Kiedyś, w drodze powrotnej od babci, wstąpiliśmy do sklepu. Pamiętam, że mama wróciła do samochodu nie tylko z zakupami, ale i z kotem! Była to czarna kotka z białymi skarpetkami i krawatką pod bródką. Po kilku tygodniach przebywania u nas okazało się, że owa Kicia (tak ją nazwaliśmy) będzie miała młode. Wtedy na świat przyszedł kociak, z błyszczącymi oczkami, czarny jak węgielek. Miał jednego, białego wąsa, który zwisał mu smętnie w dół. Frytka (kociaczek okazał się płci żeńskiej) uwielbiała czepiać się na grubych gałęziach i zwisać głową w dół. Zimą wręcz ubóstwiała siadać na kaloryferze i śmiesznie podskakiwała, gdy było jej za gorąco. Pewnego dnia wyszła na łowy i po prostu nie wróciła, a ja czułam się jakbym wraz z odejściem, straciła kogoś bliskiego.

Kiedyś, w drodze powrotnej od babci, wstąpiliśmy do sklepu. Pamiętam, że mama wróciła do samochodu nie tylko z zakupami, ale i z kotem! Była to czarna kotka z białymi skarpetkami i krawatką pod bródką. Po kilku tygodniach przebywania u nas okazało się, że owa Kicia (tak ją nazwaliśmy) będzie miała młode. Wtedy na świat przyszedł kociak, z błyszczącymi oczkami, czarny jak...

W życiu każdego człowieka nadchodzi taki moment, że trzeba podjąć tę ważną decyzję. Niezależnie od doświadczeń z dzieciństwa i aktualnych pragnień i ambicji. Każdy chociaż raz pomyślał: „W moim domu zdecydowanie brakuje zwierzaka!”
Ja i mój narzeczony nie jesteśmy inni. Już ponad dwa lata temu postanowiliśmy przygarnąć jakiegoś czworonoga. Mieszkamy w maleńkim mieszkaniu, więc najpierw pomyśleliśmy o króliku. Szybko jednak musieliśmy porzucić tę ideę. Klatka dla takiego puchatego zwierzaczka jest stanowczo za duża jak na 25 m kwadratowych.
-Może moglibyśmy przygarnąć kota? – zagadnęłam narzeczonego (wtedy jeszcze chłopaka) kilka dni po śmierci naszego wcześniejszego projektu.
-Może. – odparł.
Nie dalej jak dwa dni po tej rozmowie wchodzę po pracy do domu i zastaję Krzysztofa z kuwetą, transporterem i workiem karmy dla kota.
- Co to? – wyjąkałam.
-No w sobotę idziemy po kota! – odpowiedział uradowany.
Oczywiście tak się stało. 1.09.2018 r. stanęliśmy przed bramą schroniska (nawet kilka minut przed otwarciem) z zamiarem przygarnięcia kota. Obejrzeliśmy starsze koty, które patrzyły na nas dość wrogo i udaliśmy się do pomieszczeń z kociakami. Klatki pełne były maleństw. Jedne spokojne, inne rozbrykane, a w jednej z nich siedział ON. To nie jest tak, że człowiek wybiera sobie zwierzę. To ono musi sobie wybrać swojego opiekuna. I tak było z Leonem. Siedział sam w klatce i patrzyła na nas swoimi wielkimi oczami. Od tej pory mamy szczęście mieszkać z najpiękniejszym kotem na świecie.

W życiu każdego człowieka nadchodzi taki moment, że trzeba podjąć tę ważną decyzję. Niezależnie od doświadczeń z dzieciństwa i aktualnych pragnień i ambicji. Każdy chociaż raz pomyślał: „W moim domu zdecydowanie brakuje zwierzaka!”
Ja i mój narzeczony nie jesteśmy inni. Już ponad dwa lata temu postanowiliśmy przygarnąć jakiegoś czworonoga. Mieszkamy w maleńkim mieszkaniu,...

Było południe, a Grosik ciągle nie wrócił z nocnego spaceru. Zaczynałam się porządnie martwić, bo ten kot nigdy nie przegapił pory śniadania.

Pamiętam ten dzień kilka lat temu, w który mój brat zadzwonił do taty i roztrzęsionym głosem opowiedział, że znalazł potrąconego kota. Zwierzątko wyglądało naprawdę źle. Jedyną rzeczą, która świadczyła o tym, że jeszcze ma trochę siły by walczyć, były ledwie dostrzegalne ruchy łapki.

