[4] [6] [8]

Z biegiem czasu, żeby nie powiedzieć z wiekiem moje święta tracą moc a wszystkie te świecidełka, pachnidełka, światełka, tłumy w sklepach i wypchane zakupowe wózki po prostu mnie irytują….
Kiedy twoi najbliżsi odeszli i to tuż przed Bożym Narodzeniem, kiedy nie ma już ciepłego policzka mamy, kiedy krzątasz się w kuchni a potem nie masz ochoty, żeby cokolwiek zjeść i najchętniej nakryłabyś się kołdrą i wszystko przespała…..
Nie, to nie jest depresja, to taki mój protest, żeby zatrzymać się na chwilę przed tym galopem, szałem, przed kłamliwymi promocjami przed nieszczerymi życzeniami kogoś, kto nie chciał Ci kiedyś pomóc jak bardzo tego potrzebowałaś i kuriozalnymi kazaniami z ambony.
Nie chcę uwierających i nieszczerych życzeń, nie chcę upieczonego dwa tygodnie wcześniej tłustego ciasta z kremem, nie chcę też nikomu nic wybaczać.
A czego pragnę? – kiedyś były marzenia, a dziś szara rzeczywistość i wiem, bo doświadczam, że życie to mieszanka rzeczy dobrych i złych, które nawzajem się przeplatają. Więc pragnę, żeby było więcej tych dobrych.
A teraz? – a teraz chciałabym móc dalej pracować, mieć zdrowe oczy, żebym mogła czytać do samego końca mojego małego świata………

[4] [6] [8]

Z biegiem czasu, żeby nie powiedzieć z wiekiem moje święta tracą moc a wszystkie te świecidełka, pachnidełka, światełka, tłumy w sklepach i wypchane zakupowe wózki po prostu mnie irytują….
Kiedy twoi najbliżsi odeszli i to tuż przed Bożym Narodzeniem, kiedy nie ma już ciepłego policzka mamy, kiedy krzątasz się w kuchni a potem nie masz ochoty, żeby cokolwiek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4][5][10]
Na pewną kolację wigilijną zaprosiłem moich ulubionych pisarzy science-fiction w osobach: Juliusza Verne, Isaaca Asimova, Philipa K.Dicka, Stanisława Lema i Charlesa Strossa.
- Pozwoliłem sobie zaprosić tu panów, żeby przy tej świątecznej okazji pogadać o podróżach kosmicznych. Wszak każdy z was o tym pisał – zagaiłem zaraz po wieczerzy.
- Może zacznę jako najstarszy w tym gronie, że zaledwie dwie, no może trzy, moje książki dotykają tych problemów i czuję się przy was kompletnym analfabetą w tym temacie – zaczął Verne.
- Ależ Juliuszu!- wykrzyknął Asimov - Nadmierna skromność przemawia przez ciebie. Przecież twoja „Wokół księżyca” dokładnie oddaje lot Apollo 13 z 1970 roku.
- Niestety, Juliusz nie jest nadmiernie skromny, bo jego pojazd wystrzeliwany z działa to czysta utopia, a przecież rakiety zostały wynalezione prze Chińczyków już wieki temu – wtrącił Dick.
- Zauważmy jednak, że Juliusz znacznie wszystkich nas wyprzedził, bo prawdziwie kosmiczne science-fiction zaczęło się dopiero wiele lat po jego śmierci – dodał Lem.
- I ja mam szacunek dla Juliusza, chociaż jako najmłodszy z was miałem okazję dowiedzieć się najwięcej i najdalej technologicznie posunąć swoje podróże kosmiczne – powiedział Stross.
Od tego momentu dyskusja stała się bardziej zacięta. Spierano się o różne detale swojej twórczości, zwłaszcza, że starsi jej uczestnicy też znali twórczość następców. Wieczór był naprawdę interesujący i niezwykły.

