Hipnoza. Wprowadzić Kinga w stan hipnozy i kazać mu wyobrazić sobie swój największy koszmar, powiedzieć - że umarł, jest w piekle i będzie ten koszmar przeżywać w nieskończoność.
Fajnie jakby o tym koszmarze opowiedział 🤔 Ciekawe czego boi się twórca horrorów 😉

Hipnoza. Wprowadzić Kinga w stan hipnozy i kazać mu wyobrazić sobie swój największy koszmar, powiedzieć - że umarł, jest w piekle i będzie ten koszmar przeżywać w nieskończoność.
Fajnie jakby o tym koszmarze opowiedział 🤔 Ciekawe czego boi się twórca horrorów 😉

Serdecznie dziękuję :)

Serdecznie dziękuję :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rudzielec
Dorota
Herbina
Ewa
Mili

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rudzielec
Dorota
Herbina
Ewa
Mili

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Przestraszyć kogoś kto otwarcie boi się wszystkich klasycznych strachów? - proste. Wystarczy krzyknąć "uuuu!" w najmniej spodziewanym momencie, i już idzie zmieniać spodnie. Zaszczepić strach, by nie spłynął z niego jak powszedni wyrzut adrenaliny - oto sztuka.
Piekący, lepki strach, podgryzający powoli rozpadające się zdrowie psychiczne. Z każdym złowrogim chrupnięciem co raz mniej integralności osobowej.
- Słyszy to pan, panie King? To kłębowisko obaw w pańskiej głowie, jak wibrujący rój szczurów, zżerających koncept zwany Stefanem Kingiem. Gdy skończą, pożrą się nawzajem w kanibalistycznym odruchu. Pomarszczona skorupa o wyglądzie znanego pisarza rozsypie się. Okrzyk przerażenia ugrzęźnie komuś w gardle; omdleją panny o niewinnych oczach; gazety obwieszczą dziwaczny spektakl wkradającej się pustki.
W głowie każdego kto o panu słyszał stoi mały kartonowy King, jak z promocji w księgarni, a wie pan, że szczury żrą karton...
Jak mocno trzyma się pan idei istnienia? Pańskie knykcie odpowiadają śmiertelną bielą. Wtórują im oczy.
Miłych snów, panie King.

Przestraszyć kogoś kto otwarcie boi się wszystkich klasycznych strachów? - proste. Wystarczy krzyknąć "uuuu!" w najmniej spodziewanym momencie, i już idzie zmieniać spodnie. Zaszczepić strach, by nie spłynął z niego jak powszedni wyrzut adrenaliny - oto sztuka.
Piekący, lepki strach, podgryzający powoli rozpadające się zdrowie psychiczne. Z każdym złowrogim chrupnięciem co...

Opowiedziałbym Kingowi historię, w której jego książki w ogóle się nie sprzedają. Przerażenie Mistrza gwarantowane! :D

Opowiedziałbym Kingowi historię, w której jego książki w ogóle się nie sprzedają. Przerażenie Mistrza gwarantowane! :D

King budzi się… wszędzie jest ciemno, nie może się w ogóle poruszyć i wtedy nagle widzi moją twarz w blasku świecy i słyszy złowieszczy głos:
- Jestem Twoją Misery… pora zmienić zakończenie „Misery”…
I wtedy rozlega się dźwięk uruchamianej piły łańcuchowej.

King budzi się… wszędzie jest ciemno, nie może się w ogóle poruszyć i wtedy nagle widzi moją twarz w blasku świecy i słyszy złowieszczy głos:
- Jestem Twoją Misery… pora zmienić zakończenie „Misery”…
I wtedy rozlega się dźwięk uruchamianej piły łańcuchowej.

Wśród pięknych, malowniczych pól stoi pusty dom. Jest piękny i zadbany, mimo że nikt w nim nie mieszka. Wnętrza utrzymane w pastelach, meble niczym z katalogi. Ale ma się jakieś wrażenie, że jest się obserwowanym. Wciąż i wciąż. Nie ma nikogo wokół, więc jak? W domu stoją zdjęcia szczęśliwych dzieci. Gramofon jakby czekał, by włączyć plyte winylowa z piosenkami Franka Sinatry. A małe filiżanki, by wypić w nich herbatę. Piękny, wiejski domek. Ale piwnica kryje więcej tajemnic. Ponura, ciemna bez okien. Nie ma nawet światła. Wciąż skrzypi podłoga albo inne dziwne dźwięki. Ale jest się przecież tam samemu. Brudne ręczniki, stolik z otwartym zeszytem na nim i napis "nie odwracaj się". I przenikający do szpiku kości krzyk po odczytaniu napisu.

Wśród pięknych, malowniczych pól stoi pusty dom. Jest piękny i zadbany, mimo że nikt w nim nie mieszka. Wnętrza utrzymane w pastelach, meble niczym z katalogi. Ale ma się jakieś wrażenie, że jest się obserwowanym. Wciąż i wciąż. Nie ma nikogo wokół, więc jak? W domu stoją zdjęcia szczęśliwych dzieci. Gramofon jakby czekał, by włączyć plyte winylowa z piosenkami Franka...

Biegłam przez złowieszczo szumiący las. Księżyc, który srebrzyście kładł się na tafli jeziora, zdawał się mówić, że o tej porze nikt tu nie jest mile widziany. Starałam się przyśpieszyć kroku, ale krwawiąca rana na udzie spowalniała mnie coraz bardziej. Muszę wytrzymać, jeszcze trochę, powtarzałam w myślach. Nagle ciszę przeciął przerażający skowyt. Zamarłam w bezruchu, wsłuchując się w dźwięki lasu. Z oddali dochodziły trzaski łamiących się gałęzi, coraz donośniejsze.
Ruszyłam w stronę jeziora. Krzaki raniły mi ramiona, rozrywały kusą sukienkę. Dotarłam do niewielkiej plaży, dostrzegając na drugim brzegu ledwo tlące się światło. To moja ostatnia szansa - szepnęłam i weszłam do wody. Była lodowata, jak przystało na późną jesień. Zaczęłam płynąć, ale ból w lewej nodze z każdy ruchem dawał o sobie znać. Spojrzałam za siebie - na plaży pojawiły się 3 czarne postaci. Choć zdążyłam się oddalić o kilkanaście metrów, bez problemu dostrzegłam czerwone płomienie zamiast oczu. Wstrzymałam oddech i zanurkowałam.
Wynurzyłam się tuż przed stromym brzegiem, który wspierał fundamenty drewnianego domu. Przemoczona zaczęłam się wspinać. Mogłam przysiąc, że jeszcze przed chwilą w jednym z okien paliło się światło. Muszę się ukryć, chociaż do świtu. Z trudem wbiegłam na werandę i bez pukania wdarłam się do środka. Wewnątrz panowały ciemności i głęboka cisza. Podeszłam do okna, lekko odchylając zasłonę. W tym samym momencie poczułam kościste dłonie na plecach...

Biegłam przez złowieszczo szumiący las. Księżyc, który srebrzyście kładł się na tafli jeziora, zdawał się mówić, że o tej porze nikt tu nie jest mile widziany. Starałam się przyśpieszyć kroku, ale krwawiąca rana na udzie spowalniała mnie coraz bardziej. Muszę wytrzymać, jeszcze trochę, powtarzałam w myślach. Nagle ciszę przeciął przerażający skowyt. Zamarłam w bezruchu,...