Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

JoaSia
Claudynka06
takwogole
Pinky
Karmelowe_Szkło

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

JoaSia
Claudynka06
takwogole
Pinky
Karmelowe_Szkło

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Jak większość osób wychowujących się ze starszym rodzeństwem - od zawsze chciałam być jak moja starsza siostra. Między nam występuje różnica 6 lat. Emilia była bardzo buntowniczą nastolatką i nawet dzisiaj cechuje ją bardzo silny charakter i lubi postawić na swoim. Ja wszystkie jej zachowania powielałam, czy te złe czy dobre. Nasi rodzice nie mieli z nami lekko. Często nawet ubierałam podobne ubrania, do tych które nosiła moja starsza siostra. Spotykało się to z agresją ze strony Emilki, ,,bo co jej znajomi o tym pomyślą?!''. O ile takie naśladowanie i charakteryzowanie się w pierwszych latach mojego dzieciństwa rodziło wiele konfliktów pomiędzy nami, to niczego nie żałuję. Kiedy ja byłam w liceum, a moja siostra już kończyła studia, zawsze mogłam liczyć na jej pomoc. Przygotowywała mnie do matury, a nikt nie potrafi mnie lepiej zrozumieć niż moja siostra. Dzisiaj chętnie dzieli się ze mną swoim doświadczeniem życiowym, pomaga mi dobrać jak najlepszą ścieżkę zawodową. Obie już mamy swoje oddzielne, prywatne sprawy, ale zawsze znajdziemy czas na dzielenie się doświadczeniami i poradami. Mimo że już nie jestem małą dziewczynką naśladującą swoją starszą siostrę, to i tak w głębi duszy chciałabym być jak moja siostra - silna, niezależna, zawsze znajdująca wyjście nawet z najgorszych sytuacji.

Jak większość osób wychowujących się ze starszym rodzeństwem - od zawsze chciałam być jak moja starsza siostra. Między nam występuje różnica 6 lat. Emilia była bardzo buntowniczą nastolatką i nawet dzisiaj cechuje ją bardzo silny charakter i lubi postawić na swoim. Ja wszystkie jej zachowania powielałam, czy te złe czy dobre. Nasi rodzice nie mieli z nami lekko. Często...

  Pewnie każdy zdaje sobie sprawę że podczas dorastania
człowiek czerpie wzorce z całego otoczenia, ale gdy dokładniej przeanalizujemy
ten proces dostrzeżemy pewien wzorzec, który wskazuje kierunek naszych działań.
Tak też ja miałam swój wzór do naśladowania. Była, jest i zawsze będzie nią - Moja Mama. Nie wystarczy znać kogoś całkowicie. Trzeba go również rozumieć. I
nikt nie robi tego lepiej niż ona. Podczas dorastania świat jest dla nas
niezwykle trudnym zjawiskiem, w którym mało kto potrafi się wtedy odnaleźć. Gdy
mój świat stawał się zbyt skomplikowany a dźwięki zbyt niezrozumiałe , mama wyciągnęła
do mnie rękę i zaczęła mówić do mnie w języku znanym tylko nam dwom. Każde
tłumaczenie oraz zdobyte doświadczenie dokładnie zanotowałam w swej pamięci
starając się czytać je jak najczęściej. Naturalnie zdarzały się momenty gdy nauka
była zapominana ale zawsze mogłam liczyć na jej powtórzenie i ponowne
wytłumaczenie. Nabrałam dzięki temu odwagi do stawiania pierwszych kroków w
stronę nieznanego, bo miałam pewność, że nawet po upływie wielu lat będę mogła
usłyszeć jej słowa w moim sercu.  

  Pewnie każdy zdaje sobie sprawę że podczas dorastania
człowiek czerpie wzorce z całego otoczenia, ale gdy dokładniej przeanalizujemy
ten proces dostrzeżemy pewien wzorzec, który wskazuje kierunek naszych działań.
Tak też ja miałam swój wzór do naśladowania. Była, jest i zawsze będzie nią - Moja Mama. Nie wystarczy znać kogoś całkowicie. Trzeba go również rozumieć. I
nikt...

Nigdy nie miałam tylko jednej osoby, która stanowiłaby dla mnie wzór do naśladowania jako całość. Zawsze były to pewne cechy lub postawy, które widziałam u wielu osób, a ja chciałam być po trochu każdą z nich. Brać od każdego to, co w nim najlepsze. Upór i determinację w dążeniu do celu od jednej, ambicje i marzenia od drugiej, ciężką pracę od kolejnej, łagodność i ciepło rodzinne. Na pewno wiele z tych cech miała moja mama, moje starsze koleżanki, które podziwiałam czy postacie z książek, jak na przykład Hermiona. Dostrzegałam ich mocne strony, które mi imponowały i chciałam być jak one. Ale nigdy nie był to zachwyt i ochota bycia wierną kopią 1:1.