[4][5][10]
Na pewną kolację wigilijną zaprosiłem moich ulubionych pisarzy science-fiction w osobach: Juliusza Verne, Isaaca Asimova, Philipa K.Dicka, Stanisława Lema i Charlesa Strossa.
- Pozwoliłem sobie zaprosić tu panów, żeby przy tej świątecznej okazji pogadać o podróżach kosmicznych. Wszak każdy z was o tym pisał – zagaiłem zaraz po wieczerzy.
- Może zacznę jako...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6,10,7]
-otwórz oczy, otwórz oczy- powtarzała raz po raz myśląc o tym, że tuż obok płacze Kruszyna.
-otwórz oczy-powtórzyła ostatni raz i z trudem podniosła się i spojrzała w okno.
Tego ranka czuła, że będzie ciężko. W ogóle było ciężko od kiedy odszedł. To już pół roku jak czeka na szczęk zamka i jego wesoły uśmiech. Los chciał inaczej.
Musi wziąć się w garść. Kruszyna krzyczy co raz głośniej. Jutro święta i wypadałoby chociaż coś na kolacje wigilijną kupić.
- tak trudno zrozumieć, że nie piję kawy z mlekiem - po raz kolejny tłumaczył matce, że kawy nie morduje się żadnym dodatkiem.
-idź i kup płatki to wykorzystam mleko inaczej.
Wstał od stołu, zarzucił kurtkę i przeklinając przedświateczną gorączkę zakupów wszedł do galerii pełnej ludzi.
-przepraszam zapomniałam portfela może mi to Pani odłożyć? - "ten dzień jest coraz gorszy pomyślała".
-Dzisiaj święta w sumie zaraz usiądziemy do stołu, to nie może być drogie, zapłacę za Panią. - dawno nie zdażył mu się taki odruch serca. Co tam te 38 zł, bardziej przerażała go myśl, że znów zaczyna czuć. Cokolwiek. Od wypadku, a było to w lutym nie używał uczuć.
Wróciła do domu i jedyne o czym myślała, to siatka z zakupami. Chleb, masło, mleko. Kruszyna się naje. To będą dobre święta.

[6,10,7]
-otwórz oczy, otwórz oczy- powtarzała raz po raz myśląc o tym, że tuż obok płacze Kruszyna.
-otwórz oczy-powtórzyła ostatni raz i z trudem podniosła się i spojrzała w okno.
Tego ranka czuła, że będzie ciężko. W ogóle było ciężko od kiedy odszedł. To już pół roku jak czeka na szczęk zamka i jego wesoły uśmiech. Los chciał inaczej.
Musi wziąć się w garść. Kruszyna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [3] [4]


L U C E K


Przemierzał samotnie miasto.. Dzień był mroźny, ale przyjemny. Śnieg skrzypiał pod butami, mróz szczypał w policzki. Świeciło słońce. Grzechem byłoby nie wybrać się w taki dzień na spacer. Na mieście było mnóstwo ludzi. Jedni, tak jak Lucek, kręcili się tylko to tu to tam, oglądali udekorowane świątecznie sklepowe witryny. Inni gorączkowo robili ostatnie zakupy, biegali po sklepach i galeriach kuszeni promocjami i kolorowymi reklamami.
Lucek lubił święta: za te świąteczne dekoracje, za skrzypiący śnieg pod butami (chociaż w ostatnich latach z tym śniegiem w święta bywało różnie), za dobiegające zewsząd dźwięki kolęd, za szopki... zupełnie mu nie przeszkadzały wszechobecny kicz i komercja. Wprost przeciwnie. Sam miał w swoim domu sporą kolekcję gipsowych i porcelanowych aniołków. Kiedyś zbierał diabełki, ale stwierdził, że aniołki są jednak fajniejsze. Lepiej czuł się w ich towarzystwie.
Jak co roku obejrzał we wszystkich kościołach w mieście szopki. Tę najładniejszą, ruchomą, wystawianą w dużej barokowej świątyni, zostawiał sobie zawsze na koniec. Obok stajenki, gdzie w żłóbku leżał mały Jezus, a po jego obu stronach siedzieli Maria i Józef, przesuwały się figurki trzech króli, pastuszków oraz różnych zwierząt. Wpatrywał się w tę szopkę długie minuty. Poza świętami rzadko chodził do kościoła. Nudziły i śmieszyły go kazania klechów, którzy tak naprawdę nic nie wiedzieli o Bogu, a próbowali o nim nauczać innych. Lucek dobrze wiedział, że Bóg różni się całkiem od ludzkich wyobrażeń o nim i tak naprawdę ma gdzieś tę małą, zafajdaną planetę razem z jej żałosnymi mieszkańcami. Takich planet jak Ziemia były i są tryliony w miliardach galaktyk oraz wszechświatów. Paradoksalnie więc ateiści mają po części rację, że Boga nie ma. Nie ma go w tym sensie, że jest niedostępny dla ludzi, że go oni nie obchodzą...
W pobliżu galerii zaczepił Lucka jakiś stary żebrak prosząc, aby go „poratował złotówką na jedzenie”. Lucek dał mu dwa złote. Właśnie tyle staremu brakowało, aby na rynku zakupić flaszkę wódki. Zazwyczaj żłopał dyktę oraz najtańsze wina. W święta jednak postanowił zaszaleć. I to go zgubiło. Wódka okazała się trefna. Stary zatruł się alkoholem metylowym i kilka dni po tym, jak dostał od Lucka dwa złote, pochowano go w najtańszej drewnianej trumnie na miejskim cmentarzu - nieopodal torów kolejowych - w miejscu, gdzie najczęściej chowano wszystkich bezdomnych włóczęgów i biedaków. Lucek nie mógł tego przewidzieć, a nawet gdyby mógł i tak dałby jemu te miedziaki, bo zawsze dawał ludziom to, czego chcą... ale rzadko kiedy było to tym, czego tak naprawdę potrzebowali.
Skręcił w boczną uliczkę, przy której znajdowało się niewielkie kasyno, salon gier, sex shop, a także klub go-go z salonem masażu erotycznego na piętrze. Jedna z pracujących tam dziewczyn pozowała niedawno Luckowi jako anioł do malowanego przez niego obrazu. Malowanie było tylko jednym z wielu talentów, które posiadł. Miał ochotę zajść na chwilę do klubu. Może spotkałby w środku swoją znajomą. Najczęściej kręciła się przy metalowej rurze... a ściślej na rurze. Ostatecznie zrezygnował z tego zamiaru.
Z bramy, do której wejście oświetlał neon z napisem „KLUB GO-GO, 24h”, a ściany po obu jej stronach ozdabiały malowidła Lucka przedstawiające tańczące na rurze dziewczyny, wyszło kilku podchmielonych mężczyzn. Rozprawiali głośno o fajnych dupach. Minęli młodą cygankę klęczącą z wyciągniętą dłonią, w której trzymała kubek na monety. Jeden z nich po chwili wrócił się i z wielkopańskim gestem włożył jej do kubka banknot. Lucek zbliżył się do bramy, przy której klęczała dziewczynka. Wnętrze, spowite mrokiem, przypominało wejście do piekła, chociaż przecież dla wielu była to zapewne brama do raju. Piekło czy raj, Lucek dobrze wiedział, że między jednym a drugim różnica bywa tak naprawdę niewielka. I trudno odgadnąć, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie... To co dla jednych może być rajem, dla innych będzie piekłem, i na odwrót.
Stanął nad żebrzącą cyganką. Przypominała dziewczynkę z zapałkami Hansa Christiana Andersena. Lucek spojrzał jej głęboko w oczy, a potem sięgnął do kieszeni. Łapczywy wzrok małej cyganki powędrował za ruchem jego ręki – niemal wchodził mu do kieszeni. Wyjął z niej coś i z uśmiechem wrzucił dziewczynce do blaszanego kubka. To była gipsowa figurka aniołka. Zanim się oddalił usłyszał jeszcze, jak dziewczynka siarczyście przeklęła. Zrobiła to wprawdzie po cygańsku, ale wszystko zrozumiał. Znał wiele języków... Odwrócił się do małej i ku jej zdumieniu przemówił do niej w jej rodzimym języku:
- Nawet jeśli Boga nie ma, to jeszcze nie powód, żeby mieć go w dupie. I jego anioły. Pieniądze to nie wszystko...
Jakiś czas później pijany opiekun tej dziewczynki wybije jej oko gipsową figurką aniołka. Czy jednak Lucek mógł (i w ogóle chciał) to przewidzieć...?
Wrócił do domu. Przywitała go cisza. Gipsowe i porcelanowe aniołki patrzyły na niego z półek. Gdzieś, za ścianą, słyszał krzątanie – sąsiedzi przygotowywali się do wigilii. Po raz pierwszy od wieków poczuł się samotny. I zmęczony. Spojrzał w lustro. Patrzyły na niego oczy czarne jak najczarniejsza noc. Zimne i puste. Jak oczy diabła. Twarz antychrysta wykrzywił gorzki uśmiech...

