Rodzina, to najbliżsi, ale czy na pewno? Czasem przyjaciele zastępują rodzinę i można na nich liczyć w każdym momencie życia. Jest takie powiedzenie: "Nie pożyczysz siostrze ładowarki do telefony, ale oddasz jej nerkę". Na szczęście takich relacji jest więcej i w wyjątkowych sytuacjach rodzina się sprawdza i mobilizuje do pomocy. Kłótnie, nieporozumienia są i będą, ale są takie chwile, że wszystko idzie w niepamięć.

Rodzina, to najbliżsi, ale czy na pewno? Czasem przyjaciele zastępują rodzinę i można na nich liczyć w każdym momencie życia. Jest takie powiedzenie: "Nie pożyczysz siostrze ładowarki do telefony, ale oddasz jej nerkę". Na szczęście takich relacji jest więcej i w wyjątkowych sytuacjach rodzina się sprawdza i mobilizuje do pomocy. Kłótnie, nieporozumienia są i będą, ale są...

Zdecydowanie rodzina daje wsparcie, choć wszyscy bardzo się różnimy, i widzimy nie ten sam horyzont, to jednak wszyscy żyjemy pod tym, samym niebem. Mógłbym właściwie nieskończenie wiele wymieniać, co zawdzięczam najbliższym, ale limit by mnie ograniczył. Moim największym mentorem, a zarazem przyjacielem był mój dziadek Henryk. Był to człowiek, który jak wielu ludzi jego pokolenia doświadczyło piekła wojny. On jednak się nie poddał, był sam, sierota. Uważam go osobiście za twardziela. Życie go nie rozpieszczało, a jednak nie padał na twarz i nie płakał. Brał się w garść i zabierał się do roboty. Zawsze powiadał mi, że sukces jest okupiony ciężką pracą, w życiu nie ma drogi na skróty. Mówię o nim, bo właściwie gdyby nie on, to nie byłby tu gdzie teraz jestem. Życie choć nie jest idealne, to w ogóle nie zmieniałbym nic, gdyby była taka możliwość. Dziadek nauczył kochać życie, takim jakim jest, nawet gdy za często spotyka nas niesprawiedliwość. Jak z resztą rodziny? Cóż jesteśmy jak mrowisko, jeśli jedno z nas ma kłopot, to pomagamy sobie wzajem. Nikt nigdy nie zostaje sam w kłopocie. Rodzina to jest siła. Ostatnio doświadczyłem jednego zaszczytu, zostałem ojcem chrzestnym… cudowne uczucie, być współodpowiedzialnym za młodego człowieka. No i świetnie sprawdzam się w swojej roli, jako wujek Bartek. W rodzinie jest wsparcie, gdy każdy kocha cię tak samo, jak Ty ich. Jeśli dasz komuś miłość, to ktoś bliski odpowie Ci tym, samym.

Zdecydowanie rodzina daje wsparcie, choć wszyscy bardzo się różnimy, i widzimy nie ten sam horyzont, to jednak wszyscy żyjemy pod tym, samym niebem. Mógłbym właściwie nieskończenie wiele wymieniać, co zawdzięczam najbliższym, ale limit by mnie ograniczył. Moim największym mentorem, a zarazem przyjacielem był mój dziadek Henryk. Był to człowiek, który jak wielu ludzi jego...

Są takie rodziny, które nawet na zdjęciu dobrze nie wychodzą – należy do nich moja rodzina. Zdjęcie, na którym ja dwuletnia stoję rozżalona obok taty i cioci a oni ignorują mnie całkowicie, inne zdjęcie tzw. grupowe ze zjazdu rodzinnego sprzed lat, jesteśmy tu wszyscy razem, wielopokoleniowo, ale jednocześnie osobno.
Tacy „osobni” jesteśmy do dzisiaj, każdy żyje przede wszystkim dla siebie. Mówimy sobie przy rzadkich, przypadkowych spotkaniach oficjalnie: „Dzień dobry” a nie „Cześć, co słychać? Kopę lat...” Ci krewni, którym lepiej się powodzi utrzymują ze sobą poprawne głównie telefoniczne kontakty - dla zachowania pozorów, a o tych którym podwinęła się noga, są w tarapatach i potrzebują pomocy nie rozmawia się wcale i nie pamięta. Tak jest od śmierci najstarszych członków rodziny, dziadkowie jeszcze nas jakoś łączyli w całość. Teraz nie spotykamy się nawet na pogrzebach.
Nie założyłam własnej rodziny. Z biegiem lat zrozumiałam jednak, że o byciu rodziną nie decydują więzy krwi, ale umiejętnie zbudowane relacje oparte na zaufaniu, wzajemnej odpowiedzialności za siebie i na wzajemnym wsparciu.

Są takie rodziny, które nawet na zdjęciu dobrze nie wychodzą – należy do nich moja rodzina. Zdjęcie, na którym ja dwuletnia stoję rozżalona obok taty i cioci a oni ignorują mnie całkowicie, inne zdjęcie tzw. grupowe ze zjazdu rodzinnego sprzed lat, jesteśmy tu wszyscy razem, wielopokoleniowo, ale jednocześnie osobno.
Tacy „osobni” jesteśmy do dzisiaj, każdy żyje przede...

To zależy jacy to członkowie rodziny. W mojej są tacy co pasują do tego powiedzenia jak ulał dlatego nie utrzymuje z nimi kontaktu,ale mam taką rodzinę z którymi kontakt jest przyjemnością. Wzajemne odwiedziny, ciekawe dyskusje przy kawie czy drinku z colą,możba się pośmiać i zrelaksować. I zawsze możemy na siebie liczyć. Taka rodzina jest warta czasu i spotkań.

To zależy jacy to członkowie rodziny. W mojej są tacy co pasują do tego powiedzenia jak ulał dlatego nie utrzymuje z nimi kontaktu,ale mam taką rodzinę z którymi kontakt jest przyjemnością. Wzajemne odwiedziny, ciekawe dyskusje przy kawie czy drinku z colą,możba się pośmiać i zrelaksować. I zawsze możemy na siebie liczyć. Taka rodzina jest warta czasu i spotkań.

Absolutna niezgoda ze stwierdzeniem, chociaż gdy tak pomyślę, to może wszystko zależy od rodziny w jakiej się człowiek narodził. Wszak tej się przecież nie wybiera. Smutne gdy łączy nas tylko to przysłowiowe zdjęcie i nasze na nim uśmiechnięte wizerunki. Mam szczęście do odwrotności. Z moją rodzinom na zdjęciu wychodzimy nie za bardzo. Jeden gruby, jeden chudy, ten z brzuchem wystającym, ten znów z nogami kowboja, drobnica nigdy w obiektyw nie patrzy a babcia zawsze oczy przymyka. Ot tak idealnie nieidealna. Za to w życiu na codzień jesteśmy najlepsi. Jeśli chodzi o pomoc wsparcie i życiowego kopniaka. Rozmowom przy stole nie ma końca, kończy się tylko wino, które rozwiązuje języki, kończą się problemy i jakoś tak zawsze lżej na sercu gdy człowiek wie, że nie jest sam, że przyjdzie weekend a wraz z nim czas na rodzinne pogaduchy. Kocham ich niezależnie od zdjęcia 😍❤️😊

Absolutna niezgoda ze stwierdzeniem, chociaż gdy tak pomyślę, to może wszystko zależy od rodziny w jakiej się człowiek narodził. Wszak tej się przecież nie wybiera. Smutne gdy łączy nas tylko to przysłowiowe zdjęcie i nasze na nim uśmiechnięte wizerunki. Mam szczęście do odwrotności. Z moją rodzinom na zdjęciu wychodzimy nie za bardzo. Jeden gruby, jeden chudy, ten z...

Każdy z nas jest taki jaki jest. Nie mamy większego wpływu na to, kim stają się nasi najbliżsi. Czas, różnego rodzaju sytuacje jakie przyjdzie nam przeżyć kształtują każdego z nas. Moja rodzina nie jest idealna, ja nie jestem także. Na zdjęciach bywa raz lepiej, a raz gorzej. Jednak zawsze jesteśmy dla siebie oparciem, za sobą staniemy murem. I chociaż między sobą lubimy się "gryźć" o byle głupote, to nie zostawiamy się w potrzebie. Mama od dziecka wpajała nam, że gdy rodziców braknie to będziemy zdani tylko dla siebie. Myślę że to ważne zdanie umocniło naszą więź . Uwielbiamy spędzać ze sobą czas, nawet zwykła planszówka może być niezwykłą przygodą. W mojej ocenie tak się wychodzi z rodziną, najlepiej na codzień i zawsze razem !

Każdy z nas jest taki jaki jest. Nie mamy większego wpływu na to, kim stają się nasi najbliżsi. Czas, różnego rodzaju sytuacje jakie przyjdzie nam przeżyć kształtują każdego z nas. Moja rodzina nie jest idealna, ja nie jestem także. Na zdjęciach bywa raz lepiej, a raz gorzej. Jednak zawsze jesteśmy dla siebie oparciem, za sobą staniemy murem. I chociaż między sobą lubimy...

Ze smutkiem i niedowierzaniem czytam nieraz o kłótniach, zazdrości czy nienawiści w rodzinie, nie mówiąc już o tym, jakie przerażenie wywołują we mnie popełniane w gronie bliskich zbrodnie.
Od najmłodszych lat rodzina to dla mnie ciepło, miłość, szacunek i świadomość, że na każdego jej członka można liczyć. To chwile spędzane z tatą na wędrowaniu po lasach, pomoc mamy przy nauce, zapach ciasta pieczonego z babcią, wspaniałe chwile spędzone z kuzynostwem na zabawie i żartach, tajemnice dostępne tylko dla rodzeństwa.
Nie ukrywam, że na kilku osobach mocno się zawiodłam (szwagrowie), ale moja najbliższa rodzina jest bardzo zżyta i z większością jej członków mam kontakt.
Po przeczytaniu w ubiegłym roku "Stulecia Winnych" pojechałam odwiedzić rodzinę mieszkającą trochę dalej, zaś po przeczytaniu "Korzeni" wreszcie zrobiłam drzewo genealogiczne do szóstego pokolenia wstecz.
Marzy mi się zdjęcie całej rodziny (jak w książce "Tygrysie wzgórza"), z czego realizacją jest ciągle problem ze względu na rozproszenie jej członków po kraju i nie tylko. Na zdjęciach grupowych nasza rodzina nie promienieje radością. Przedwczesne śmierci małżonków i dzieci, nieudane związki, poważne choroby czy wspomnienia wojny odcisnęły piętno na twarzach moich krewnych.
Niemniej jednak mimo wszelkich przeciwności losu, których ten chyba nie szczędzi żadnej rodzinie, nasza stara się trzymać razem i w miarę możliwości każdy z nas jest wsparciem dla innych.

Ze smutkiem i niedowierzaniem czytam nieraz o kłótniach, zazdrości czy nienawiści w rodzinie, nie mówiąc już o tym, jakie przerażenie wywołują we mnie popełniane w gronie bliskich zbrodnie.
Od najmłodszych lat rodzina to dla mnie ciepło, miłość, szacunek i świadomość, że na każdego jej członka można liczyć. To chwile spędzane z tatą na wędrowaniu po lasach, pomoc mamy przy...

Rodzina to bardzo szerokie pojęcie. Obejmuje zarówno widzianą raz na kilka lat ciotkę z zagranicy, której twarz zaciera się nazajutrz w naszej pamięci, ale to także mama, najukochańsza, najtroskliwsza istota. Rodzina to również mąż, którego wybrałam z pośród tysięcy mężczyzn, syn i córka- cząstka nas samych.
Tak, ta najbliższa, z którą spędzamy czas, dzielimy sukcesy i porażki jest ważna, bo gdy spotka mnie jakaś tragedia i pędzę w dół, ktoś z nich zawsze stoi obok, pomoże, czasem tylko przytuli i świat, mój świat jest lepszy.
Ile razy jako nastolatka mówiłam: nie będę robić tego tak jak moja mama, będę inna. Dziś gdy sama jestem mamą dostrzegam podobieństwa w czynach, gestach.
Rodzina jest fajna pod warunkiem, że każdy z nas będzie się o to starał, zabiegał. Razem zawsze raźniej☺️

Rodzina to bardzo szerokie pojęcie. Obejmuje zarówno widzianą raz na kilka lat ciotkę z zagranicy, której twarz zaciera się nazajutrz w naszej pamięci, ale to także mama, najukochańsza, najtroskliwsza istota. Rodzina to również mąż, którego wybrałam z pośród tysięcy mężczyzn, syn i córka- cząstka nas samych.
Tak, ta najbliższa, z którą spędzamy czas, dzielimy sukcesy i...