Po kilku tygodniach leczenia trochę niesłyszący i niewidzący na jedno oko kot był już członkiem naszej rodziny. Okazało się, że jedzenie jest jego prawdziwą słabością. Na szczęście, proporcjonalnie do brzucha rosło jego kocie serce. Często zdarzało mu się przyprowadzić na nasz taras jakieś kocie maleństwo, które postanowił otoczyć opieką. Ćwiczył z nimi zapasy (w których ostentacyjnie przegrywał) i pozwalał polować na swój ogon. Był to jeden z najradośniejszych widoków na Świecie. Równie dużo cierpliwości miał do ludzi, dzięki czemu stał się niezastąpionym pocieszycielem w trudnych chwilach.

Z zamyślenia wyrwało mnie otwieranie drzwi. To mój mąż wchodził do domu, a na rękach miał wielką, puchatą, czarną kulkę. 'Jedziemy do weterynarza' usłyszałam.

Cała historia wydarzyła się tydzień temu. Dzisiaj Grosik dochodzi do siebie, po kolejnym zabiegu. Okazało się, że został postrzelony przez jednego z naszych sąsiadów. Kolejny raz ten kot miał takiego farta, że wybrane przez brata imię 'Grosik' okazało się być zdecydowanie na szczęście.

Było południe, a Grosik ciągle nie wrócił z nocnego spaceru. Zaczynałam się porządnie martwić, bo ten kot nigdy nie przegapił pory śniadania.

Pamiętam ten dzień kilka lat temu, w który mój brat zadzwonił do taty i roztrzęsionym głosem opowiedział, że znalazł potrąconego kota. Zwierzątko wyglądało naprawdę źle. Jedyną rzeczą, która świadczyła o tym, że jeszcze ma trochę...

Z pięcioma kotami potrafi być naprawdę wesoło! Coroczne strojenie choinki jest nie lada wyzwaniem, ponieważ każdy z nich czuje się zobowiązany do "pomocy". A wygląda to mniej więcej tak: stawiam w pokoju choinkę, przynoszę ze strychu kartony z bombkami (plastikowymi rzecz jasna), zdejmuję kota z choinki, wyciągam bombkę – zawieszam, sięgam po następną – wyciągam kota z pudła, biorę bombkę – zawieszam, jedną ręką nurkuję w kartonie po kolejną, drugą przytrzymuję choinkę bo leci na ziemię z kocim futrem, zawieszam następną bombkę, po czym podnoszę z podłogi i zawieszam 3 poprzednie, które zrzuciły futrzaste france i tak w kółko... Sasi, Melania, Florentyna, Figa i Felicja – moje kochane adopciaki potrafią niekiedy wyprowadzić mnie z równowagi, ale sprawiają przy tym tyle radości, że mój gniew nie trwa długo ;)

Z pięcioma kotami potrafi być naprawdę wesoło! Coroczne strojenie choinki jest nie lada wyzwaniem, ponieważ każdy z nich czuje się zobowiązany do "pomocy". A wygląda to mniej więcej tak: stawiam w pokoju choinkę, przynoszę ze strychu kartony z bombkami (plastikowymi rzecz jasna), zdejmuję kota z choinki, wyciągam bombkę – zawieszam, sięgam po następną – wyciągam kota z...

Rodzice zawsze wpajali mi miłość do każdej żyjącej na świecie istoty. Do ludzi, ale także do zwierząt. W naszym skromnym domu, zawsze znajdowało się miejsce dla czworonożnych przyjaciół. Każdy z nich, był niepowtarzalny i odcisnął swoją łapkę w naszych sercach.

Po odejściu bliskiego nam towarzysza za Tęczowy Most, długo pozostawaliśmy przygaszeni. Nie wyobrażaliśmy sobie zastąpienia go. Przyszedł jednak moment, gdy ból stał się mniejszy, a nasze myśli, coraz częściej wędrowały ku potrzebującym domu psiakom. Temat pozostawał zawieszony a ja, żyłam pogrążona w marzeniach, o merdającym ogonem kompanie.

Nastał zimny, listopadowy wieczór. Jako pilna uczennica, z godnym pozazdroszczenia zapałem, opracowywałam zadaną lekturę. Usłyszałam, że ktoś opuścił właśnie dom. Wyjrzawszy przez okno, zobaczyłam mamę, która machając mi, wsiadała do samochodu. Odjechała, a ja nie zastanawiając się nad sytuacją, wróciłam do nauki.

Po niedługim czasie, zostałam oderwana od książki głośnym wołaniem rodziców. Wchodząc do pokoju, moją uwagę zwróciła mała, włochata kulka, leżąca na podłodze. Niewiele myśląc, zamachnęłam się nogą, by ją kopnąć. W tym momencie, kulka poruszyła się, a w moją stronę spojrzały pełne ufności, psie oczy. Na czubku głowy zawiązana była kolorowa kokardka.

Jakież było moje zdziwienie, gdy rzeczoną kulką, okazał się Gizmo, kochany shih – tzu. Ocalał od ciosu i całym serduszkiem pokochał moją rodzinę, a najbardziej mnie, swoją niedoszłą oprawczynię.

Rodzice zawsze wpajali mi miłość do każdej żyjącej na świecie istoty. Do ludzi, ale także do zwierząt. W naszym skromnym domu, zawsze znajdowało się miejsce dla czworonożnych przyjaciół. Każdy z nich, był niepowtarzalny i odcisnął swoją łapkę w naszych sercach.

Po odejściu bliskiego nam towarzysza za Tęczowy Most, długo pozostawaliśmy przygaszeni. Nie wyobrażaliśmy sobie...

Mieliśmy kiedyś kota. Wzięliśmy go od jednej rodziny, która zapewniała, że na sto procent jest to kot. Był śliczny, z ciut dłuższą sierścią. Jednak pewnego dnia zaczął tyć, przynajmniej my tak myśleliśmy. Tak było do dnia kiedy obok naszego kota pojawiły się trzy puchate kuleczki. Wtedy okazało się, że nasz kot był kotką i zrobił nam niespodziankę. A jedna z puchatych kulek stała się naszym Teosiem, który pewnego dnia ukradł sąsiadce mięso na kotlety.

Mieliśmy kiedyś kota. Wzięliśmy go od jednej rodziny, która zapewniała, że na sto procent jest to kot. Był śliczny, z ciut dłuższą sierścią. Jednak pewnego dnia zaczął tyć, przynajmniej my tak myśleliśmy. Tak było do dnia kiedy obok naszego kota pojawiły się trzy puchate kuleczki. Wtedy okazało się, że nasz kot był kotką i zrobił nam niespodziankę. A jedna z puchatych kulek...

Mam 2 krótkie zabawne historie.
Pierwsza to historia mojego psa Amstaffa imieniem Nitro, którego nie ma już z nami. Zawsze marzyłam o tej rasie ale rodzice nie chcieli się zgodzić. Gdy go kupiłam powiedziałam że to Bokser któremu nie odcięto ogona. Po kilku dniach domyślili się że inaczej wygląda.
Druga historia to nasz kot Milo. Kurier przyjechał z pudełkiem. Otwieramy a tam czarny kot... Niespodziewany prezent od jego taty. Po dziś dzień lubi siedzieć w pudełkach.

Mam 2 krótkie zabawne historie.
Pierwsza to historia mojego psa Amstaffa imieniem Nitro, którego nie ma już z nami. Zawsze marzyłam o tej rasie ale rodzice nie chcieli się zgodzić. Gdy go kupiłam powiedziałam że to Bokser któremu nie odcięto ogona. Po kilku dniach domyślili się że inaczej wygląda.
Druga historia to nasz kot Milo. Kurier przyjechał z pudełkiem. Otwieramy a...

Historia ta potwierdziła filozofię - w życiu nie ma przypadków! Jest przeznaczenie.
A zaczyna się od Pysi - mojego psa, który 2 lata temu został uśpiony z powodu raka. Zaczęło się od jednego malutkiego guza na brzuchu, skończyło na rozprzestrzenieniu po całym organizmie... Pysia była z nami od 3 miesiąca życia do 15 lat. Kochaliśmy ją i decyzja o zakończeniu jej cierpienia była najtrudniejszą w życiu, a pogrzeb najbardziej przykrym wydarzeniem, jakie nas mogło spotkać.
Druga bohaterka to Figa - kochana wariatka, którą wzięłam ze schroniska miesiąc temu. Tylko, że tak naprawdę to nie ona na początku miała przyjechać do mojego domu. Chciałam wziąć psa na dom tymczasowy. Starszego kudłatego samczyka. Miał do mnie przyjechać, lecz coś cały czas się przedłużało, aż w końcu dowiedziałam się, że odnaleźli się jego właściciele i wrócił do domu. Zaczęłam oglądać zdjęcia innych psów. Zwróciłam uwagę na Figę, bo jej jako jedynej z szóstki rodzeństwa wyrzuconych w kartonie przy drodze nikt nie zaadoptował, nikt nie chciał. Na jej pyszczku widniał smutek. Stwierdziłam - ona musi być moja.
I tak oto jest. Nie szukałam psa, który byłby podobny do Pysi, nie chciałam suczki, nie miałam brać psa na stałe...
Tak więc moi drodzy, przypadki nie istnieją! Figa bardzo przypomina mi mojego zmarłego psa, ma dużo takich samych zachowań, jest podobna. Nawet moja mama stwierdziła, że to jest reinkarnacja Pysi.
Cieszę się, że ją mam i za nic w świecie nie oddam. Dzięki niej żyje mi się łatwiej po tamtej śmierci.

Historia ta potwierdziła filozofię - w życiu nie ma przypadków! Jest przeznaczenie.
A zaczyna się od Pysi - mojego psa, który 2 lata temu został uśpiony z powodu raka. Zaczęło się od jednego malutkiego guza na brzuchu, skończyło na rozprzestrzenieniu po całym organizmie... Pysia była z nami od 3 miesiąca życia do 15 lat. Kochaliśmy ją i decyzja o zakończeniu jej cierpienia...

Ja w moim życiu miałam tylko jednego psa, gdy byłam dzieckiem. Kuba był ciekawym przypadkiem. Mogłam robić z nim co chciałam - dotykać jego zęby, czesać go, przytulać, a on nigdy nie zrobiłby mi krzywdy. Poznawał ludzi, których moi rodzice i ja lubili. Z drugiej strony, gdy przychodziła nielubiana przeze mnie ciocia czy kuzyn, bardzo na nich warczał. Chyba wyczuwał, że nie przepadałam za nimi i chciał mnie bronić. Kuba zawsze lubił się ze mną bawić. Słynna zabawa z piłką - udaje się, że rzuca, a tak naprawdę trzyma się zabawkę w ręku. Wtedy zawsze widziałam wyrzuty w jego oczach. Gdy wyjeżdżałam z rodzicami na kilka dni, on zostawał w domu sam. Przychodził sąsiad i zostawiał jedzenie dla niego. Ale tutaj pojawiał się problem. Kuba przestawał jeść. I nie jadł do naszego powrotu. Zostawialiśmy go na krótko, ale czasem po prostu trzeba było pojechać gdzieś. Potem wracaliśmy, a pies ledwo trzymał się na nogach z głodu, ale nie pamiętam nigdy tak wielkiej radości jaka nastawała po wejściu do domu przeze mnie. Momentalnie zjadał wszystko i już biegał radosny. Historia kończy się w momencie, gdy pewnego dnia już nie wrócił i nie wiadomo do dziś, co się z nim stało. Minęło 12 lat, a dalej w domu wspominamy, jaki to był cudowny pies.

Ja w moim życiu miałam tylko jednego psa, gdy byłam dzieckiem. Kuba był ciekawym przypadkiem. Mogłam robić z nim co chciałam - dotykać jego zęby, czesać go, przytulać, a on nigdy nie zrobiłby mi krzywdy. Poznawał ludzi, których moi rodzice i ja lubili. Z drugiej strony, gdy przychodziła nielubiana przeze mnie ciocia czy kuzyn, bardzo na nich warczał. Chyba wyczuwał, że nie...

Json- psia bida, która po pięciu latach spędzonych w schronisku znalazła u nas ciepły, spokojny dom. Nie jest sprawą prostą dla 7-letniego psa: zaufanie, socjalizacja i odpoczynek. Ale daliśmy radę i teraz nasz pies śpi spokojnie obok mnie na kanapie. Jest to zwierzak szczególny. Potrafi bawić się piłką w taki sposób, że zdumieni są wszyscy, którzy kiedyś widzieli, jak kładzie piłkę na swój grzbiet i chodzi wzdłuż ściany tak długo, aż nie zsunie się ona na ogon. Wtedy ją podrzuca, łapie i zaczyna swój taniec od początku. Nauczył się też sam włączać robota sprzątającego jak tylko wychodzimy z domu. Jest doskonałym przykładem tego, że nie należy się bać adoptować psa, który czeka bardzo długo na swoją szansę.

Json- psia bida, która po pięciu latach spędzonych w schronisku znalazła u nas ciepły, spokojny dom. Nie jest sprawą prostą dla 7-letniego psa: zaufanie, socjalizacja i odpoczynek. Ale daliśmy radę i teraz nasz pies śpi spokojnie obok mnie na kanapie. Jest to zwierzak szczególny. Potrafi bawić się piłką w taki sposób, że zdumieni są wszyscy, którzy kiedyś widzieli, jak...