[7] [3] [4]


L U C E K


Przemierzał samotnie miasto.. Dzień był mroźny, ale przyjemny. Śnieg skrzypiał pod butami, mróz szczypał w policzki. Świeciło słońce. Grzechem byłoby nie wybrać się w taki dzień na spacer. Na mieście było mnóstwo ludzi. Jedni, tak jak Lucek, kręcili się tylko to tu to tam, oglądali udekorowane świątecznie sklepowe witryny. Inni gorączkowo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1] [6] [3]

Stary, długi dębowy stół czekał z niecierpliwością na przybycie pierwszych wigilijnych gości. Został pięknie udekorowany gałązkami świerku, głogu, złotymi i srebrnymi małymi bombkami. Przy każdym nakryciu leżał przygotowany opłatek i drewniany aniołek. Pani domu, jak co roku dała z siebie wszystko. 12 pięknie pachnących potraw oczekiwało na 12 wyposzczonych osób. Oczywiście nakrycie dla samotnego wędrowca również było przygotowane. Stół zawsze z utęsknieniem wyczekiwał pierwszej gwiazdki, z lubością podsłuchiwał rodzinne rozmowy i opowieści, delektował się zapachem sianka położonego pod obrusem, podpatrywał, kto kogo w sekrecie pod jego blatem przyjacielsko kopnie, poklepie po kolanie, uszczypnie czy ściśnie za rękę.
Już nadeszła pora. Wszyscy zaczęli się schodzić. Pokój wypełnił się kolędami, wesołymi rozmowami, śmiechami, pobrzękiwaniem kieliszków z grzańcem. Słychać było, że wszyscy byli w wyśmienitym nastroju. W powietrzu wibrowała pozytywna energia. Gdy rodzina w komplecie zasiadła przy stole przez gwar głosów dało się usłyszeć donośne pukanie do drzwi. Wszyscy zamarli, parę osób nerwowo zaszurało butami. Stół wyczuł, że powietrze zgęstniało do tego stopnia, że można je było kroić nożem. Atmosfera zrobiła się jeszcze bardziej napięta, gdy w ślad za gospodarzem do salonu wszedł Waldek. Nikt z obecnych, nawet stary stół, nie pamiętał, że w wigilię roku pańskiego 2019 miał on opuścić więzienne mury. Zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Blask bijący od choinki lekko przygasł. Wszyscy w napięciu zacisnęli dłonie w pięści. Tylko Waldek, kiedyś skazany prawomocnym wyrokiem za zamordowanie 10-letniej dziewczynki, uśmiechnął się beztrosko i rzucił w eter:
- Siema!
Stół już wiedział, że ta Wigilia będzie się różniła od poprzednich. I że miło to już było ….

