pierwszy krok to zadbanie o odpowiedni strój, tak żeby nie domyślił się, że to ja. Czerwony strój i długa biała broda będą idealne. Jeszcze stucznie wypchany brzuch, żeby być bardziej wiarygodnym.
Drugi etap to kupienie,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Babunia oddała do renowacji rodową biżuterię i okazało się, że połowa klejnotów to podróbki. Zebraliśmy się na rodzinną naradę.
— Babuniu, gdzie trzymasz szkatułkę? — zapytałam.
— W komodzie — odparła zmartwiona.
— A kluczyk gdzie jest schowany? — dopytywał się Krzyś, mój młodszy brat.
— W szafie, pod pościelą.
Wymieniliśmy znaczące spojrzenia.
— Ale on tam nadal jest! — krzyknęła babunia.
— Ktoś wiedział, gdzie jest kluczyk — rozmyślał głośno mój brat. — Policja nie znalazła śladów włamania. Czy zginęły klucze od domu?
— Nie, są obydwa komplety.
— Czyli ktoś je podrobił. Ale kto? — zapytałam.
Krzyś wstał od stołu i chodził zamyślony po pokoju.
— Czy wychodzisz gdzieś o stałych porach?
— Do kościoła na mszę o 8:00.
— Zatem ktoś przychodzi tu rano. Trzeba zrobić zasadzkę!
Mój rezolutny brat ułożył plan działania: chowamy się w altanie, z której widać wejście do domu. Uzbrojeni w kamerę, nagrywamy każdy podejrzany ruch. Śledzimy złodzieja i łapiemy go na gorącym uczynku.
Oto co wydarzyło się na drugi dzień:
O 8:06 pod dom zakradł się zakapturzony osobnik. Rozejrzał się, otworzył drzwi i zniknął w środku. O 8:09 wymknął się i ruszył w stronę rynku, a my za nim. O 8:20 wszedł do lokalu z szyldem Skup złota. Bingo!
Największy szok przeżyliśmy, gdy złodziejem okazał się nasz kuzyn Jacuś, obibok i utracjusz. Zamawiał u pasera falsyfikaty, a oryginały sprzedawał u jubilera. Na szczęście policja odzyskała skradzione klejnoty, a mój brat wykazał się prawdziwym zmysłem szpiegowskim.

Babunia oddała do renowacji rodową biżuterię i okazało się, że połowa klejnotów to podróbki. Zebraliśmy się na rodzinną naradę.
— Babuniu, gdzie trzymasz szkatułkę? — zapytałam.
— W komodzie — odparła zmartwiona.
— A kluczyk gdzie jest schowany? — dopytywał się Krzyś, mój młodszy brat.
— W szafie, pod pościelą.
Wymieniliśmy znaczące spojrzenia.
— Ale on tam nadal jest! —...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest to historia oparta na faktach. Akcja miała miejsce w szkole z internatem prowadzonej przez siostry zakonne. Na terenie internatu zakazane było przechowywanie oraz spożywanie jedzenia. W jednym z pomieszczeń przeznaczonym do nauki znaleziono pozostałości po winogronie. Zbrodnia, jakich mało! Pełniąc funkcję prezeski szkoły musiałam rozwikłać zagadkę, kto dokonał tego strasznego czynu. Zaczęłam od apelu szkolnego w nadziei, że znajdzie się jakiś konfident. Niestety nikt nie chciał zdradzić koleżanki, która uraczyła się winogronem. Ona natomiast czuła się bezkarna. Wydawało się, że to zbrodnia doskonała. Po przeprowadzonym apelu bezczelność zbrodniarza sięgnęła zenitu. W miejscu zbrodni pojawiła się karteczka w napisem „Zielono mi”. Starannie wycięte literki z gazet oraz estetycznie wykonana karteczka sugerowały, że jest to osoba szczególnie bezwzględna, bezczelna, a jednocześnie pomysłowa oraz kreatywna. Przeprowadzone wśród uczennic oraz zakonnic śledztwo wskazywało na Martynę – dziewczynę, która tego samego roku zwróciła na siebie uwagę jednej z zakonnic jedząc podczas nauki sernik przywieziony z domu. Podczas dalszego śledztwa okazało się, że Martyna demoralizowała klasę namawiając inne uczennice do oglądania w nocy telewizji. Znalazła ona bowiem sposób na to, by otworzyć szafkę z telewizorem, która była zamykana na klucz i otwierana tylko za zgodą zakonnic. Rewizja jej biurka wykazała, że był to strzał w dziesiątkę. Nawet najwięksi przestępcy popełniają błędy. 

Jest to historia oparta na faktach. Akcja miała miejsce w szkole z internatem prowadzonej przez siostry zakonne. Na terenie internatu zakazane było przechowywanie oraz spożywanie jedzenia. W jednym z pomieszczeń przeznaczonym do nauki znaleziono pozostałości po winogronie. Zbrodnia, jakich mało! Pełniąc funkcję prezeski szkoły musiałam rozwikłać zagadkę, kto dokonał tego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej