Najbardziej niewygodnym aspektem życiowych punktów zwrotnych jest to, że często jesteśmy ich początkowo nieświadomi lub, co gorsza, zmuszeni do ich wykonania. Jednak czy nie jest tak, że punkty zwrotne mają zazwyczaj pozytywny wpływ na nasze życie?

Poznanie nowej osoby, wyprowadzka, przeczytanie fascynującej książki. Jest wiele czynników mogących stanowić przełom. W moim przypadku była to utrata pracy. Mimo że szybko zorientowałam się, że to, co robię, nie jest moją drogą życiową, lubiłam poczucie stałości i bezpieczeństwa. Przez to brak było jakiejkolwiek zmiany w moim życiu, do czasu kiedy decyzja została podjęta za mnie. Początkowe zaskoczenie i żal zmieniły się w silną determinację. Po czasie zdałam sobie sprawę, że TO właśnie jest mój punkt zwrotny i najlepsza okazja do pójścia ścieżką, którą chcę podążać do końca życia.

Przebranżowienie się wymaga ode mnie dużej motywacji oraz wysiłku i choć wiem, że przede mną jeszcze długa droga, najważniejsze, że punkt zwrotny już za mną. Czuję, że zmiana, która dzięki niemu nastąpi, będzie najlepszą zmianą w moim życiu, bo już teraz mam szansę robić to, co ekscytuje mnie najbardziej.

Najbardziej niewygodnym aspektem życiowych punktów zwrotnych jest to, że często jesteśmy ich początkowo nieświadomi lub, co gorsza, zmuszeni do ich wykonania. Jednak czy nie jest tak, że punkty zwrotne mają zazwyczaj pozytywny wpływ na nasze życie?

Poznanie nowej osoby, wyprowadzka, przeczytanie fascynującej książki. Jest wiele czynników mogących stanowić przełom. W moim...

Taki zwrot w swym życiu przeżyłam dwukrotnie w zeszłym roku: zostałam zwolniona z pracy i porzucił mnie kochanek.
W firmie pracowałam od kilku miesięcy i powoli wdrażałam się w jego strukturę organizacyjną, mając w głowie odległą wizję awansu i przejścia do innego działu (w owej korporacji istniał dział zajmujący się sprzedażą książek dla dzieci i sądziłam, że wystarczająco pokrywa się to z moim wykształceniem i zainteresowaniami, abym mogła się rozwijać w tym kierunku). Także względem mego kochanka snułam mrzonki o wspólnym życiu.
Wyrzucenie z pracy i porzucenie przez mężczyznę bardzo mną wstrząsnęły i zdołowały na jakiś czas. W głębi duszy jednak mam naturę wojowniczki, zatem po obu tych ciosach od losu w końcu się podniosłam. Po dwóch miesiącach znalazłam inną pracę, która okazała się być znacznie lepsza od poprzedniej, i niebawem poznałam nowego faceta, z którym obecnie jestem w szczęśliwym związku.
Myślę, że czasami takie punkty zwrotne są bardzo potrzebne, bo choć wpędzają na jakiś czas w rozpacz i zabierają tymczasowo grunt spod nóg, są właśnie po to, abyśmy ruszyli gdzieś dalej i może znaleźli coś znacznie dla siebie lepszego, po co nie sięgnęlibyśmy, gdyby nie okoliczności.

Taki zwrot w swym życiu przeżyłam dwukrotnie w zeszłym roku: zostałam zwolniona z pracy i porzucił mnie kochanek.
W firmie pracowałam od kilku miesięcy i powoli wdrażałam się w jego strukturę organizacyjną, mając w głowie odległą wizję awansu i przejścia do innego działu (w owej korporacji istniał dział zajmujący się sprzedażą książek dla dzieci i sądziłam, że wystarczająco...

Zawsze lubiłam żyć aktywnie - nauka, działalność dodatkowa, kursy. Nowości chłonęłam niczym gąbka. Dlatego na studiach działałam w kole naukowym, załapałam się na świetny staż. Czułam, że świat stoi przede mną otworem. Pędziłam, a w piątkowy wieczór spotykałam się ze znajomymi. Zatraciłam się w codziennym pędzie, starsze znajomości się nieco rozluźniły, a nowe były takie delikatne - chcieliśmy się bawić, a nie spowiadać z problemów. Nie miałam też chłopaka, choć w sumie nie potrzebowałam go. Pobieżne znajomości wystarczały w zupełności. W wakacje podróżowałam po świecie jak szalona. W tamte wakacje miałam lecieć do Hiszpanii, ale znajomi mnie wystawili. Sama nie chciałam. Spodziewałam się, że spędzę urlop w mieszkaniu. I tak by było gdyby nie zaproszenie Babci. Początkowo byłam niechętna - co może zaoferować wieś. Przypomniałam sobie jednak atmosferę domu Babci- spokój, miłość i troskę. Zatęskniłam. Zobaczyłam jak zmieniła się Babcia - więcej zmarszczek, ale uśmiech ten sam. Wyciszyłam się. Mimo, że spędziłam tam tylko tydzień - dawno nie czułam się tak wypoczęta. Zrozumiałam, że moje szczęście było tylko ułudą. Brakowało mi bliskich. Wróciłam i odświeżyłam stare znajomości - te prawdziwe. Dalej chcę robić karierę, ale z umiarem. Nie zapominam co jest ważne.

Zawsze lubiłam żyć aktywnie - nauka, działalność dodatkowa, kursy. Nowości chłonęłam niczym gąbka. Dlatego na studiach działałam w kole naukowym, załapałam się na świetny staż. Czułam, że świat stoi przede mną otworem. Pędziłam, a w piątkowy wieczór spotykałam się ze znajomymi. Zatraciłam się w codziennym pędzie, starsze znajomości się nieco rozluźniły, a nowe były takie...

Książki od zawsze były ogromną częścią mojego życia. Poznawanie różnych perspektyw i obserwowanie rozwoju relacji między bohaterami dostarczało mi nie tylko wiele radości, ale uczyło mnie jak zachowywać się w interakcjach z innymi ludźmi, czytać między wierszami, czy wyczuć sarkazm. Od zawsze myślałam, że tak właśnie wszyscy, krok po kroku, uczą się jak rozmawiać z innymi. Niedawno zdałam sobie sprawę z tego, że niektórzy nie potrzebują do tego książek.
Przypadkiem trafiłam na film, w którym młoda dziewczyna opowiada o tym, jak to w wieku 24 lat zostało u niej zdiagnozowane spektrum autyzmu. Wyjaśniła, jak objawy autyzmu u kobiet różnią się od tych u mężczyzn, o czym nigdy nie słyszałam, i to wszystko brzmiało okropnie znajomo. W tamtej chwili dotarło do mnie, że wszystko, co przez całe życie stanowiło dla mnie problem i sprawiało, że obwiniałam siebie nieustannie – to wszystko miało powód.
Nagle całe moje życie nabrało sensu i było to jednocześnie oczyszczające i przytłaczające. Zostałam zmuszona do zmiany wcześniej obranej drogi w życiu, gdy doszło do mnie, że każda trudność, co do której myślałam że „kiedyś się przyzwyczaję”, nigdy nie będzie łatwiejsza. Nigdy nie zrozumiem, czego oczekują ode mnie inni, jeśli nie powiedzą tego wprost i nie nauczę się, jak podtrzymywać rozmowy. Mam jednak pewien komfort psychiczny, wiedząc teraz, że taka już się urodziłam. Ten jeden film, który wywrócił moje życie do góry nogami, sprawił, że nareszcie wybaczyłam sobie i zaakceptowałam siebie.

Książki od zawsze były ogromną częścią mojego życia. Poznawanie różnych perspektyw i obserwowanie rozwoju relacji między bohaterami dostarczało mi nie tylko wiele radości, ale uczyło mnie jak zachowywać się w interakcjach z innymi ludźmi, czytać między wierszami, czy wyczuć sarkazm. Od zawsze myślałam, że tak właśnie wszyscy, krok po kroku, uczą się jak rozmawiać z innymi....

Punktów zwrotnych miała kilka w swoim życiu, ale największe zbiegały się z narodzinami moich dzieci. Człowiek nie jest w stanie sobie wyobrazić jak bardzo można zmienić nastawienie do wielu spraw, kiedy ma świadomość, że nie odpowiada tylko za siebie, ale również za małe i bezbronne istoty. Stabilna posada przestaje być czymś oczywistym, gdy łapie się na tym, że powoduje ona stresy, które w negatywny sposób przekładają się na relacje w domu. Niezwykle ważne jest to, by takie momenty wyłapać w odpowiednim czasie i zrobić odważny krok.

Punktów zwrotnych miała kilka w swoim życiu, ale największe zbiegały się z narodzinami moich dzieci. Człowiek nie jest w stanie sobie wyobrazić jak bardzo można zmienić nastawienie do wielu spraw, kiedy ma świadomość, że nie odpowiada tylko za siebie, ale również za małe i bezbronne istoty. Stabilna posada przestaje być czymś oczywistym, gdy łapie się na tym, że powoduje...

Heh... Jakby to powiedzieć?
Moje życie składa się z samych punktów zwrotnych, założeń które nie wychodzą i planów, które nigdy nie zostają spełnione. Mogłabym teraz oczywiście użalać się nad swoim tragicznym losem, który zsyła na mnie same pogmatwane nieszczęścia, ale po co? Po pierwsze: wielokrotnie to JA SAMA byłam powodem, dla którego mój tysięczny pomysł na życie nie wypalił. Po drugie: nawet nie wiecie ile radości zaznałam, ile doświadczeń zdobyłam i ilu wspaniałych ludzi poznałam na tej mojej nieplanowanej, awaryjnej drodze. Gdyby moje istnienie od początku do końca było mi zagwarantowane, to stałoby się po prostu nudne, a ja nie byłabym tym, kim teraz jestem. A tak lubię tą poobijaną i zahartowaną przez życie wersję siebie i chwytam garściami każdy dzień, bo wiem, że warto nawet jeśli nie wszystko idzie po naszej myśli. Także pamiętajcie, głowa do góry będzie lepiej (a jeśli nie, to przynajmniej zabawnie).

Heh... Jakby to powiedzieć?
Moje życie składa się z samych punktów zwrotnych, założeń które nie wychodzą i planów, które nigdy nie zostają spełnione. Mogłabym teraz oczywiście użalać się nad swoim tragicznym losem, który zsyła na mnie same pogmatwane nieszczęścia, ale po co? Po pierwsze: wielokrotnie to JA SAMA byłam powodem, dla którego mój tysięczny pomysł na życie nie...

Odkąd pamietam byłam zmuszana do wybierania takiej drogi jaką ktoś dla mnie wybrał. Chodziło albo o szkołę, o religię czy nawet takie błachostki jak ubiór czy kolor włosów. Stosunkowo niedawno bo jakieś 3 lata temu zaczęłam podążać własną ścieżką. Zaczęłam od przebrania większej części garderoby, wreszcie przefarbowałam włosy i zaczęłam żyć na swoich zasadach. Nie udało mi się dostać na wymarzone studia i mimo krytyki wszystkich wokół postanowiłam, że zrobię drugie podejście. Zaczęłam wyrażać swoje zdanie i staram się nie ulegać presji nawet ze strony osób najbliższych. Czasem boje się co przyniesie jutro, czy różnice światopoglądowe nie sprawią, że zostanę sama, ale ostatecznie myślę, że to będzie dla mnie najlepsza droga, droga którą sama pokonam.

Odkąd pamietam byłam zmuszana do wybierania takiej drogi jaką ktoś dla mnie wybrał. Chodziło albo o szkołę, o religię czy nawet takie błachostki jak ubiór czy kolor włosów. Stosunkowo niedawno bo jakieś 3 lata temu zaczęłam podążać własną ścieżką. Zaczęłam od przebrania większej części garderoby, wreszcie przefarbowałam włosy i zaczęłam żyć na swoich zasadach. Nie udało mi...

"Iść, ciągle iść w stronę słońca!" Ale którą drogą podążać? Kiedy będąc młodą dziewczyną od razu po ukończeniu liceum i po świeżo zdanej maturze miałam pewien dylemat. Nie wiedziałam co robić, ale byłam nastawiona raczej na tą ścieżkę, o której marzyłam od dawna. Chciałam zrealizować swój cel i swoje ciało oraz duszę pokierować na studia pedagogiczne, po których mogłabym zostać nauczycielką. Jednak los chciał inaczej, gdyż moje przekonania o tym czy sobie poradzę sama w trakcie trwania nauki w obcym miejscu w nowym mieście zaczęły podnosić górę. Dodatkowo moja koleżanka bardzo namawiała mnie na zupełnie inny kierunek podkreślając, że będziemy trzymać się razem, pomoże nam to i wiele rzeczy stanie się prostszych - bardzo napierając. Z drugiej strony czyż nie marzyłam również o fajnie spędzonym czasie z przyjaciółmi podczas ogromu stresu i nauki? To właśnie był punkt zwrotny, zachęcający mnie do innych oczekiwań. Z perspektywy czasu jaki minął stwierdzam, że była to tak jakby gra mojego losu, czego efektem stał się fakt, że nie miałam możliwości spełnić się zawodowo tak jak zakładałam od dziecka. Poszłam zupełnie inną drogą życia, która sprawiła, że skończyłam kierunek bezpieczeństwo wewnętrzne z zainteresowaniem i aspiracją na plany zawodowe ze szczyptą biurowości i sparwami papierkologii.

"Iść, ciągle iść w stronę słońca!" Ale którą drogą podążać? Kiedy będąc młodą dziewczyną od razu po ukończeniu liceum i po świeżo zdanej maturze miałam pewien dylemat. Nie wiedziałam co robić, ale byłam nastawiona raczej na tą ścieżkę, o której marzyłam od dawna. Chciałam zrealizować swój cel i swoje ciało oraz duszę pokierować na studia pedagogiczne, po których mogłabym...

Tak oczywiście, gdy skończyłam liceum postanowiłam wyjechać za wielką wodę i zarobić pieniążki, wszyscy mówili idź na studia, a potem jedź.
Ja zrobiłam inaczej i nie żałuję ,poszłam swoją ścieżką w stronę słońca. Wyjechałam do USA, podszkoliłam język, poznałam męża i wróciliśmy razem do domu,który wkrótce kupiliśmy. Bi życie daje nam wskazówki tylko trzeba je dobrze odczytać.

Tak oczywiście, gdy skończyłam liceum postanowiłam wyjechać za wielką wodę i zarobić pieniążki, wszyscy mówili idź na studia, a potem jedź.
Ja zrobiłam inaczej i nie żałuję ,poszłam swoją ścieżką w stronę słońca. Wyjechałam do USA, podszkoliłam język, poznałam męża i wróciliśmy razem do domu,który wkrótce kupiliśmy. Bi życie daje nam wskazówki tylko trzeba je dobrze odczytać.

Tak, była taka chwila. Ten jeden moment który zmienił moje życie o 360 stopni. Jestem osobą która wiele w życiu przeszła, byłam bardzo wycofana, zamknięta w sobie. W planach miałam skończenie szkoły i znalezienie jakiej kolwiek pracy. Najlepiej z daleka od ludzi. Byle by żyć, jakoś przetrwać... Wtedy przeglądając ogłoszenia zobaczyłam że robią nabór do szkoły artystycznej. Zaciekawiło mnie, ale się bałam. Pałeczkę przejęła mama,przekonała mnie do zapisania się. Dużo kosztowało mnie by pójść na rozpoczęcie roku, ale jeżeli powiedziałam A, trzeba powiedzieć B. Zaparłam się, wewnętrzna ja krzyczała, płakała . Ale udało się. Ta decyzja zaważyła na całym moim życiu. Otworzyłam się do ludzi, odkryłam pasję (fotografia), zaczęłam robić rzeczy które wcześniej nie przeszłyby mi przez głowę. Odważyłam się! Jestem pewniejsza siebie, bardziej otwarta, wreszcie zaczęłam kończyć to co zaczynam. Przeszłam metamorfozę, teraz nie boję się ludzi wychodzę im na przeciw :-) Teraz wiem że strach ma wielkie oczy i że czasem trzeba ryzykować kiedy życie coś nam oferuje.

Tak, była taka chwila. Ten jeden moment który zmienił moje życie o 360 stopni. Jestem osobą która wiele w życiu przeszła, byłam bardzo wycofana, zamknięta w sobie. W planach miałam skończenie szkoły i znalezienie jakiej kolwiek pracy. Najlepiej z daleka od ludzi. Byle by żyć, jakoś przetrwać... Wtedy przeglądając ogłoszenia zobaczyłam...