Nigdy nie miałam tylko jednej osoby, która stanowiłaby dla mnie wzór do naśladowania jako całość. Zawsze były to pewne cechy lub postawy, które widziałam u wielu osób, a ja chciałam być po trochu każdą z nich. Brać od każdego to, co w nim najlepsze. Upór i determinację w dążeniu do celu od jednej, ambicje i marzenia od drugiej, ciężką pracę od kolejnej, łagodność i ciepło...

Główna bohaterka w naszej rodzinie zawsze była tylko jedna- ciotka Lucy. Przez wiele lat była dla mnie owiana tajemnicą. Z opowieści rodziców wiedziałam, że mieszka w Ameryce, robi “biznesy” i ma radę na każdy problem. Czasem były to błahostki, mama dzwoniła do Lucy ile piec sernik, żeby nie był zbyt suchy albo jakie buty dobrać do nowej sukienki. Ciotka Lucy była również doradczynią w sprawach większego kalibru. Kiedy tata długo zastanawiał się nad zmianą pracy, to właśnie jej argumenty były najbardziej przekonywujące. Ja byłam małą dziewczynką i niewiele z tego wiedziałam, ale co roku pod choinką znajdowałam prezent od Lucy, a w środku amerykańskie lalki, czekoladę na kanapki, ładne ubranka. Już wtedy była dla mnie bohaterką. 
Pewnego roku, miałam może osiem lat, ciotka Lucy ogłosiła, że przyjeżdża na święta do Polski. Czując atmosferę ekscytacji i niepewności, miałam wrażenie, że odwiedzi nas sam Święty Mikołaj. Najpierw usłyszałam stukot szpilek, potem brzdęk bransoletek, a następnie do moich nozdrzy doszedł zapach mocnych słodkich perfum.
Szybko przekonałam się, dlaczego rodzice tak bardzo polegali na jej opinii. Ciocia była mądra, wyrozumiała, a przede wszystkim umiała słuchać jak nikt inny. Zobaczyła kawał świata i z niejednego pieca chleb jadła. Mówiła głośno i z lekko amerykańskim akcentem, co jeszcze dodawało jej uroku.
Do dzisiaj, w sprawach ważkich i tych trywialnych, wykonuję telefon do cioci. Przecież ona wie najlepiej, a jak nie wie, to chociaż wysłucha.

Główna bohaterka w naszej rodzinie zawsze była tylko jedna- ciotka Lucy. Przez wiele lat była dla mnie owiana tajemnicą. Z opowieści rodziców wiedziałam, że mieszka w Ameryce, robi “biznesy” i ma radę na każdy problem. Czasem były to błahostki, mama dzwoniła do Lucy ile piec sernik, żeby nie był zbyt suchy albo jakie buty dobrać do nowej sukienki. Ciotka Lucy była również...

W dzieciństwie mama często zabierała mnie do osiedlowego krawca. Wtedy jeszcze często chodziło się łatać porwane ubrania, zwężać te za duże. Zakład prowadziła bardzo sympatyczna Pani Ania. Niestety, od urodzenia poruszała się na wózku inwalidzkim. Mimo przeciwności nie straciła pogody ducha, zawsze się uśmiechała, opowiadała najlepsze żarty. Wykorzystała to co miała, czyli zwinne ręce i perfekcyjne oczy. Spod jej ręki wychodziły najlepsze ubrania. Ja jako dziecko często bawiłam się u niej na zapleczu wśród sukien i marzyłam, żeby kiedyś taką założyć. Ale najbardziej podziwiałam Panią Anię… chciałam być taka jak ona - odważna, kreatywna, zdeterminowany, dokładna, zawsze uśmiechnęta, optymistyczna.
Przeniosła się z zakładem do innego miasta. Żałuję, że nie mam już z nią kontaktu. Czasami myślę co tam u niej słychać. 

W dzieciństwie mama często zabierała mnie do osiedlowego krawca. Wtedy jeszcze często chodziło się łatać porwane ubrania, zwężać te za duże. Zakład prowadziła bardzo sympatyczna Pani Ania. Niestety, od urodzenia poruszała się na wózku inwalidzkim. Mimo przeciwności nie straciła pogody ducha, zawsze się uśmiechała, opowiadała najlepsze żarty. Wykorzystała to co miała, czyli...