Co może powiedzieć zdjęcie o danym człowieku? Właściwie to nic. Przecież fotografia najczęściej jest „ustawiona”. Wybiera się ładne tło, przybiera ciekawą pozę i robi odpowiednią minę. Później błysk, trzydzieści fotek, bo żadna oczywiście się nie nadaje i wszystko wraca do normy.
Przypomniała mi się taka sytuacja. Jesteśmy z rodziną na wycieczce, na tamie. Świetna pogoda, cudowne widoki i nagle ktoś rzuca „zróbmy sobie pamiątkowe zdjęcie”. Już wiem, że nie będzie łatwo, ale czego się nie robi dla przyszłych pokoleń. Najpierw ustawienie się do zdjęcia – zajmuje nam to mnóstwo czasu i kosztuje dużo nerwów. Te miejsce jest złe, z innym jest coś nie tak, tutaj za dużo światła, a jeszcze indziej wszyscy mają twarze w cieniu. Myślę, że profesjonalny fotograf już dawno rzuciłby się z tej tamy :D Miejsce jest wybrane - pora na przyjęcie odpowiedniej pozy. Tutaj zaczynają się schody – siostra nie może stać po prawej stronie, bo jej twarz nie wygląda fotogenicznie. Tato krzyczy, że go nie widać, bo mama zasłania go plecakiem. Mama twierdzi, że nie może stać po środku, bo psuje zdjęcie i właściwie to ona dzisiaj źle wygląda i może zamieni się z fotografem.
Ważna chwila. Udaje się zrobić parę fotek. Wszyscy przybierają promienne uśmiechy – siostra zapomina, że rzekomo nie wygląda fotogenicznie i pozuje jak modelka. Tato dumnie obejmuje mamę. Po chwili wszystko wraca do normy. Nikt nie jest zadowolony, bo zdjęcie pewnie wyszło paskudnie i kto właściwie rzucił taki pomysł. Tak to było.

Co może powiedzieć zdjęcie o danym człowieku? Właściwie to nic. Przecież fotografia najczęściej jest „ustawiona”. Wybiera się ładne tło, przybiera ciekawą pozę i robi odpowiednią minę. Później błysk, trzydzieści fotek, bo żadna oczywiście się nie nadaje i wszystko wraca do normy.
Przypomniała mi się taka sytuacja. Jesteśmy z rodziną na wycieczce, na tamie. Świetna pogoda,...

Z moją siostrą różnie bywa. Ciężko czasem znaleźć nam wspólny język i często między nami dochodzi do sprzeczek i zdarzają się ciche dni. Nie zawsze siostra jest osobą, do której idę z moimi troskami. Niemniej jednak, gdy dwa lata temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży ale nie wszystko jest ok, to właśnie do siostry się udałam po pomoc. Potrzebowałam pogadać, wsparcia i zrozumienia. Niezwykle mi wtedy pomogła, dużo ze mną rozmawiała i dawała dobre rady, przytulała, a gdy trzeba było milczała i płakała. Niestety serduszko dzidziusia nie zaczęło być, a lekarz musiał wykonać zabieg łyżeczkowania, co było dla mnie niezwykle trudne. To właśnie ona wtedy mnie wspierała, pocieszała i pozwalała się wypłakać na swoim ramieniu. Teraz wiem, że niezależnie od wszystkiego, jak się dogadujemy na co dzień, gdy zajdzie taka potrzeba na nią zawsze mogę liczyć, w każdej sytuacji, nawet tej najtrudniejszej!

Z moją siostrą różnie bywa. Ciężko czasem znaleźć nam wspólny język i często między nami dochodzi do sprzeczek i zdarzają się ciche dni. Nie zawsze siostra jest osobą, do której idę z moimi troskami. Niemniej jednak, gdy dwa lata temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży ale nie wszystko jest ok, to właśnie do siostry się udałam po pomoc. Potrzebowałam pogadać, wsparcia i...