[1] [6] [3]

Stary, długi dębowy stół czekał z niecierpliwością na przybycie pierwszych wigilijnych gości. Został pięknie udekorowany gałązkami świerku, głogu, złotymi i srebrnymi małymi bombkami. Przy każdym nakryciu leżał przygotowany opłatek i drewniany aniołek. Pani domu, jak co roku dała z siebie wszystko. 12 pięknie pachnących potraw oczekiwało na 12 wyposzczonych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3][6][9]

W całym domu unosił się zapach smażonego karpia. Wigilijny stół był już przygotowany. Nieskazitelnie biały obrus, zapalona świeczka z wizerunkiem Jezusa Chrystusa i mała choinka pięknie przystrojona-wszystko idealne i pomyśleć, że za kilkanaście minut magiczna atmosfera pryśnie jak bańka mydlana.

Podzieliłam się opłatkiem z rodzicami, jak co roku życzyli mi dobrych ocen w szkole i dostania się na ich wymarzone studia-medycynę. Już dawno przestałam im mówić o czym ja marzę, choć teraz to i tak bez znaczenia.

- Chciałabym wam o czymś powiedzieć -z drżącym głosem podjęłam temat, który męczył mnie od miesiąca - jestem w ciąży -nie patrzyłam im w oczy, zwiesiłam głowę i zajęłam się skubaniem rogu sukienki.
- Co ty wygadujesz?! w jakiej ciąży?!-mama zaczęła krzyczeć, a tata chodzić nerwowo po salonie.
- Tak wyszło -to brzmiało banalnie, jeszcze bardziej się skuliłam.
- Tak wyszło? przecież ty masz dopiero 17 lat!
- Kto jest ojcem? -odezwał się milczący dotąd tata.
- Nie wiem czy mogę wam powiedzieć...
- Możesz, nawet musisz! -rodzicielka uderzyła pięścią w stół. Barszcz popłynął po obrusie.
- Olek -powiedziałam najciszej jak potrafiłam.
- Olek?! przecież to nasza rodzina! -matka wyciągnęła papierosa, ojciec wyszedł do kuchni, zapewne po coś mocniejszego.
- Dalsza, dzielą nas cztery pokolenia.
- Jesteś nieodpowiedzialna, przekreśliłaś całe swoje plany, całą przyszłość -kobieta zaczęła się rozkręcać.
- Jakoś sobie poradzimy.
- Jakoś?!co my teraz ludziom powiemy?!
- Ja też się boję, jeszcze bardziej niż wy i dziękuję, że pytacie, czuję się całkiem dobrze jak na pierwszy miesiąc -wstałam od stołu, narzuciłam na siebie kurtkę i szalik, po czym wybiegłam na zewnątrz. Olek czekał na mnie w samochodzie kilka domów dalej.
- Cześć kochanie -cmoknął mnie w policzek -było bardzo źle?
- Cześć, możemy porozmawiać o tym później?
- Oczywiście, moi rodzice już wiedzą, nie mogą się doczekać, by Cię przytulić i nam pogratulować -ścisnął mi rękę, a mnie zrobiło się cieplej na sercu.

[3][6][9]

W całym domu unosił się zapach smażonego karpia. Wigilijny stół był już przygotowany. Nieskazitelnie biały obrus, zapalona świeczka z wizerunkiem Jezusa Chrystusa i mała choinka pięknie przystrojona-wszystko idealne i pomyśleć, że za kilkanaście minut magiczna atmosfera pryśnie jak bańka mydlana.