No cóż. Mając 10 lat chciałam bym Indianą Jonesem. Nie Audrey, nie Marilyn, nie Gretą. Nie Sophią Loren, Nicole Kidman czy Angeliną. Okej, po troszeczku każdą z nich też chciałam być, ale przeważnie chciałam być tym jednym wcieleniem Harrisona Forda, które rozpalało bardzo młody umysł i nadzieję, że kto jak nie ja odnajdzie Arkę Noego i inne cuda starożytnego świata. Mając lat 13-14 chciałam być już nie Indym, ale jego towarzyszką. No wiecie, hormony i te sprawy. Chciałam w obcisłych bojówkach i koszuli z podwiniętymi rękawami, w kapeluszu z dużym rondem przeżywać przygody u boku Indiany. U boku Harrisona Forda. No dobra, nieistotne. Grunt, że dziwne zamiłowanie do grzebanie pędzlem po szkieletach się utrzymało i nawet wylądowałam na studiach, gdzie właśnie to robiłam. Nie było wprawdzie atrakcji z nazistami w tle ani niebezpiecznych szlaków w starożytnych piramidach, ale… Ekscytacja przy odsłanianiu twarzoczaszki XVIII-wiecznej panny z książką na podołku - niemniejsza!Obecna rzeczywistość wygląda nieco inaczej, dalekie wyprawy do dzikich plemion mogę odłożyć na półkę z marzeniami, ale przecież… Może jeszcze kiedyś się uda?

No cóż. Mając 10 lat chciałam bym Indianą Jonesem. Nie Audrey, nie Marilyn, nie Gretą. Nie Sophią Loren, Nicole Kidman czy Angeliną. Okej, po troszeczku każdą z nich też chciałam być, ale przeważnie chciałam być tym jednym wcieleniem Harrisona Forda, które rozpalało bardzo młody umysł i nadzieję, że kto jak nie ja odnajdzie Arkę Noego i inne cuda starożytnego świata. Mając...

Ciotka. Musiałam dojrzeć, by zrozumieć niuansy w głosie dorosłych, gdy mówili o Niej.  Ta inna, ta dziwna, zwariowana... i życzliwa, rozumiejąca, co gra w młodzieńczej duszy. Nie myślałam o niej jako o wzorze, a jednak odwoływałam się do niej, gdy chciałam przeciwstawić się schematom. Żyła jak chciała, lekceważąc opinie zdrowo myślącej części rodziny.  Dziś, patrząc z perspektywy czasu, wieku i życiowych doświadczeń, wiem, ile kosztowało Ją odstawanie od gotowych schematów. I dzięki temu szanuję Ją jeszcze bardziej.

Ciotka. Musiałam dojrzeć, by zrozumieć niuansy w głosie dorosłych, gdy mówili o Niej.  Ta inna, ta dziwna, zwariowana... i życzliwa, rozumiejąca, co gra w młodzieńczej duszy. Nie myślałam o niej jako o wzorze, a jednak odwoływałam się do niej, gdy chciałam przeciwstawić się schematom. Żyła jak chciała, lekceważąc opinie zdrowo myślącej części rodziny.  Dziś, patrząc z...

Miałam jakoś dziewięć lat, kiedy pierwszy raz zauważyłam, że jedna ciocia kompletnie różni się od pozostałych kobiet w mojej rodzinie. Z całego pokolenia najmłodsza, wydawała się zawsze taka bardziej "nasza" niż "ichnia", bliższa gwałtownym rozterkom nastoletniego serca niż ponurej gadaninie starszych. Podziwiałam jej krnąbrność, jej umiejętność głośnego sprzeciwu, którego żadna inna kobieta mi nie wpajała. Mama chciała dobrze, wychowywała najlepiej jak potrafiła, ale jednak cementowała we mnie stereotypowość typową dla kogoś wychowanego wyłącznie przez konserwatywnego ojca. Ciocia K. różniła się obyciem i ciętym językiem. Nie bała się mówić, że nie lubi małych dzieci ("Kobieta nie musi mieć dzieci, żeby być szczęśliwa"), nie kryła się z brakiem jakiegokolwiek poszanowania dla sztywnych ram płci ("Kupiłam jej koszulkę z koparką, bo lubi koparki, daj mi spokój"), nie bawiła w konwenanse i standardy. Uwielbiałam z nią przebywać. Nauczyła mnie, jak odpowiadać na zaczepki, które zwykle kazano mi ignorować, jak rozkręcać samodzielnie słoiki, w jaki sposób otworzyć butelkę z kapslem bez otwieracza. Była kimś, kogo jako dorastająca dziewczynka potrzebowałam - wzorem tego, że bycie sobą nie powinno być okraszone wstydem i poczuciem winy. Ciocia K. zawsze jest sobą i choć nie zawsze się zgadzamy, to właśnie dzięki niej potrafię głośno wyrazić swoje zdanie. Nawet gdy wciąż ktoś szepcze, że kobiecie tak nie wypada.

Miałam jakoś dziewięć lat, kiedy pierwszy raz zauważyłam, że jedna ciocia kompletnie różni się od pozostałych kobiet w mojej rodzinie. Z całego pokolenia najmłodsza, wydawała się zawsze taka bardziej "nasza" niż "ichnia", bliższa gwałtownym rozterkom nastoletniego serca niż ponurej gadaninie starszych. Podziwiałam jej krnąbrność, jej umiejętność głośnego sprzeciwu, którego...