W ogrodzie bawiły się ich dzieci. Teściowie chwalili potrawy, które przygotował. Marta uśmiechała się promiennie. Tylko on wiedział, że to wszystko jest kłamstwem. Patrzył na swoją żonę i nie wiedział za co ją pokochał, za to wiedział za co ona pokochała jego… pieniądze. Boże, gdyby był biedny nie zwróciłaby na niego uwagi. Potem nieplanowana ciąża i wreszcie po narodzinach bliźniąt pokazała swoje prawdziwe oblicze. Został przy niej jedynie ze względu na dzieci. Groziła mu, wiedział do czego jest zdolna.
-Jesteście taką wspaniałą rodziną. To już trzy lata od ślubu, a wy wciąż tacy zakochani - świergotała teściowa.
-O taaak - odparł zamyślony.
Marta wzięła go na stronę.
-Uśmiechaj się. Pokaż jacy jesteśmy idealni.
-Czemu? Czemu nie zostawisz mi dzieci i nie pozwolisz nam odejść? I tak nas nie kochasz. Weź to, na czym ci zależy: dom, auto, pieniądze. Przecież…
-Zależy mi na idealnym życiu - weszła mu w słowo. - Ty i te dzieciaki mi to zapewniacie. Chcesz kombinować? Nie zapominaj, że mam zdjęcia, które cię kompromitują. A pamiętasz jak Grzesiu spadł ze schodów? Różne rzeczy mogą się jeszcze przydarzyć. Ostatnio nikt ci nie uwierzył. W końcu to ty chodziłeś wiele lat temu do terapeuty. Załamanie psychiczne, zdjęcia z prostytutką, moja obdukcja.
-Wykorzystujesz moją traumę po tragicznej śmierci siostry? Jesteś chora. Nafaszerowałaś mnie narkotykami i urządziłaś sesję zdjęciową z opłaconą dziewczyną. A Twoje siniaki...
-Nikt nie wie co dzieje się tu, za zamkniętymi drzwiami i tak musi zostać. Dla naszego dobra, dla dobra tych dzieci - powiedziała czule spoglądając w stronę chłopców.
,,Muszę to skończyć” - pomyślał Damian zaciskając coraz mocniej dłoń, w której trzymał korkociąg.

W ogrodzie bawiły się ich dzieci. Teściowie chwalili potrawy, które przygotował. Marta uśmiechała się promiennie. Tylko on wiedział, że to wszystko jest kłamstwem. Patrzył na swoją żonę i nie wiedział za co ją pokochał, za to wiedział za co ona pokochała jego… pieniądze. Boże, gdyby był biedny nie zwróciłaby na niego uwagi. Potem nieplanowana ciąża i wreszcie po narodzinach...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

UCIEC PRZED SOBĄ

„Muszę ją ochronić przed przeszłością.” – ta myśl pęta umysł Finna, który podąża szosą autostrady, by wyjechać jak najdalej – może nawet za granicę. Obok niego siedzi ona, która niejednokrotnie doznała strachu, poniżania i złości; ona, która była wybrała nie tego mężczyznę, co trzeba; ona, która zanurza (śpiąc) w fotelu.
Cała trasa przebiegała zwyczajnie: Fin nie przekraczał niedozwolonej prędkości i ani razu się nie zgubił. Kiedy zjechał z autostrady postanowił pojechać znaną mu wcześniej trasą, przez las. Może i nie należała ona do najprzyjemniejszych, bo było tam ciemno i miał wrażenie, że zza drzew obserwują go jacyś ludzie. To prawdopodobnie robota zmęczenia i skutek oglądania horrorów… Buususkhmm
Coś, co przez ułamek sekundy przemknęło mu przed oczami, wydawało się teraz leżeć pod kołami. Pasażerka obudziła się i na jej twarzy zastygł grymas zdziwienia:
- Co się stało?
-Nie wychodź Grace, sprawdzę co to było. – Chwyciwszy komórkę i uruchomiwszy latarkę, Fin postanowił sprawdzić, co się dokładnie stało.
Jednakże to coś, po ukazaniu się w blasku światła nie było czymś. To coś było kimś, kobietą. To była Cass, która zapomniała zażyć swoje lekarstwa, i która nie mogła pogodzić się z wyrzutami sumienia. To nie ona powinna była umrzeć tamtej deszczowej nocy. Nie mogła już dłużej żyć nękana przez swój umysł, głuche telefony i wspomnienia.
Fin nie wiedział, że to on stał się ofiarą kobiety, która wyczekiwała godzinami, żeby ktoś przejechał zabłoconą drogą, tylko po to, by skończyć ze sobą. Nie widział też tego, że Grace doskonale wiedziała, że potrąconą rzeczą nie jest zwierzyna, lecz człowiek, ponieważ nie mogła zmrużyć oka. Czemu?
Bo dalej miała przed oczami obraz Jacka, który zaciskał ręce na jej smukłej szyi oraz Finna, który celował do niego z pistoletu. Nie mogła zasnąć - jedynie udawała, żeby nie musieć dzielić ciszy z prawie nieznajomym.

UCIEC PRZED SOBĄ

„Muszę ją ochronić przed przeszłością.” – ta myśl pęta umysł Finna, który podąża szosą autostrady, by wyjechać jak najdalej – może nawet za granicę. Obok niego siedzi ona, która niejednokrotnie doznała strachu, poniżania i złości; ona, która była wybrała nie tego mężczyznę, co trzeba; ona, która zanurza (śpiąc) w fotelu.
Cała trasa przebiegała zwyczajnie:...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wariowała - inaczej nie potrafiła określić swojego stanu psychicznego. Przez ostatni rok zmagała się z traumą spowodowaną utratą syna. Tyle razy zaczepiała obce dzieci, które nad wyraz przypominały małego Mikołaja. Odwiedzała miejsca w które chodzili razem. Codziennie. Siadywała na ławce w parku na Grunwaldzkiej, z której zwykła obserwować bawiącego się na placu zabaw syna.
Tak było również tego dnia. Po raz tysięczny, gdy tylko zamknęła oczy, widziała ostatnie chwile, gdy jej chłopczyk był przy niej. Trzymała go za rękę i obiecała po zabawie zabrać na lody. Tyle, że nie wrócili razem. Patrzyła na piaskownicę, w której bawiły się dwie dziewczynki i w jej głowie pojawiał się obraz bawiącego się Mikołaja. Następnie odwiedzała karuzelę i huśtawkę. Potem uciekała wzrokiem na zjeżdżalnie, by zauważyć dziecko. To nie był jej syn, a jednak pojawił się irracjonalny lęk, że gdy odwróci wzrok, chłopczyk też zniknie.
Popełniła błąd - wiedziała, że nie wybaczy go sobie do końca życia. Nieraz pytała Boga, czy gdyby nie spuściła wzroku z syna ten nadal byłby z nią.
A teraz TO. Codziennie, o tej samej porze, koło jej bloku przechodził "jej" Mikołaj z jakąś obcą, niewiele starszą dziewczynką. Pojawiali się tylko na kilka minut zanim ruszali chodnikiem w dół ulicy. Zrozpaczona i pełna nadziei matka biegła więc do drzwi i pędziła ulicą za młodą parą. Ci jednak jakby rozpływali się w powietrzu. Zawsze w tym samym miejscu - przy budynku z którym mieszkali jej znajomi Jack i Grace. Idealne małżeństwo. Wchodziła więc do nich na herbatę i wypłakiwała się w swej rozpaczy. Rozglądała się dookoła niewidzącym wzrokiem zanim wychodziła i wędrowała po mieści. Nigdy nie myślała nawet co działo się za zamkniętymi drzwiami mieszkania jej znajomych. Aż do tego dnia. Pierwszy raz jej wzrok zarejestrował coś ważnego. Pytanie brzmiało: Co robiło w tym domu zdjęcie dziewczynki z którą widywała syna? I dlaczego Grace, pełna przerażenia schowała go, gdy tylko zauważyła je na wierzchu?

Wariowała - inaczej nie potrafiła określić swojego stanu psychicznego. Przez ostatni rok zmagała się z traumą spowodowaną utratą syna. Tyle razy zaczepiała obce dzieci, które nad wyraz przypominały małego Mikołaja. Odwiedzała miejsca w które chodzili razem. Codziennie. Siadywała na ławce w parku na Grunwaldzkiej, z której zwykła obserwować bawiącego się na placu zabaw syna....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]139169|B.A. Paris[/authorPhoto] B.A. Paris[authorLink]139169|B.A. Paris[/authorLink]
Dylemat[bookLink]4911750|Dylemat[/bookLink]
Pozwól mi wrócić[bookLink]4870956|Pozwól mi wrócić[/bookLink]
Na skraju załamania[bookLink]4811898|Na skraju załamania[/bookLink]
Za zamkniętymi drzwiami[bookLink]4092539|Za zamkniętymi drzwiami[/bookLink]

 [authorPhoto]139169|B.A. Paris[/authorPhoto] B.A. Paris[authorLink]139169|B.A. Paris[/authorLink]
Dylemat[bookLink]4911750|Dylemat[/bookLink]
Pozwól mi wrócić[bookLink]4870956|Pozwól mi wrócić[/bookLink]
Na skraju załamania[bookLink]4811898|Na skraju załamania[/bookLink]
Za zamkniętymi drzwiami[bookLink]4092539|Za zamkniętymi drzwiami[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post