Podzieliłam się opłatkiem z rodzicami, jak co roku życzyli mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8, 4, 6]
- Nie rozumiem, czemu się wahasz - rzekła Hanka do Wiesi, gdy piły razem kawę w kuchni. Za oknem prószył śnieg. - Cały rok pomagałaś innym. Przy zwierzętach, dzieciach i festynach. Zrób coś dla siebie.
Wiesława wyjrzała przez okno. Nie wspomniała sąsiadce ani słowem o tym, że robiła to tylko dlatego, by nie myśleć o Krzysztofie, którego nie było z nią już od dwóch lat.
- Poza tym Justyna i Paweł spędzą święta w Anglii, prawda? - spytała Hanna.
- Tak - szepnęła Wiesia. Odwróciła wzrok, by przyjaciółka nie dojrzała jej łez. - Dzieci przyjadą w lutym.
- Jedź ze mną w góry.
- To nie dla mnie... - zaczęła mruczeć pod nosem, ale jakoś tak bez przekonania.
Bo z drugiej strony - dlaczego nie? Tego roku nawet nie miała ochoty przygotowywać dla samej siebie wieczerzy. A tam... Chatka, kominek, ośnieżone szczyty, kulig - może to nie taki zły pomysł?
- Ktoś dzwoni - rzekła Hanna do rozmarzonej Wiesi.
- Ach, to pan Karol. Miał przywieźć mi choinkę.
- Karol? - spytała z uśmiechem Hanna. - Ten, który się do ciebie zaleca?
- Nikt się do mnie nie zaleca - zaprzeczyła Wiesia, po czym otworzyła drzwi ulubionemu sąsiadowi.
- Ho ho, drogie panie, czy jemioła już gotowa? - spytał ze śmiechem i błyskiem w oku. Wiesi wydawało się, że mrugnął ukradkiem do Hanki. Jak on to robi? Że może się uśmiechać? Przecież jego żona odeszła... Zaraz, zaraz... To będzie już ponad rok...
*
Hania i Wiesia wyjechały w góry. Po uroczystej kolacji Hanka poszła się położyć. Wiesia była rozczarowana, że nie wybiorą się razem do drewnianej kapliczki na pasterkę. Po mszy zamyślona wracała samotnie do pensjonatu, gdy w drzwiach wejściowych z kimś się zderzyła.
- Pan Karol? - spytała zaskoczona.
Ten uśmiechnął się, po czym spojrzał w górę. Podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem. Dostrzegła dekorację z jemioły i bombek. Uśmiechnęła się.
- To się Hania zdziwi. Nie uwierzy, że właśnie dzisiaj przypadkiem się tu spotkaliśmy.
- Hania wyjechała po kolacji - rzekł Karol. - I kto powiedział, że przypadkiem?

[8, 4, 6]
- Nie rozumiem, czemu się wahasz - rzekła Hanka do Wiesi, gdy piły razem kawę w kuchni. Za oknem prószył śnieg. - Cały rok pomagałaś innym. Przy zwierzętach, dzieciach i festynach. Zrób coś dla siebie.
Wiesława wyjrzała przez okno. Nie wspomniała sąsiadce ani słowem o tym, że robiła to tylko dlatego, by nie myśleć o Krzysztofie, którego nie było z nią już od dwóch...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4]
Święta, święta i po świętach. Tak mówimy. Ale oby nie zdarzyło się tak naprawdę. Czyli żeby czas płynął w porządku, do którego się przyzwyczailiśmy, byśmy nie zwariowali (czyli po świętach jest czas po świętach), ale byśmy świąt, tak wyczekiwanych (patrząc na przykład na kolejki po prezenty w sklepach), nie przespali. I nie chodzi mi o dosłowność tego czasownika, bo przespać się wtedy powinniśmy zdrowo (zakładając, że to dla nas czas bez pracy). Chodzi mi mianowicie o przeżycie, a nie przeżucie (choć byśmy chociaż świąt zasmakowali). I nie ma tu znaczenia nasza religijność (choć tych przeżywających to bardziej duchowo zachęcam do tego szczególnie), tylko fakt, jak chcemy spędzić święta, święta (inne czy te same) i po świętach, wszystko generalnie zależy od nas!

[4]
Święta, święta i po świętach. Tak mówimy. Ale oby nie zdarzyło się tak naprawdę. Czyli żeby czas płynął w porządku, do którego się przyzwyczailiśmy, byśmy nie zwariowali (czyli po świętach jest czas po świętach), ale byśmy świąt, tak wyczekiwanych (patrząc na przykład na kolejki po prezenty w sklepach), nie przespali. I nie chodzi mi o dosłowność tego czasownika, bo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej